Voorbij de details van de wetswijziging is het toch echt de vraag of en waarom er veel minder gekraakt wordt, dan wel waarom de kraakgroepen hun bezettingen niet (meer) zo kunnen doorvoeren, dat ze niet direct ontruimd kunnen worden als de wijkagent dat vindt.
Het eerste wat opvalt is dat er wel degelijk veel minder woningen en panden leegstaan, dan 20 dan wel 10 jaar geleden. Dit is volledig buiten de sfeer van invloede door de kraakbeweging, maar zorgt wel ervoor dat de groep van diegene , die voor hun woning afhankelijk zijn van succesvolle (en wat langdurigere) bezettingen veel kleiner is, en daarom minder druk kan uitoefenen.
Het feit dat er nauwelijks nog wat leegstaat, blijkt verder problematisch uit te pakken, omdat, sinds de inceptie van het kraakverbod, ook vanuit de kraakgroepen zelf steeds met de 'strijd tegen de leegstand' is geargumenteerd. Dit was altijd al een propagandaleugen natuurlijk (welke krakers is er nou tegen echt leegstand ?), aanzich niet een dik probleem, als het niet de eigenlijke onderliggende motieven buiten beschouwing en discussie zou houden.
Het debat met rechts-liberal en hun 'ze willen ons het priveeigendom afpakken' is toen al vermeden en wordt nu noch niet aangegaan.
Het fundamenteel debat rond het prive eigendom en diens rechtvaardiging is echter vermeden omdat men toen dacht, en nog steeds denkt, dit niet kunnen winnen op brede (of ten minste wat breder) maatschappelijk vlak. Men koos dus ervoor om kraken af te schilderen als een nuttige aanvulling, dan wel een correctief van de uitwassen van het aan zich wel aanvaardbare stelsel van eigendom als basis van recht op woonruimte en maatschappelijke positie.
Daarop aanvullend werd de (sub)culturele waarde van de activiteiten van krakers voorop gesteld.
Wat rest is dus de optie om niet meer bestaande leegstand te kraken als correctief van een economie van verspilling die niets meer verspilt, met als tegenprestatie een subcultuur zonder economische eisen. Het is zeer onwaarschijnlijk dat hiervoor mensen bereid zijn om de wet te overtreden en de bijhorende consequenties te aanvaarden.
Ondertussen zijn de nadelen, welke diegene zonder relevante hoeveelheden aan priveeigendom ondervinden wel voelbaar. Gezien het feit dat er niet eens in radicale kringen genoeg draagvlak is om dit als een stelselmatig onrecht te aanvaarden en te bestrijden, valt men terug om andere bij voorbaat culturele identiteiten (veganisme, religie e.d) en wordt het tekort komen in de maatschappelijke competitie verklaard als een mixture van ongelijke kansen
en persoonlijke tekortkomingen.
Deze crisis is uiteraard niet beperkt tot de kraakbeweging of het 'anarchisme' aan zich. Van de vakbeweging tot zo een beetje alle 'socialistische' partijen hebben er evengoed last van. Wel is de kans om de debat als nog te kunnen voeren binnen radicale kringen wat groter, vooral omdat er geen tot (klein)eigenaars opgestegen partij of bondsleden zijn, die men zodanig op kast zou kunnen jagen.
Vooralsnog zijn het meer de 'investeringen' in het zelfbeeld, die snel aan 'waarde' zouden kunnen verliezen als men niet alleen economische analyse op de eigen situatie los laat, maar de (voorlopige) resultaten ervan ook nog in een open debat (helemaal geen 'safe space' dus) met de politieke tegenstander moet verdedigen.
Tis maar net het kraken zelf: het uitzoekwerk is al moeilijk genoeg, de resultaten ervan zijn vak niet makkelijk te interpreteren, de deur gaat niet vanzelf open (allen omdat wonen een recht is ofzo;) en dan moet je nog de smeris, de eigenaar, de buren en vaak ook nog je eigen vriendjes weten te handhaven.
Affijn: voor een gratis huis doe je dat niet zomaar (want das een heleboel werk dan). Maar als onderdeel van een strijd voor een beter wereld (zonder prive eigendom bv) kan het wel
De staat verdrukt...
Voorbij de details van de wetswijziging is het toch echt de vraag of en waarom er veel minder gekraakt wordt, dan wel waarom de kraakgroepen hun bezettingen niet (meer) zo kunnen doorvoeren, dat ze niet direct ontruimd kunnen worden als de wijkagent dat vindt.
Het eerste wat opvalt is dat er wel degelijk veel minder woningen en panden leegstaan, dan 20 dan wel 10 jaar geleden. Dit is volledig buiten de sfeer van invloede door de kraakbeweging, maar zorgt wel ervoor dat de groep van diegene , die voor hun woning afhankelijk zijn van succesvolle (en wat langdurigere) bezettingen veel kleiner is, en daarom minder druk kan uitoefenen.
Het feit dat er nauwelijks nog wat leegstaat, blijkt verder problematisch uit te pakken, omdat, sinds de inceptie van het kraakverbod, ook vanuit de kraakgroepen zelf steeds met de 'strijd tegen de leegstand' is geargumenteerd. Dit was altijd al een propagandaleugen natuurlijk (welke krakers is er nou tegen echt leegstand ?), aanzich niet een dik probleem, als het niet de eigenlijke onderliggende motieven buiten beschouwing en discussie zou houden.
Het debat met rechts-liberal en hun 'ze willen ons het priveeigendom afpakken' is toen al vermeden en wordt nu noch niet aangegaan.
Het fundamenteel debat rond het prive eigendom en diens rechtvaardiging is echter vermeden omdat men toen dacht, en nog steeds denkt, dit niet kunnen winnen op brede (of ten minste wat breder) maatschappelijk vlak. Men koos dus ervoor om kraken af te schilderen als een nuttige aanvulling, dan wel een correctief van de uitwassen van het aan zich wel aanvaardbare stelsel van eigendom als basis van recht op woonruimte en maatschappelijke positie.
Daarop aanvullend werd de (sub)culturele waarde van de activiteiten van krakers voorop gesteld.
Wat rest is dus de optie om niet meer bestaande leegstand te kraken als correctief van een economie van verspilling die niets meer verspilt, met als tegenprestatie een subcultuur zonder economische eisen. Het is zeer onwaarschijnlijk dat hiervoor mensen bereid zijn om de wet te overtreden en de bijhorende consequenties te aanvaarden.
Ondertussen zijn de nadelen, welke diegene zonder relevante hoeveelheden aan priveeigendom ondervinden wel voelbaar. Gezien het feit dat er niet eens in radicale kringen genoeg draagvlak is om dit als een stelselmatig onrecht te aanvaarden en te bestrijden, valt men terug om andere bij voorbaat culturele identiteiten (veganisme, religie e.d) en wordt het tekort komen in de maatschappelijke competitie verklaard als een mixture van ongelijke kansen
en persoonlijke tekortkomingen.
Deze crisis is uiteraard niet beperkt tot de kraakbeweging of het 'anarchisme' aan zich. Van de vakbeweging tot zo een beetje alle 'socialistische' partijen hebben er evengoed last van. Wel is de kans om de debat als nog te kunnen voeren binnen radicale kringen wat groter, vooral omdat er geen tot (klein)eigenaars opgestegen partij of bondsleden zijn, die men zodanig op kast zou kunnen jagen.
Vooralsnog zijn het meer de 'investeringen' in het zelfbeeld, die snel aan 'waarde' zouden kunnen verliezen als men niet alleen economische analyse op de eigen situatie los laat, maar de (voorlopige) resultaten ervan ook nog in een open debat (helemaal geen 'safe space' dus) met de politieke tegenstander moet verdedigen.
Tis maar net het kraken zelf: het uitzoekwerk is al moeilijk genoeg, de resultaten ervan zijn vak niet makkelijk te interpreteren, de deur gaat niet vanzelf open (allen omdat wonen een recht is ofzo;) en dan moet je nog de smeris, de eigenaar, de buren en vaak ook nog je eigen vriendjes weten te handhaven.
Affijn: voor een gratis huis doe je dat niet zomaar (want das een heleboel werk dan). Maar als onderdeel van een strijd voor een beter wereld (zonder prive eigendom bv) kan het wel