|
|  |
Achtergronden bij het tijdschrift ´radikal´
Redactie - 24.04.2002 16:10
Het blad ´radikal´ en de webversie ervan hebben een lange geschiedenis. Wat begon als een stadstijdschrift in West-Berlijn werd door de jaren heen steeds vaker het doelwit van repressie door de Duitse overheid.
Het blad radikal wordt in 1976 opgericht. Het is bedoeld als discussie- en berichtentijdschrift voor allerlei activistische groepen, zoals krakers, feministes en burgerinitiatieven, in West-Berlijn. De oprichters vinden het van groot belang dat discussies tussen die groepen in het openbaar, en leesbaar voor een groot publiek, worden gevoerd. De redaktievergaderingen zijn openbaar. Al snel verschijnt het stadstijdschrift radikal in in een oplage van duizenden, en met grote regelmaat. De in die jaren woedende terreuroorlog tussen de Duitse Staat en gewapende linkse groepen is geen hoofdthema in radikal, hooguit verschijnt een kritisch artikel over het gemak waarmee veel stadsactivisten hun afkeur van de gewapende strijd uitspreken. Na de dood in 1977 van Jan Carl Raspe, Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Irmgard Möller in de extra beveiligde gevangenis in Stammheim schrijft de redactie van radikal een artikel waarin openlijk wordt getwijfeld aan de verklaring van de autoriteiten over de gebeurtenissen. Onder het artikel wordt een bijeenkomst aangekondigd waar gesproken zal worden over wat er in Stammheim zou zijn gebeurd. De bijeenkomst wordt door honderden politieagenten bestormd en 40 van de ruim 200 bezoekers worden gearresteerd. In de eerste helft van de jaren ´80 doet radikal volop mee met de massalisering van de West-Berlijnse kraakbeweging, de anti-atoomprotesten, punkmilitantie en andere straatfestiviteiten. In tegenstelling tot het begin is radikal niet alleen als losse exemplaren te koop, maar het is zelfs mogelijk een soort van abonnement te nemen, via een postbus in het buitenland. Er wordt een redactielokaal geopend dat zo goed als dagelijks geopend is. Maar de autoriteiten weten de tijdgeest door middel van ontruimingen en geweld voor een groot deel de kop in te drukken. Twijfel over de toekomst van de actie-beweging komt bovendrijven in de kolommen van radikal. Bovendien is er telkens weer hongerstaking: gevangenen uit de RAF en andere groepen weigeren voedsel om vrijlating of in ieder geval betere gevangenisomstandigheden af te dwingen. Deze ´bajesstrijd´ krijgt veel aandacht in radikal, een verklaring over hongerstaking van de hand van RAF-leden wordt zelfs afgedrukt. Vervolgens regent het huiszoekingen, invallen en inbeslagnames. Redactieleden van radikal worden geconfronteerd met aanklachten wegens paragraaf 129A: "het ondersteunen van een criminele vereniging". Sommigen worden tot lange gevangenisstraffen veroordeeld. Het tijdschrift geeft niet op. Het verschijnt steeds onregelmatiger, de toon wordt zwaarder, maar is zeker ook ruimte voor humor en de voor het blad typerende cartoons en collages. De redactie ontmoet elkaar nog slechts stiekum. De repressie tegen het blad wordt structureel. Ook de drukkers van het blad krijgen te maken met invallen en vervolging, vervolgens ook de boekhandels die het blad verkopen. De mensen die losse exemplaren in cafe´s verkopen blijven ook niet buiten schot. Het is als lezer raadzaam niet meer dan 1 exemplaar van radikal te bezitten, een tweede exemplaar zou immers bedoeld kunnen zijn om verder te verspreiden, en dat is illegaal. Het contactadres van radikal is wisselend en wordt al snel een buitenlands adres. De Duitse autoriteiten jagen in die periode nog steeds op mensen die verdacht worden van lidmaatschap van gewapende groepen. Ze zet op grote schaal infiltranten in, telefoons worden afgeluisterd. In de gevangenissen vinden met enige regelmaat hongerstakingen plaats, telkens meer mensen en groepen worden verdacht van ´het ondersteunen van een criminele organisatie". In 1993 wordt RAF-verdachte Wolfgram Grams op het station in Bad Kleinen onder onopgehelderde omstandigheden door het hoofd geschoten. De voortvluchtige Birgit Hogeveld wordt opgepakt. Naast activisten-debatten, revolutionair gesoebat, het vermaak en de actieverslagen worden processen en huiszoekingen steeds vaker hoofdthema´s in radikal. In de zomer van 1995 vinden weer eens huiszoekingen plaats, waarbij de autoriteiten verwijzen naar de beroemdberuchte paragraaf 129A. Een stiekume radikal-redactiebijeenkomst is door een infiltrant verraden en vervolgens afgeluisterd. Vier mensen duiken onder in het buitenland, anderen zitten lange tijd in voorarrest. Pas anderhalf jaar later besluit de rechter de zaak te seponeren, gevangen zittende verdachten komen vrij en ondergedoken mensen kunnen weer naar Duitsland. Wel moeten zij elk 20.000 Deutsche Mark betalen als borgsom. In december 1995 zet de Solidariteitsgroep Politieke Gevangenen editie 153 van radikal online op een webpagina. Op een grote demonstratie ter ondersteuning van radikal in Hamburg, een paar dagen later, wordt het webadres op een spandoek geschilderd meegedragen. Het enthousiasme onder activisten die dolgraag radikal zouden willen lezen, maar problemen hadden aan een exemplaar te komen, is erg groot. In de tijd ie volgt worden ook de nrs. 154 en 155 online gezet. In september 1996 laten de autoriteiten merken niet blij met de online radikal te zijn. De Internet Content Task Force, een platform van autoriteiten en internetaanbieders in Duitsland, doet een poging onwelgevallige internet-content actief te laten blokkeren. De online versie van radikal is het doelwit. Duitse providers worden min of meer gedwongen toegang tot de radikalwebsite te blokkeren, anders zouden zij zich wellicht schuldig maken aan het helpen verspreiden van radikal; dat is strafbaar volgens paragraaf 129A. Een dergelijke blokkade blijkt alleen mogelijk door alle dataverkeer van en naar de webservers van Xs4all te blokkeren, en zelfs dat lukt maar matig. Bovendien regent het klachten van andere klanten van Xs4all, waaronder bedrijven met veel klanten in Duitsland, wiens webpagina´s vanuit Duitsland maar moeilijk bereikbaar zijn. Na een paar dagen worden de pogingen opgegeven. In februari 1997 volgt een tweede poging de radikalwebsite te blokkeren, ditmaal door de grootste internetprovider van Duitsland, DFN, het universiteitsnetwerk. Ook deze poging is niet erg effectief en duurt maar kort. Een van de toenmalige directeuren van Xs4all, Felipe Rodriquez, verhaalt op het computerfestival Hacking in Progress in de zomer van ´97 uitgebreid over de censuurpogingen (realaudio). In dezelfde periode doet de Duitse justitie ook een inval bij vice-voorzitster Angela Marquardt van de PDS, een politieke partij die uit het oosten is overgebleven na de val van de Berlijnse muur. Op haar homepage stond een link naar de online versie van radikal. Marquardt wordt later door de rechter vrijgesproken omdat ze deze link aangebracht zou hebben toen alleen radikal 153 maar online te lezen was en daarom niet rechtstreeks naar de twee artikelen in nr 154, die nu weer omstreden zijn, zou hebben verwezen. De actieradius van de Duitse autoriteiten breidt zich bovendien uit naar Nederland: er wordt in Vaals een inval gedaan in een woning waar een vermeend redactielid van radikal zou verblijven. Nederlandse politieagenten kijken tijdens de doorzoeking toe hoe de Duitse diensten het huis uitpluizen. De Officier van Justitie die toestemming heeft gegeven hiervoor krijgt vervolgens vreselijk op zijn kop van de Minister van Justitie: buitenlandse agenten mogen in Nederland geen huiszoekingen verrichten en verzoeken om rechtsbijstand horen via de Minister te gaan. Het bij de huiszoeking gevonden ´bewijsmateriaal´ blijft vervolgens in Nederland, omdat het illegaal verkregen is. Hierna wordt het rustig omtrent radikal en de online versie ervan. Nieuwe nummers verschijnen niet meer, het blad is een zich voortslepende kwestie uit het verleden geworden. Toch is het blijkbaar nu nodig de laatste bewijzen van het bestaan van het blad ook te laten verdwijnen. Dit keer is de Deutsche Bahn de veroorzaker van het rumoer. Of zouden toch al die tijd een aantal fossielen die werken bij het BundesKriminalAmt degenen zijn die aan de touwtjes trekken?
|
| aanvullingen | | | Deutsche grundlichkeit | 24.04.2002 22:08
Iedereen de bak in en alle bewijzen dat Radikal ooit bestaan heeft verwijderen. Die Duitsers weten wel hoe ze hun straatje schoon moeten vegen.
| | Complottheorie ? | Steven - 24.04.2002 23:25
Stel, puur hypothetisch:
Duitse overheid(s-instantie) wil weten of het mogelijk is een in Duitsland (eventueel, IANAL) verboden tekst weg te krijgen van een buitenlandse server.
Als het BKA, of de Duitse overheid zelf XS4ALL aanklaagt valt dat een beetje op. Als de Deutsche Bahn dat doet (een bedrijf dat duidelijk belang heeft bij het gewraakte artikel) dat doet is het veel onopvallender.
Maar het kan natuurlijk ook een jonge advocaat op de juridische afdeling zijn die wil scoren. Opvallen doet hij/zij dan zeker...
| | ach ja, complotten... | 25.04.2002 00:40
Een heel vaag commentaar verscheen op SlashDot nav het verwijderen van de cache-kopie van de radikal-site uit Google. De url is  http://slashdot.org/comments.pl?sid=31221&cid=3357994 .
Wat hier van te denken? Een Siemens-medewerker die betrokken was bij de planning van deze heksenjacht? Een gek die domweg aandacht wil? Een BKA-medewerker, wiens internetverbinding nodig afgesneden moet worden?
De geschiedenis valt niet uit te wissen. Radikal was een blad zoals dat in veel landen bestond/bestaat, informatief en vermakelijk. Ik treur om de goede bedoelingen en hoge verwachtingen die mensen hadden, gesneuveld op het slachtveld van politike rigiditeit.
Dat de Deutsche Bahn haar rol maar moge betreuren (overigens rijden er weer atoomtransporten vandaag).
| | Indymedia versus Deutsche Bahn | 25.04.2002 03:25
Persvrijheid en het Internet bedreigd
On april 23, Deutsche Bahn has demanded Indymedia NL to remove an internet page. This page contains links to the german periodical Radikal. Indymedia refuses. [read press release]
Op 23 april is Indymedia NL door Deutsche Bahn gesommeerd een internetpagina te verwijderen. Deze pagina bevat links naar het Duitse blad Radikal. Indymedia weigert dit.
 Website: http://www.indymedia.nl/2002/04/3500.shtml
| | Achtergronden bij het tijdschrift ´radikal´ | Orde van OnderWaterMegalieten - 03.05.2002 14:09
Vanwege een pagina waarin stond hoe een bepaalde trein te stoppen. Niet neuzelen over andere plaatjes. Anders ONTSPOORT alles!
| | Some background information about 'radikal' | translation from redactie - 30.09.2002 22:59
The journal 'radikal' and an online version of it have a long history. What started as local journal in West-Berlin became more and more the traget of repression by the German authorities.
The journal radikal was set up in 1976. It was meant as a journal to for discussions and reports from all different sorts of activists groups, such as squatters, feminists and grassroots groups (Bürgerinitativen, BIs) in West-Berlin. The founders consindered important that the discussions between the groups happening in public, and could be read by a wider audience. The editorial meetings are public. Soon the city journal radikal is published regularly with several thousand copies.
The angry terror war between the German state and armed left groups that is happening during these years, is not a main topic in radikal. Only a critical article is published about the ease with which aktivists in the city voice their rejection of armed struggle. 1977, after the death of Jan Carl Raspe, Andreas Baader, Gudrun Ensslin and Ulrike Meinhof in the special prison Stammheim, the redaction writes an article in which they publicly voice doubt on the authorities' explanition over what had happend. Below the article, a meeting was announced to talk about what supposedly had happened in Stammheim. The meeting was stormed by several hundred police agents, and 40 of the about 200 participants were arrested.
During the first half of the 80s radikal is fully engaged in the mobilisation of the squatting movement in West-Berlin, the anti-nuclear protest, punk militance and other street parties. In contrast to the early years, radikal can not only be bought as loose copies, it is even possible to subscribe to it in a way, via a P.O. outside of Germany. An office for the redaction is set up, open nearly every day.
But the authorities know how to suppress the zeitgeist through evictions and violence. Doubt about the future of the activists movement is voices in the columns of radical. Furthermore there is another hunger strike: prisinors from the RAF and other groups deny food to be release or at least to gain better conditions in prision. A lot of attention is given to this struggle behind prison walls, a declaration about the hunger strike written by RAF members is even publish.
Numerous house search, raids and seizures follow. Editors of radikal are confronted with charges on paragraph 129a: “the support of a criminal organisation”. Some of them are sentenced to long prison sentences.
The journal does not give up. It is published more and more irregulary, the language is getting heavier, but there is still space for humor and for the typical cartoons and collages. The redaction has stopped meeting publucly. The repression against the journal becomes structural. The printers of the journal are also raided and pursued, as well as the book shops and those selling loose copies in bars. As a reader it is wise no to have more than one copy of radikal. A second copy could be meant to be sold, and that is illeagal. The contact address of radikal is changed, and soon moved out of Germany.
The German authorities are still hunting down peole who they consider to be members of armed groups. They inflitrate on large scale, telephons are tapped. In the prisons, hunger strike take place regularly and more and more people are suspected to 'support a criminal organisation'. In 1993, Wolfgang Grams, a suspected RAF member, is killed by a shot in his head, under circumstances that reamian unsolved, while Birgit Hogeweld is arrested. Besides discussions of activists, revolutionairy texts, and reports from actions, court cases and raids are becoming more and more often the main topic in radikal.
In summer 1995 once again raids take place, with the authorites referring to the infamous paragraph 129a. A covert meeting of radikal editors has been betrayed by an infiltrant and is consequently tapped. Four people go underground abroad, other spend long time in custody. Only one and a half year later the judge decides to dismiss the case, the suspectes are released and the others can come back from abroad. However, each of them has to pay 20.000 Deutsch Marks bail.
In december 1995 the Solidarity group Political Prisoners publishes issue 153 on radikal online. Some days later, during a big demonstration in Hamburg to support radikal, the URL is presented on transparent. The enthousiasm of the activist who would love to read radikal but could not get a copy is immens. Later the issues 154 an155 were also placed online.
In September 1996, it becomes obvious that the authorities are not happy about the online version of radikal. The Internet Content Task Force, a platform of authorities and internet service providers in Germany tries to activly block the access to undesired internet content. The online version of radikal is the target.German providers are more or less forced to block the access to the radikal website, otherwise they might be guilty of helping to distribute radikal. This unlawful according to paragraaph 129a. Such blocking only seems to be possible by blocking all traffic to and from the webservers of Xs4all, and even that only worked partially. In addition, numerous customers of Xs4all complaint, among them companies with clients in Germany whose website could only be reached with difficulties from Germany. After a few days the efforts were stopped. In February 1997, a second attempt was made to block the radikal homepage, now by Germany's biggest ineternet provider DFN, the university netwerk. This attempt as well was ineffective and only lasted short. One of the former directors of Xs4all Felipe Rodriguez, told the computer festival Hacking in Progress in summer 1997 in detail about the attempt to censor (realaudio).
In the same periode, German justice also raided the PDS vice-president Angela Marquardt, a political party from East Germany that staid on after the fall after the Berlin wall. Her hompage contained a link to the online version of radikal. Marquardt was later not found guilty, because when she placed the link only radikal 153 was online, and therefore she could not have linked directly to two incriminated articles in issue 154. The activity of the German authorities also spread to the Netherlands: A flat in Vaals was raided because a suspected member of editorial team of radikal was supposedly staying there. Dutch police agents stand by while their German colleagues searched the house.
The state attonitory gave permission for this and consequently got into problems himself with the Ministry of Justice: foreign agents are not allowed to raid houses in the Netherlands and requested for cooperation have to be granted by the minister. The 'evidence' found in the raid staid in the Netherlands, as it was illeagally obtained.
After that it became quiet arounf radikal and its online version. New issues have not ben published and the journal itself became an dragging question from the past. However, now it seems to have become relevant to make the last evidence of the existence of the journal disappear. This time it is the Deutsche Bahn (the now privatised German rail company) that causes the rumor. Or are there some fossiles in the Bundeskriminalamt (BKA) continiously pulling the strings?
| |
| aanvullingen | |
