De fout die volgens mij vaak bij 'het accepteren van een veelheid van tactieken' wordt gemaakt, is dat sommige tactieken meer/of andere gevolgen hebben dan andere. En dat een 'veelheid' niet betekend dat altijd alles geoorloofd is. Zo bestaan er verschillende mogelijkheden om een doel te bereiken en ook is niet elk middel op elk moment efficiënt. De manier waarop deze, laat ik zeggen, dogma wordt toegepast is echt frappant. Het lijkt er namelijk op dat het argument van 'een veelheid aan tactieken' - iets dat ik onderschrijf - verworden is tot 'everything goes of anders niet'.
Wat resulteert is dat die gene die bereid zijn tot een confrontatie op elk moment, vaak niet meer bereid zijn de gevolgen van hun acties voor anderen in acht te nemen. Hoe kan je op zo'n moment nog solidariteit verwachten van mensen die voor een andere strategie of tactiek kiezen? Hoeveel is er nog over van die diversiteit op zo'n moment?
Je kunt het er niet mee eens zijn; prima. En je kunt je eigen ding doen; prima. Maar anderen meeslepen in jou eigen ding zonder je met de ander te beraden, plannen te maken en dingen op elkaar af te stemmen is autoritair, onsolidair en wellicht ook ontactisch. Het leid tot isolement.
De Nederlandse situatie is verre van ideaal als het gaat om de strijd aan gaan met het systeem. En dat is onder andere te vinden in het feit dat er slechts weinig (links libertair)-radicalen zijn en we tegenover een professioneel, gemilitariseerd (politie)leger staan dat bereid is om alles in te zetten om het systeem te beschermen. Je kapot rennen tegen de muur van repressie is niet alleen dom, maar ook zonde. Want ik ben van mening dat onze beweging nog heel wat in haar mars heeft. En dat we groeien op alle vlakken, onze ideeën, verbanden, tactieken, discussies, alles. Laten we dan ook niet constant alleen met modder gooien maar vooral ook kijken wat de mogelijkheden zijn en ook het moeilijke pakket waarin we ons bevinden nemen zoals het is, en daar iets aan doen.
Ik denk dat de demonstratie van 31 maart daarin een stap is. Een stap in een heel stil Nederland waarmee er eindelijk weer eens een anti-kapitalistische boodschap in de straten te horen en te zien is. 31 Maart lijkt me daarbij ook geen eindpunt. Maar een stapje in een lange tocht. Ja, laten we die gevangenissen bestormen. Laten we de grenzen afbreken. Maar daar hebben we wel meer mensen voor nodig dan de 300 die er op 1 mei waren. Laten we medestanders zoeken zodat we die strijd wellicht in de toekomst een opstapje kunnen geven en de confrontatie effectiever aan kunnen gaan. En het middel aanpassen op de situatie en bedachtzaam handelen.
Volgens mij is het dan ook dit en niet meer dan waar de organisatie voor oproept. De 'onnodigheid' van de provocatie is aan de geprovoceerde te beoordelen in beginne. Aangezien het een heel verband aan anarchisten is die de demo organiseert, verwacht ik dat zij niet meer dan verwachten dan dat de geprovoceerde in eerste instantie zelf nadenkt over haar of zijn reactie. En daar ook zelf verantwoordelijkheid voor neemt. Maar aangezien we wel collectief de straat op gaan, moeten we hier ook samen op reageren. Samen voor elkaar staan.
'Veelheid aan tactieken'?
De fout die volgens mij vaak bij 'het accepteren van een veelheid van tactieken' wordt gemaakt, is dat sommige tactieken meer/of andere gevolgen hebben dan andere. En dat een 'veelheid' niet betekend dat altijd alles geoorloofd is. Zo bestaan er verschillende mogelijkheden om een doel te bereiken en ook is niet elk middel op elk moment efficiënt. De manier waarop deze, laat ik zeggen, dogma wordt toegepast is echt frappant. Het lijkt er namelijk op dat het argument van 'een veelheid aan tactieken' - iets dat ik onderschrijf - verworden is tot 'everything goes of anders niet'.
Wat resulteert is dat die gene die bereid zijn tot een confrontatie op elk moment, vaak niet meer bereid zijn de gevolgen van hun acties voor anderen in acht te nemen. Hoe kan je op zo'n moment nog solidariteit verwachten van mensen die voor een andere strategie of tactiek kiezen? Hoeveel is er nog over van die diversiteit op zo'n moment?
Je kunt het er niet mee eens zijn; prima. En je kunt je eigen ding doen; prima. Maar anderen meeslepen in jou eigen ding zonder je met de ander te beraden, plannen te maken en dingen op elkaar af te stemmen is autoritair, onsolidair en wellicht ook ontactisch. Het leid tot isolement.
De Nederlandse situatie is verre van ideaal als het gaat om de strijd aan gaan met het systeem. En dat is onder andere te vinden in het feit dat er slechts weinig (links libertair)-radicalen zijn en we tegenover een professioneel, gemilitariseerd (politie)leger staan dat bereid is om alles in te zetten om het systeem te beschermen. Je kapot rennen tegen de muur van repressie is niet alleen dom, maar ook zonde. Want ik ben van mening dat onze beweging nog heel wat in haar mars heeft. En dat we groeien op alle vlakken, onze ideeën, verbanden, tactieken, discussies, alles. Laten we dan ook niet constant alleen met modder gooien maar vooral ook kijken wat de mogelijkheden zijn en ook het moeilijke pakket waarin we ons bevinden nemen zoals het is, en daar iets aan doen.
Ik denk dat de demonstratie van 31 maart daarin een stap is. Een stap in een heel stil Nederland waarmee er eindelijk weer eens een anti-kapitalistische boodschap in de straten te horen en te zien is. 31 Maart lijkt me daarbij ook geen eindpunt. Maar een stapje in een lange tocht. Ja, laten we die gevangenissen bestormen. Laten we de grenzen afbreken. Maar daar hebben we wel meer mensen voor nodig dan de 300 die er op 1 mei waren. Laten we medestanders zoeken zodat we die strijd wellicht in de toekomst een opstapje kunnen geven en de confrontatie effectiever aan kunnen gaan. En het middel aanpassen op de situatie en bedachtzaam handelen.
Volgens mij is het dan ook dit en niet meer dan waar de organisatie voor oproept. De 'onnodigheid' van de provocatie is aan de geprovoceerde te beoordelen in beginne. Aangezien het een heel verband aan anarchisten is die de demo organiseert, verwacht ik dat zij niet meer dan verwachten dan dat de geprovoceerde in eerste instantie zelf nadenkt over haar of zijn reactie. En daar ook zelf verantwoordelijkheid voor neemt. Maar aangezien we wel collectief de straat op gaan, moeten we hier ook samen op reageren. Samen voor elkaar staan.