|
|  |
De eenmalige maatregel: de afronding van het
Werkgroep Vluchtelingen Vrij - 02.02.2004 14:28
De discussie over de eenmalige maatregel voor vluchtelingen en de daarmee verbonden terugkeernota dreigt ten onder te gaan in het gemorrel met aantallen en mate van schrijnendheid. De achtergrond van de problemen waar vluchtelingen al jaren mee te kampen hebben blijft veelal buiten beeld: het vluchtelingenbeleid dat vluchtelingen structureel weert, uit en opsluit en deporteert.
Bron:
Groningen 31 januari 2004
De eenmalige maatregel: de afronding van het uitsluitingproces van vluchtelingen
De invulling van de eenmalige maatregel voor vluchtelingen en de daarmee verbonden terugkeernota van minister Verdonk heeft politiek en maatschappelijk veel commotie teweeg gebracht.Van tevredenheid binnen regeringspartijen en onvrede onder oppositiepartijen en locale overheden tot grote verontwaardiging en woede onder vluchtelingen en land-, stad-, buurt-, en schoolgenoten . Deze laatste groep beijvert zich ervoor dat vluchtelingen die in ons midden wonen alsnog een verblijfsvergunning krijgen in plaats van opgesloten, verwijderd of op straat gezet te worden.
De discussie dreigt te verzanden in een aantal afgeleide vragen. Zijn er niet meer schrijnende gevallen? Hoeveel procent van de niet-erkende vluchtelingen kan daadwerkelijk worden verwijderd? Wie zet deze vluchtelingen op straat? Hoe zit het met de gemeentelijke zorgplicht? Op zich belangrijke vragen. Het cruciale punt echter is, het vinden van een daadwerkelijke oplossing voor de problemen waar vluchtelingen, die in Nederland wonen en een menswaardig bestaan tracht(t)en op te bouwen, al jaren mee te kampen hebben. Dat gaat in het gemorrel met aantallen en mate van schrijnendheid ten onder.
De eenmalige maatregel van minister Verdonk, die door velen als een vorm van pardon-maatregel wordt beschouwd voor vluchtelingen die hier al jaren wonen, biedt de meeste van hen echter geen soelaas. Laat staan een toekomst. Het gaat hier in feite om de afronding en legitimering van een in 1998 ingezet vluchtelingenbeleid.
In 1998 werd de Koppelingswet ingevoerd om illegaal verklaarde migranten en niet erkende vluchtelingen uit te sluiten van alle voorzieningen (huisvesting, onderwijs, medische zorg etc.). In hetzelfde jaar gaf de toenmalige staatssecretaris van Justitie, Cohen, de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND) de opdracht bij nieuwe asielaanvragen het uitgangspunt te hanteren vluchtelingen niet te geloven en niemand toe te laten. Met als resultaat dat de daarna afgegeven beschikkingen van de IND vrijwel altijd negatief waren. Het gevolg was dat vrijwel alle vluchtelingen gedwongen waren in beroep te gaan of een nieuwe procedure aan te spannen. Met de inwerkintreding van de voorlaatste terugkeernotitie in 2000 stelde de overheid zichzelf niet langer verantwoordelijk voor het al of niet kunnen terugkeren van vluchtelingen. Tevens werden vrijwel alle landen veilig verklaard. Sindsdien staat elke vluchteling voor de juridisch onmogelijke taak aan te tonen niet te kunnen terugkeren naar het land van herkomst. In juridische termen: omkering van de bewijslast. Hierdoor werden talloze vluchtelingen uit de voorzieningen en op straat gezet. Met de invoering van de Vreemdelingenwet 2000 is de vluchtelingenstatus feitelijk opgeheven en 99% van de vluchtelingen,die na de invoering van deze wet in Nederland hun heil zochten, kunnen zelfs geen tijdelijke verblijfsvergunning meer krijgen. Met andere woorden: Nederland is voor vluchtelingen vrijwel gesloten.
In dit kader is de presentatie van minister Verdonk dat zij ruimhartig aan 2334 vluchtelingen een verblijfsvergunning heeft geschonken een leugen. De mensenrechten van vluchtelingen staan hierbij zeker niet centraal. In plaats van vluchtelingen die langer dan drie jaar in Nederland wonen een vluchtelingstatus te geven, heeft de minister slechts aan 220 vluchtelingen onder de noemer “schrijnende gevallen” en 17 Bosniërs in het verlengde van het Scebrenica-debacle een tijdelijke verblijfsvergunning gegeven voor vijf jaar. De overige 2097 vluchtelingen hebben bij de uitvoering van de eenmalige maatregel ook een tijdelijke verblijfsvergunning voor 5 jaar gekregen. Waarna ze alsnog het land uitgezet kunnen worden. Volgens de oude vreemdelingenwet, waaronder zij vallen, hadden deze mensen sowieso recht op een vluchtelingenstatus voor onbepaalde tijd.
In het huidige beleidsvoorstel van mevrouw. Verdonk gaat het überhaupt niet om mensenrechten. Er wordt een verdeel en heers politiek gevoerd onder vluchtelingen en hun medestanders, waarbij het kunnen uitspelen van de mate van “schrijning” als criterium geldt. Het gaat hierbij om vluchtelingen die al drie tot vijftien jaar in de opvang zijn gegijzeld, grotendeels maatschappelijk uitgesloten moeten leven en geen kant op kunnen.
Daarnaast probeert de regering de gemeenten over te halen om mee te werken aan het uithuis zetten van 5000 tot 7000 vluchtelingen. Vluchtelingen die al vele jaren onder de directe zorgplicht van de gemeente vallen. Door het aanbod van het afvoeren van deze vluchtelingen naar nieuw op te zetten verwijdercentra, tracht mevrouw Verdonk de verantwoordelijkheid en het geweten van de locale bestuurders af te kopen . De gemeenten hoeven deze mensen dan niet meer zelf op straat te zetten en kunnen zichzelf gevrijwaard voelen van het groeiend maatschappelijk verzet . De gemeenten zouden dan hun handen in onschuld kunnen wassen. De landelijke overheid zet immers hun plaatsgenoten, na acht weken in een verwijdercentrum te hebben opgesloten, ergens in het land zonder voorzieningen op straat. Een praktijk die wij al kennen van het voormalige verwijdercentrum Ter Apel.
Als vluchtelingen in Nederland serieus worden genomen wordt het de hoogste tijd dat aan diegenen die langer dan drie jaar in Nederland het recht op een vluchtelingenstatus is onthouden een verblijfsvergunning wordt toegekend. We kunnen dan eindelijk met de politieke discussie beginnen over de vraag hoe de nieuwe vluchteling de wettelijke mogelijkheid kan worden geboden om als vluchteling erkend te worden. Dit in plaats van hen te weren, uit of op te sluiten. Laat staan te deporteren.
Inez Dekker en Hans Alderkamp, medewerkers van de Werkgroep Vluchtelingen Vrij
 E-Mail: werkvluchtvrij@hetnet.nl  Website: http://home.wanadoo.nl/werkvluchtvrij
|
| Lees meer over: anti-fascisme / racisme | | aanvullingen | | |
