Of het nu van de zijde van christenen komt, of van activisten, of anarchisten: schermen met 'had je er maar moeten zijn', 'moet je er maar net zo vaak en net zo veel zijn als ik' en meer van dat soort vingerwijzen, daar schiet niemand wat mee op. Ik heb ergens gelezen dat iemand kritiek had op het feit dat mensen die bij de ontruiming ingehaakt hadden gestaan, later op de dag weer weg waren. Van zulke 'argumenten' dus om mensen die daar bij die ontruiming voorop stonden af te kunnen doen als 'relschoppers', 'ongewassen indymediatypes', 'demogekkies' en wat men zoal meer verzint. Lekker makkelijk, maar vooral: hetzerig.
Ik was ook bij de ontruiming. Ik was er vanaf de middag ervoor. Ik ben die nacht opgebleven als een van de mensen die in de spanningsvolle nacht voorafgaand aan de ontruiming een oogje in het zeil wilden houden, je kon immers niet weten wat voor geintjes politie of extreem rechtse idioten nog zouden willen uithalen. Na afloop van de ontruiming met pijn aan armen en polsen door het trekken en draaien aan armen en polsen door de smeris stond ik te tollen op mijn benen en ben naar huis te gaan, om daar nog een kritisch stuk over van der Laan eruit te persen en in mijn bed te duiken voor een paar uur, wat weinig rust opleverde overigens. 's Avonds laat nog van huis uit geholpen met vervoer, eten etc. te mobiliseren voor de mensen die geklinkerd werden. En met mij vele anderen, zowel 'demogekkies' als allerlei andere individuen en zelfs mensen die voor het eerst hierbij betrokken raakten door de livestream. Mjjn respect en waardering is in deze voor de mensen die dit opzetten door er met livestream en een pan soep en een zak brood heen te gaan, dat was een goeie manier van helpen én mobiliseren. Zij waren er die morgen niet geweest. Dat maakt geen donder uit. Zij waren daar, en daar kon ik weer niet lijfelijk bij zijn.
Waarom vertel ik dit? Om duidelijk te maken dat ieder zo zijn of haar bijdrage levert. Ik verrek het om weg te worden gezet als iemand die alleen maar even komt relschoppen. De vluchtelingen hebben ons gevraagd op deze manier (ingehaakt ervoor staan) hen te ondersteunen en zijn daar nog altijd blij mee. Door de jaren heen ben ik bij heel wat acties betrokken geweest. Welnu, zou ik nu zeggen tegen al die mensen die niet in de blokkade stonden, die niet al jarenlang actievoeren: "Je hebt nergens iets over te zeggen, je mag nergens op kritiek leveren, want je was er niet bij en dus ben je voor mij niks waard"?, dan zou de verontwaardiging groot zijn. Immers, waar zou ik de arrogantie vandaan halen om mensen erop aan te spreken dat ze ergens op een bepaald moment niet waren? Slot van dit betoog is dus heel simpel: hou op met anderen de maat te nemen omdat ze niet doen wat jij vindt dat ze zouden moeten doen, hoeveel ze zouden moeten doen, waar ze dat zouden moeten doen, wanneer, hoe, en hoe vaak, enzovoorts. Dat is zó kinderachtig!
Heb respect voor wat andere mensen doen. We zijn niet allemaal hetzelfde met dezelfde mogelijkheden. Voorts kun je nooit van een ander weten, wat die verder eigenlijk allemaal nog meer doet. Moeten we soms een CV afleveren met een volledige opsomming van al onze heldendaden?? Kortom, deze discussie gaat feitelijk helemaal nergens over en vind ik ronduit misselijkmakend.
Voor zover het kritiek op hierarchie en op paternalisme betreft die sommige hulpverleners er op na houden: het is toch niet zo moeilijk voor te stellen, dat als je op de site van de Vluchtkerk alleen maar namen van Nederlandse ondersteuners leest, dus geen vluchtelingen, die in een of andere stuurgroep zitten, dat dit nogal overkomt als het overnemen van het protest van de vluchtelingen? Wat gebeurt er met de website van voorheen Kamp Osdorp, waarop door de vluchtelingen zelf werd gepost, waarover zij regie van de inhoud hadden? Hulpverlening, hoe goed bedoeld ook, mag er niet aan voorbij gaan dat deze groep vluchtelingen meer is dan alleen een groep zielige mensen die nergens naar toe kunnen. Het zijn bovenal mensen die voor zichzelf en hun rechten in actie zijn gekomen, het gewaagd hebben om zich zichtbaar te maken. Laten we niet vergeten dat Kamp Osdorp net als Recht op Bestaan allereerst een ACTIE was van de vluchtelingen, een DEMONSTRATIE! Dat element dreigt nu te verdwijnen onder de warme deken van al die hulp. Het is dus zaak hulp en actie met elkaar te verenigen en de vluchtelingen daarin zelf het voortouw te laten nemen. Doe je dat niet en ga je er met een hierarchische structuur van een stuurgroep voor zitten en bepalen dat je wel weet wat goed voor ze is alsof ze zieke hondjes zijn, dan ga je dus voorbij aan de kracht van deze mensen. En dit staat verder helemaal los van wat wij/ik als activisten en/of anarchisten met onze eigen acties willen, want die zijn vooral gericht op het versterken van de acties van de vluchtelingen!
Tot slot wil ik nog opmerken dat wanneer hulpverlenenden vanaf een moral highground activisten helpen wegzetten als relschoppers, dat het nog een soort van wonder is dat er activisten zijn die ondanks dat hun best doen om betrokken te blijven, waar zij ook zich uit frustratie terug hadden kunnen trekken. Dat zou Makbouli maar al te graag gewild hebben.
daar gaan we weer....
Of het nu van de zijde van christenen komt, of van activisten, of anarchisten: schermen met 'had je er maar moeten zijn', 'moet je er maar net zo vaak en net zo veel zijn als ik' en meer van dat soort vingerwijzen, daar schiet niemand wat mee op. Ik heb ergens gelezen dat iemand kritiek had op het feit dat mensen die bij de ontruiming ingehaakt hadden gestaan, later op de dag weer weg waren. Van zulke 'argumenten' dus om mensen die daar bij die ontruiming voorop stonden af te kunnen doen als 'relschoppers', 'ongewassen indymediatypes', 'demogekkies' en wat men zoal meer verzint. Lekker makkelijk, maar vooral: hetzerig.
Ik was ook bij de ontruiming. Ik was er vanaf de middag ervoor. Ik ben die nacht opgebleven als een van de mensen die in de spanningsvolle nacht voorafgaand aan de ontruiming een oogje in het zeil wilden houden, je kon immers niet weten wat voor geintjes politie of extreem rechtse idioten nog zouden willen uithalen. Na afloop van de ontruiming met pijn aan armen en polsen door het trekken en draaien aan armen en polsen door de smeris stond ik te tollen op mijn benen en ben naar huis te gaan, om daar nog een kritisch stuk over van der Laan eruit te persen en in mijn bed te duiken voor een paar uur, wat weinig rust opleverde overigens. 's Avonds laat nog van huis uit geholpen met vervoer, eten etc. te mobiliseren voor de mensen die geklinkerd werden. En met mij vele anderen, zowel 'demogekkies' als allerlei andere individuen en zelfs mensen die voor het eerst hierbij betrokken raakten door de livestream. Mjjn respect en waardering is in deze voor de mensen die dit opzetten door er met livestream en een pan soep en een zak brood heen te gaan, dat was een goeie manier van helpen én mobiliseren. Zij waren er die morgen niet geweest. Dat maakt geen donder uit. Zij waren daar, en daar kon ik weer niet lijfelijk bij zijn.
Waarom vertel ik dit? Om duidelijk te maken dat ieder zo zijn of haar bijdrage levert. Ik verrek het om weg te worden gezet als iemand die alleen maar even komt relschoppen. De vluchtelingen hebben ons gevraagd op deze manier (ingehaakt ervoor staan) hen te ondersteunen en zijn daar nog altijd blij mee. Door de jaren heen ben ik bij heel wat acties betrokken geweest. Welnu, zou ik nu zeggen tegen al die mensen die niet in de blokkade stonden, die niet al jarenlang actievoeren: "Je hebt nergens iets over te zeggen, je mag nergens op kritiek leveren, want je was er niet bij en dus ben je voor mij niks waard"?, dan zou de verontwaardiging groot zijn. Immers, waar zou ik de arrogantie vandaan halen om mensen erop aan te spreken dat ze ergens op een bepaald moment niet waren? Slot van dit betoog is dus heel simpel: hou op met anderen de maat te nemen omdat ze niet doen wat jij vindt dat ze zouden moeten doen, hoeveel ze zouden moeten doen, waar ze dat zouden moeten doen, wanneer, hoe, en hoe vaak, enzovoorts. Dat is zó kinderachtig!
Heb respect voor wat andere mensen doen. We zijn niet allemaal hetzelfde met dezelfde mogelijkheden. Voorts kun je nooit van een ander weten, wat die verder eigenlijk allemaal nog meer doet. Moeten we soms een CV afleveren met een volledige opsomming van al onze heldendaden?? Kortom, deze discussie gaat feitelijk helemaal nergens over en vind ik ronduit misselijkmakend.
Voor zover het kritiek op hierarchie en op paternalisme betreft die sommige hulpverleners er op na houden: het is toch niet zo moeilijk voor te stellen, dat als je op de site van de Vluchtkerk alleen maar namen van Nederlandse ondersteuners leest, dus geen vluchtelingen, die in een of andere stuurgroep zitten, dat dit nogal overkomt als het overnemen van het protest van de vluchtelingen? Wat gebeurt er met de website van voorheen Kamp Osdorp, waarop door de vluchtelingen zelf werd gepost, waarover zij regie van de inhoud hadden? Hulpverlening, hoe goed bedoeld ook, mag er niet aan voorbij gaan dat deze groep vluchtelingen meer is dan alleen een groep zielige mensen die nergens naar toe kunnen. Het zijn bovenal mensen die voor zichzelf en hun rechten in actie zijn gekomen, het gewaagd hebben om zich zichtbaar te maken. Laten we niet vergeten dat Kamp Osdorp net als Recht op Bestaan allereerst een ACTIE was van de vluchtelingen, een DEMONSTRATIE! Dat element dreigt nu te verdwijnen onder de warme deken van al die hulp. Het is dus zaak hulp en actie met elkaar te verenigen en de vluchtelingen daarin zelf het voortouw te laten nemen. Doe je dat niet en ga je er met een hierarchische structuur van een stuurgroep voor zitten en bepalen dat je wel weet wat goed voor ze is alsof ze zieke hondjes zijn, dan ga je dus voorbij aan de kracht van deze mensen. En dit staat verder helemaal los van wat wij/ik als activisten en/of anarchisten met onze eigen acties willen, want die zijn vooral gericht op het versterken van de acties van de vluchtelingen!
Tot slot wil ik nog opmerken dat wanneer hulpverlenenden vanaf een moral highground activisten helpen wegzetten als relschoppers, dat het nog een soort van wonder is dat er activisten zijn die ondanks dat hun best doen om betrokken te blijven, waar zij ook zich uit frustratie terug hadden kunnen trekken. Dat zou Makbouli maar al te graag gewild hebben.