Ik ben het eens met wat Kaviaar schrijft, met wat Wilders schrijft niet. Beiden hebben weleens expliciete bewoordingen gebruikt in hun teksten. Maar geen van beiden hoeft van mij opgesloten te worden. Het is in mijn ogen nooit terecht dat iemand zijn leven niet zeker is, of dat nu Wilders is, Kaviaar, of een vluchteling. Echter, van de overheid moet Kaviaar de bak in, en Wilders niet, en moeten veel vluchtelingen terug naar hun geboorteland, wat weer gelijk staat aan op z'n minst een leven waarvan je niet zeker bent. En dat allemaal omdat we ons eigen bestaan willen beschermen, wat op zich terecht zou zijn als dat echt nodig is. Ik heb nog geen aanleiding voor die gedachte gezien, voor zolang die discussie al duurt. Sterker nog, westerse bedrijven die met hulp van corrupte regeringen o.a. de grondstoffen opeisen in bijvoorbeeld het midden-oosten veroorzaken de uittocht naar een kans op leven zonder onderdrukking en armoede richting west Europa. Met andere woorden: de ons opgelegde expansie veroorzaakt de ellende. En wij willen steeds meer welvaart. Ik bedoel maar: in de tijd dat ik het huis van m'n ouders verliet, verhuisde ik met een bakfiets, met bed, kleren en elpees naar m'n eerste gehuurde kamer. Na wat werken en sparen kreeg ik voor het eerst telefoon. Wat voelde ik me een baas. Ondertussen heb ik een huis met tuin de hele mikmak. Nu spreek ik jonge collega's die hun eerste huis (!) intrekken, maar absoluut niet voordat de nieuwe meubels en vloerbedekking er is, ben je gek. En niet voordat de gloednieuwe lampen hangen die ze niet eens zelf op kunnen hangen omdat ze dat nooit geleerd hebben. Dat moet pa doen of een bedrijf. Alles moet meteen 'af' zijn. Je kan je afvragen waarvoor ze uberhaupt leven als alles toch al direct in het begin in kannen en kruiken moet zijn. Lekker saai ;) Maar voor minder gaan ze niet, terwijl er nog geen vol jaar met eigen handen gewerkt is.
Iedereen ziet het als een recht om meteen alles te hebben. Auto voor de deur, mooi huis met slaapkamers voor de toekomstige geplande twee kinderen, de perfecte baan en een definitief sociaal netwerk van allemaal vrienden die ook 'af' zijn voor hun 25e. Iets opbouwen is allang niet meer normaal. Al deze instant luxe moet ergens vandaan komen. Volgens mij leven we ver boven de realitieit en ontstaan daardoor de problemen. Het is allang geen nieuw inzicht meer maar een internationale herverdeling van welvaart is onvermijdelijk.
De zuren die dit lezen zullen direct op de persoon aanvallen en reageren met 'dan begin je toch zelf en geef je een deel van je inkomen en bezit aan andere mensen die minder hebben' enz. en in zekere zin hebben ze gelijk. Ik probeer dat ook, al ben ik niet roomser dan de paus, maar ik rij bewust geen auto, koop m'n kleding grotendeels tweedehands, en heb het gebruik van dieren afgezworen, leef medicijnloos, bied opvang aan zwerfdieren, en stort na aftrek van eten en vaste lasten wat ik over hou naar NGO's. Stappen en de film, uit eten gaan heb ik laten vallen op gemiddeld vier keer per jaar na, die luxe gun ik mezelf ;) Verder probeer ik mee te helpen aan acties enzo al is dat niet zo eenvoudig. Activisme is voor een deel (show)business (geworden?) is mijn ervaring. Het is zeker niet zo dat ik me nu een beter mens voel. Dat was misschien wel zo geweest als ik deze manier van leven vanaf m'n jeugd had gedaan, maar ja beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.
In anwoord op je vraag: we meten met op z'n minst twee maten, en besluiten wat goed en slecht is. 'We', dat is dan 'onze' overheid en iedereen die dit beleid van de overheid voor lief neemt, omdat we alles willen hebben, en wel meteen. Waarbij je het begrip 'de overheid' kan zien als de goedbetaalde buikspreekpop van multinationals die niet-westerse landen voor een schijntje leegplunderen.
Ik weet dat IM ook bezocht wordt door cynische geen-stijl-achtige lieden. Brandt u me vooral af voor mijn naïeviteit qua commentaar, wereldbeeld enz. Het maakt me niet meer uit, ik lach erom. Ik heb niets meer te verliezen. U waarschijnlijk wel.
@om wat hij of zij schreef
Ik ben het eens met wat Kaviaar schrijft, met wat Wilders schrijft niet. Beiden hebben weleens expliciete bewoordingen gebruikt in hun teksten. Maar geen van beiden hoeft van mij opgesloten te worden. Het is in mijn ogen nooit terecht dat iemand zijn leven niet zeker is, of dat nu Wilders is, Kaviaar, of een vluchteling. Echter, van de overheid moet Kaviaar de bak in, en Wilders niet, en moeten veel vluchtelingen terug naar hun geboorteland, wat weer gelijk staat aan op z'n minst een leven waarvan je niet zeker bent. En dat allemaal omdat we ons eigen bestaan willen beschermen, wat op zich terecht zou zijn als dat echt nodig is. Ik heb nog geen aanleiding voor die gedachte gezien, voor zolang die discussie al duurt. Sterker nog, westerse bedrijven die met hulp van corrupte regeringen o.a. de grondstoffen opeisen in bijvoorbeeld het midden-oosten veroorzaken de uittocht naar een kans op leven zonder onderdrukking en armoede richting west Europa. Met andere woorden: de ons opgelegde expansie veroorzaakt de ellende. En wij willen steeds meer welvaart. Ik bedoel maar: in de tijd dat ik het huis van m'n ouders verliet, verhuisde ik met een bakfiets, met bed, kleren en elpees naar m'n eerste gehuurde kamer. Na wat werken en sparen kreeg ik voor het eerst telefoon. Wat voelde ik me een baas. Ondertussen heb ik een huis met tuin de hele mikmak. Nu spreek ik jonge collega's die hun eerste huis (!) intrekken, maar absoluut niet voordat de nieuwe meubels en vloerbedekking er is, ben je gek. En niet voordat de gloednieuwe lampen hangen die ze niet eens zelf op kunnen hangen omdat ze dat nooit geleerd hebben. Dat moet pa doen of een bedrijf. Alles moet meteen 'af' zijn. Je kan je afvragen waarvoor ze uberhaupt leven als alles toch al direct in het begin in kannen en kruiken moet zijn. Lekker saai ;) Maar voor minder gaan ze niet, terwijl er nog geen vol jaar met eigen handen gewerkt is.
Iedereen ziet het als een recht om meteen alles te hebben. Auto voor de deur, mooi huis met slaapkamers voor de toekomstige geplande twee kinderen, de perfecte baan en een definitief sociaal netwerk van allemaal vrienden die ook 'af' zijn voor hun 25e. Iets opbouwen is allang niet meer normaal. Al deze instant luxe moet ergens vandaan komen. Volgens mij leven we ver boven de realitieit en ontstaan daardoor de problemen. Het is allang geen nieuw inzicht meer maar een internationale herverdeling van welvaart is onvermijdelijk.
De zuren die dit lezen zullen direct op de persoon aanvallen en reageren met 'dan begin je toch zelf en geef je een deel van je inkomen en bezit aan andere mensen die minder hebben' enz. en in zekere zin hebben ze gelijk. Ik probeer dat ook, al ben ik niet roomser dan de paus, maar ik rij bewust geen auto, koop m'n kleding grotendeels tweedehands, en heb het gebruik van dieren afgezworen, leef medicijnloos, bied opvang aan zwerfdieren, en stort na aftrek van eten en vaste lasten wat ik over hou naar NGO's. Stappen en de film, uit eten gaan heb ik laten vallen op gemiddeld vier keer per jaar na, die luxe gun ik mezelf ;) Verder probeer ik mee te helpen aan acties enzo al is dat niet zo eenvoudig. Activisme is voor een deel (show)business (geworden?) is mijn ervaring. Het is zeker niet zo dat ik me nu een beter mens voel. Dat was misschien wel zo geweest als ik deze manier van leven vanaf m'n jeugd had gedaan, maar ja beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.
In anwoord op je vraag: we meten met op z'n minst twee maten, en besluiten wat goed en slecht is. 'We', dat is dan 'onze' overheid en iedereen die dit beleid van de overheid voor lief neemt, omdat we alles willen hebben, en wel meteen. Waarbij je het begrip 'de overheid' kan zien als de goedbetaalde buikspreekpop van multinationals die niet-westerse landen voor een schijntje leegplunderen.
Ik weet dat IM ook bezocht wordt door cynische geen-stijl-achtige lieden. Brandt u me vooral af voor mijn naïeviteit qua commentaar, wereldbeeld enz. Het maakt me niet meer uit, ik lach erom. Ik heb niets meer te verliezen. U waarschijnlijk wel.