Omdat er tijdens Pinksterland dagen 4 keer aandacht voor transformative justice met workshops wordt gevraagd is het naar mijn mening belangrijk om buiten de organisatie om met een vertaalde artikel uit te leggen wat transformative justice omhelst. Het systemisch racisme [ongedocumenteerden als lucratief arbeidspotentieel] wordt weliswaar niet als zodanig bekritiseerd maar o.a. wel de gevolgen hiervan in alledaags seksisme en racisme. Het vertaalde artikel geeft een duidelijk beeld waarom er aandacht wordt gevraagd voor transformative justice en roept ook vragen op. Ik hoop dat iedereen geinteresseerd is om met de discussie mee te doen, tijdens Pinksterlanddagen of elders.
15 november 2016 |ak 621 | Discussie ...Wat maakt ons echt veilig?
Transformatieve rechtvaardigheid in plaats van politie: een inleiding tot op de gemeenschap gebaseerde concepten van veiligheid
Sun-Hi wordt mishandeld door haar man Cho, die een gerespecteerd advocaat is in de Koreaans-Amerikaanse gemeenschap. Tijdens een ruzie, bellen haar kinderen de politie. Maar Cho, die met zijn Engelse vaardigheden superieur is aan Sun-Hi, overtuigt de agenten ervan dat zijn vrouw hem heeft aangevallen. Nadat Sun-Hi is gearresteerd, vraagt Cho de scheiding aan en krijgt de voogdij. Sun-Hi, aan de andere kant, dreigt dakloos te worden en gedeporteerd te worden.
Diane, een jonge gekleurde vrouw die actief is in plaatselijke politieke projecten, raakt bevriend met Tom, een blanke gemeenschapsorganisator. Hoewel Diane vanaf het begin duidelijk maakt dat ze niet geïnteresseerd is in een seksuele relatie, brengt Tom haar in ongewenste seksuele situaties, die zij als verkrachting beoordeelt. Maar Diane belt de politie niet. Zij kent maar al te goed de verwoestende gevolgen van het staatsgeweld voor haar gemeenschap en denkt niet dat de arrestatie van Tom echte gerechtigheid of genezing zou brengen.
Voor veel trans- en cis-vrouwen die te maken krijgen met relationeel geweld, discriminatie of intimidatie, zijn politie en justitie geen veilige instellingen. Integendeel, zij betekenen meestal nog meer geweld, of erger nog, criminaliseren vrouwen als daders. Terwijl de kleine welvaartsstaat die er is in de VS afbrokkelt, neemt de straffende staat het over. Sinds de jaren zeventig heeft het in toenemende mate op sociale problemen zoals armoede gereageerd met harde law-and-order-strategieën, waarbij systemen van raciale bewaking en criminalisering werden geïnstalleerd en de bewegingsvrijheid werd beperkt. Het is niet voor niets dat de Black Lives Matter-beweging campagne voert voor de afschaffing van politie en gevangenissen. Geen enkel land ter wereld sluit zo'n groot percentage van zijn eigen bevolking op. Dit systeem kan niet het antwoord zijn op intermenselijk en staatsgeweld.
De feministische roep om straffen en gevangenissen
Toch hebben sinds de jaren zeventig veel mainstream feministen en ook steeds meer LGBTQ-organisaties (1) in de VS zich tot de staat gewend en geëist dat deze vrouwen en homo's beschermt. Zij werken vaak samen met politie en justitie, bijvoorbeeld om een straatverbod tegen geweldplegers te verkrijgen. Maar dit heeft een bittere smaak, want het moedigt ook massa-incarceratie aan. Dit verschijnsel wordt "carceral feminism" - straffend feminisme - genoemd. Het gaat hand in hand met de gemoraliseerde bangmakerij van sommige politici die seksueel geweld en mensenhandel gebruiken als een excuus om de strafstaat verder uit te breiden. (2)
Duitsland is ver verwijderd van de praktijk van massa-arrestatie in de VS, maar toch kunnen vergelijkbare ontwikkelingen worden waargenomen. De verzorgingsstaat wordt al jaren afgebouwd (op indringende wijze door de Hartz IV-hervormingen); in Europa heeft Duitsland de premisse van het bezuinigingsbeleid verankerd; de "zomer van de migratie" werd gevolgd door een verscherping van de wet. Feministische en queer veiligheidsoverwegingen moeten ook dienen voor de bewapening van het EU-grensregime en racistische bewakingsstrategieën. De media-aandacht voor de geseksualiseerde gewelddaden op oudejaarsavond in Keulen werd gevolgd door het debat over "veilige landen van herkomst" en snellere uitzettingen.
Plotseling werden hervormingen van de wetgeving inzake seksuele misdrijven ("Nee betekent nee") de topprioriteit van conservatieve politici. Hun belangstelling voor de slachtoffers van seksueel geweld werd pas gewekt toen de daders mannen van kleur waren. Tegelijkertijd werd een nieuwe wet ter bescherming van prostitutie aangenomen die beweert sekswerkers beter te beschermen, maar hen registratie- en ontduikingsverplichtingen oplegt, waardoor migrerende sekswerkers die zich niet kunnen registreren nog verder in de weerloosheid en illegaliteit worden geduwd.
De feministische en queer oproep tot de bestraffende staat homogeniseert verschillende groepen en stelt hun verschillende behoeften tegenover elkaar - een klassiek "verdeel en heers"-beleid. Het is dan ook geen toeval dat in de VS queer, trans en vrouwen van kleur de eersten waren om deze aanpak te bekritiseren en alternatieven te zoeken voor politie en gevangenissen. Juist zij wezen op de blinde vlekken van enerzijds de reguliere anti-geweldorganisaties, die zich alleen met relatiegeweld bezighielden en zwegen over staatsgeweld, en anderzijds de initiatieven tegen staatsgeweld, die geen antwoorden konden bieden op relatiegeweld.
Op de gemeenschap gebaseerde en transformatieve oplossingen
In de afgelopen 20 jaar is uit hun theorie en praktijk een beweging voortgekomen die alternatieven heeft ontwikkeld om met geseksualiseerd en interpersoonlijk geweld om te gaan. Het is gegroepeerd rond de termen "verantwoordingsplicht van de gemeenschap" en "transformatieve rechtvaardigheid". INCITE!, een netwerk van radicale feministen van kleur dat het voortouw neemt in deze beweging, beschrijft de vier pijlers als volgt: a) collectieve steun, veiligheid en empowerment voor slachtoffers; b) verantwoordingsplicht en gedragsverandering voor de dader; c) ontwikkeling van de gemeenschap in de richting van waarden en praktijken die geweld en onderdrukking aanpakken; d) structurele, politieke verandering in de omstandigheden die geweld mogelijk maken.
Het concept beoogt een nieuwe opvatting van rechtvaardigheid en veiligheid. De verantwoordelijkheid voor geweld wordt niet gezien als een individuele maar als een collectieve taak. Hieruit volgt dat de geweldpleger kansen worden geboden om zijn gedrag te veranderen in plaats van te worden gestraft en van school gestuurd. Tegelijkertijd wordt de gemeenschap gemobiliseerd om de persoon die geweld ondervindt te steunen.
Hoe zien dergelijke experimenten er in de praktijk uit? Laten we nog eens naar Sun-Hi's verhaal kijken. (3) Sun-Hi nam contact op met MataHari, een in Boston gevestigde organisatie voor sociale rechtvaardigheid. MataHari stelde een solidariteitsteam samen van andere Koreaanse en blanke moeders uit Sun-Hi's gemeenschap. Het team bood emotionele steun en begeleidde Sun-Hi tijdens de rechtszaak, waar Cho duidelijk maakte dat de gemeenschap zijn gedrag niet accepteerde. De vrouwen boden Sun-Hi juridische bijstand en onderhielden contact met haar kinderen.
Voor slachtoffers: een nieuw begrip van veiligheid
Terwijl professionele hulpverleningscentra vaak alleen individuele oplossingen bieden, hebben gemeenschappen het voordeel dat zij collectieve en dagelijkse steun kunnen organiseren. Op die manier wordt geen enkele getroffene alleen gelaten, en wordt duidelijk dat geweld iedereen raakt, zij het op verschillende manieren. De logica van de gevangenissen verkoopt ons veiligheid als vrijwaring van gevaar (achter grenzen, muren en in gevangenissen), of isoleert degenen die gevaar lopen (bijvoorbeeld in vrouwenopvangcentra).
Links fantaseert vaak over "schuilplaatsen" waar nooit iets ergs gebeurt. Maar wat als we een aanpak zouden ontwikkelen die de realiteit van geweld onder ogen ziet en erop gericht is het te veranderen in plaats van het te proberen te vermijden? Benaderingen van transformatieve rechtvaardigheid helpen de getroffenen om samen met bondgenoten hun eigen zelfbeschikking terug te winnen (in plaats van als machtelozen bescherming van buitenaf te zoeken). Zij zien veiligheid als een soort gereedschapskist, niet als een gesloten ruimte. In Duitsland is LesMigras een van de belangrijkste organisaties voor gemeenschapsgerichte steun aan de getroffenen. (4)
Transformatie in plaats van straf
In sommige processen wordt de geweldpleger erbij betrokken omdat de betrokkene dat wil of omdat de geweldpleger de bereidheid daartoe toont. Dit aspect van transformatieve rechtvaardigheid is bijzonder controversieel. Voor velen is wraak de eerste, intuïtieve reactie op een geweldservaring, en er is vaak een gebrek aan mogelijkheden om geweldplegers met succes ter verantwoording te roepen. Over welke verantwoordingsplicht hebben we het dan, en hoe kan die met succes worden genomen?
Het initiatief Creatieve Interventies definieert het als volgt: geweld beëindigen, geweld en de gevolgen ervan erkennen zonder mitsen en maren, compensatie, schadelijke attitudes en gedragingen veranderen zodat geweld zich niet meer herhaalt, en ook gemeenschapsontwikkeling.
Terwijl de gevangenislogica een paar "rotte appels" isoleert, erkent de transformatieve aanpak geweld als een systematisch probleem, dat vaak wordt gepleegd door mensen die zelf een isolement, geweld of persoonlijke breuken hebben meegemaakt. (Dit biedt een verklaring maar geen excuus voor geweld.) Maar het uitsluiten van een geweldpleger verandert niets aan de systemische wortels van geweld. Sociale relaties zijn een deel van de oplossing: relaties die kritische betrokkenheid vereisen en aanmoedigen.
Diane, de hoofdpersoon van het tweede verhaal, vroeg haar vrienden om steun en richtte het Chrysalis Collective op. Zij en haar vriendinnen vormden een steunteam en riepen anderen op om voor Tom een accountability-team te vormen. In dit proces erkende hij het geweld dat hij Diane had aangedaan. Hij begon haar grenzen te respecteren, leerde over de verkrachtingscultuur, seksueel geweld en voorrechten, en hoe dit alles zich vertaalde in zijn gedrag. Zijn team hielp hem uiteindelijk de schade te herstellen die hij Diane had aangedaan.
Andere groepen (Philly Stands Up, Support New York) hebben soortgelijke modellen ontwikkeld, en ook in Duitsland zijn er sporadische pogingen om "transformatief" te werken met delinquenten - met wisselend succes. Volgens het Initiatief Creatieve Interventies is het belangrijk "flexibel genoeg" te zijn in dit werk om vermijdings- en verdringingsreacties te begrijpen als deel van het proces, en "sterk genoeg" om dergelijke reacties te weerstaan - of om te weten wanneer het tijd is een dergelijk proces af te breken en terug te grijpen op andere beschermende strategieën.
Verantwoordelijkheid van allen in plaats van individuele schuld
Om dit te illustreren verwijs ik naar het voorbeeld van een in Seattle gevestigde groep gekleurde vrouwen die zich Communities Against Rape and Abuse (CARA) noemt. (5) Marisol is actief in de groep Unido, een Amerikaanse Chicanx-organisatie. (6) Tijdens een conferentie van haar organisatie wordt zij seksueel misbruikt door een ander lid, Juan genaamd. Als Marisol dit aan een derde Unido-lid vertelt, verneemt ze dat Juan in het verleden verschillende keren vrouwen heeft aangerand - ook al hebben andere Unido-leden hem daarmee geconfronteerd.
Al snel werd duidelijk dat de organisatie niet genoeg had gedaan om een veilige omgeving te creëren die vrij was van seksueel geweld. De vrouwen in de organisatie kwamen samen en stelden eisen op: Juan moet z'n verantwoordelijkheid nemen en z'n leidinggevende functie bij Unido neerleggen. Bovendien werd Unido opgedragen een voorlichtingsprogramma over seksueel geweld op te zetten. Sindsdien organiseert Unido trainingen over geseksualiseerd geweld en hoe dat verweven is met hun strijd als Chicanos en Mexicanen.
We zien deze benaderingen ook in Berlijn wanneer "bewustmakingsteams" of "regels voor een veiliger ruimte" worden ingesteld. LesMigras benadrukt in hun werk dat er eerst verantwoordelijke gemeenschappen moeten worden gevormd. Als we werken aan eerlijke en stabiele relaties en een gemeenschapsgevoel met gedeelde waarden en visie, zullen we beter toegerust zijn om met geweld om te gaan - en hoeven we niet langer op de staat te rekenen als er geweld wordt gepleegd.
Melanie Brazzel [medeoprichtster van het Tranformative Justice Collective Berlin en woont nu weer in de VS]
Transformative justice mediation, community, accountability
Omdat er tijdens Pinksterland dagen 4 keer aandacht voor transformative justice met workshops wordt gevraagd is het naar mijn mening belangrijk om buiten de organisatie om met een vertaalde artikel uit te leggen wat transformative justice omhelst. Het systemisch racisme [ongedocumenteerden als lucratief arbeidspotentieel] wordt weliswaar niet als zodanig bekritiseerd maar o.a. wel de gevolgen hiervan in alledaags seksisme en racisme. Het vertaalde artikel geeft een duidelijk beeld waarom er aandacht wordt gevraagd voor transformative justice en roept ook vragen op. Ik hoop dat iedereen geinteresseerd is om met de discussie mee te doen, tijdens Pinksterlanddagen of elders.
15 november 2016 |ak 621 | Discussie ...Wat maakt ons echt veilig?
Transformatieve rechtvaardigheid in plaats van politie: een inleiding tot op de gemeenschap gebaseerde concepten van veiligheid
Sun-Hi wordt mishandeld door haar man Cho, die een gerespecteerd advocaat is in de Koreaans-Amerikaanse gemeenschap. Tijdens een ruzie, bellen haar kinderen de politie. Maar Cho, die met zijn Engelse vaardigheden superieur is aan Sun-Hi, overtuigt de agenten ervan dat zijn vrouw hem heeft aangevallen. Nadat Sun-Hi is gearresteerd, vraagt Cho de scheiding aan en krijgt de voogdij. Sun-Hi, aan de andere kant, dreigt dakloos te worden en gedeporteerd te worden.
Diane, een jonge gekleurde vrouw die actief is in plaatselijke politieke projecten, raakt bevriend met Tom, een blanke gemeenschapsorganisator. Hoewel Diane vanaf het begin duidelijk maakt dat ze niet geïnteresseerd is in een seksuele relatie, brengt Tom haar in ongewenste seksuele situaties, die zij als verkrachting beoordeelt. Maar Diane belt de politie niet. Zij kent maar al te goed de verwoestende gevolgen van het staatsgeweld voor haar gemeenschap en denkt niet dat de arrestatie van Tom echte gerechtigheid of genezing zou brengen.
Voor veel trans- en cis-vrouwen die te maken krijgen met relationeel geweld, discriminatie of intimidatie, zijn politie en justitie geen veilige instellingen. Integendeel, zij betekenen meestal nog meer geweld, of erger nog, criminaliseren vrouwen als daders. Terwijl de kleine welvaartsstaat die er is in de VS afbrokkelt, neemt de straffende staat het over. Sinds de jaren zeventig heeft het in toenemende mate op sociale problemen zoals armoede gereageerd met harde law-and-order-strategieën, waarbij systemen van raciale bewaking en criminalisering werden geïnstalleerd en de bewegingsvrijheid werd beperkt. Het is niet voor niets dat de Black Lives Matter-beweging campagne voert voor de afschaffing van politie en gevangenissen. Geen enkel land ter wereld sluit zo'n groot percentage van zijn eigen bevolking op. Dit systeem kan niet het antwoord zijn op intermenselijk en staatsgeweld.
De feministische roep om straffen en gevangenissen
Toch hebben sinds de jaren zeventig veel mainstream feministen en ook steeds meer LGBTQ-organisaties (1) in de VS zich tot de staat gewend en geëist dat deze vrouwen en homo's beschermt. Zij werken vaak samen met politie en justitie, bijvoorbeeld om een straatverbod tegen geweldplegers te verkrijgen. Maar dit heeft een bittere smaak, want het moedigt ook massa-incarceratie aan. Dit verschijnsel wordt "carceral feminism" - straffend feminisme - genoemd. Het gaat hand in hand met de gemoraliseerde bangmakerij van sommige politici die seksueel geweld en mensenhandel gebruiken als een excuus om de strafstaat verder uit te breiden. (2)
Duitsland is ver verwijderd van de praktijk van massa-arrestatie in de VS, maar toch kunnen vergelijkbare ontwikkelingen worden waargenomen. De verzorgingsstaat wordt al jaren afgebouwd (op indringende wijze door de Hartz IV-hervormingen); in Europa heeft Duitsland de premisse van het bezuinigingsbeleid verankerd; de "zomer van de migratie" werd gevolgd door een verscherping van de wet. Feministische en queer veiligheidsoverwegingen moeten ook dienen voor de bewapening van het EU-grensregime en racistische bewakingsstrategieën. De media-aandacht voor de geseksualiseerde gewelddaden op oudejaarsavond in Keulen werd gevolgd door het debat over "veilige landen van herkomst" en snellere uitzettingen.
Plotseling werden hervormingen van de wetgeving inzake seksuele misdrijven ("Nee betekent nee") de topprioriteit van conservatieve politici. Hun belangstelling voor de slachtoffers van seksueel geweld werd pas gewekt toen de daders mannen van kleur waren. Tegelijkertijd werd een nieuwe wet ter bescherming van prostitutie aangenomen die beweert sekswerkers beter te beschermen, maar hen registratie- en ontduikingsverplichtingen oplegt, waardoor migrerende sekswerkers die zich niet kunnen registreren nog verder in de weerloosheid en illegaliteit worden geduwd.
De feministische en queer oproep tot de bestraffende staat homogeniseert verschillende groepen en stelt hun verschillende behoeften tegenover elkaar - een klassiek "verdeel en heers"-beleid. Het is dan ook geen toeval dat in de VS queer, trans en vrouwen van kleur de eersten waren om deze aanpak te bekritiseren en alternatieven te zoeken voor politie en gevangenissen. Juist zij wezen op de blinde vlekken van enerzijds de reguliere anti-geweldorganisaties, die zich alleen met relatiegeweld bezighielden en zwegen over staatsgeweld, en anderzijds de initiatieven tegen staatsgeweld, die geen antwoorden konden bieden op relatiegeweld.
Op de gemeenschap gebaseerde en transformatieve oplossingen
In de afgelopen 20 jaar is uit hun theorie en praktijk een beweging voortgekomen die alternatieven heeft ontwikkeld om met geseksualiseerd en interpersoonlijk geweld om te gaan. Het is gegroepeerd rond de termen "verantwoordingsplicht van de gemeenschap" en "transformatieve rechtvaardigheid". INCITE!, een netwerk van radicale feministen van kleur dat het voortouw neemt in deze beweging, beschrijft de vier pijlers als volgt: a) collectieve steun, veiligheid en empowerment voor slachtoffers; b) verantwoordingsplicht en gedragsverandering voor de dader; c) ontwikkeling van de gemeenschap in de richting van waarden en praktijken die geweld en onderdrukking aanpakken; d) structurele, politieke verandering in de omstandigheden die geweld mogelijk maken.
Het concept beoogt een nieuwe opvatting van rechtvaardigheid en veiligheid. De verantwoordelijkheid voor geweld wordt niet gezien als een individuele maar als een collectieve taak. Hieruit volgt dat de geweldpleger kansen worden geboden om zijn gedrag te veranderen in plaats van te worden gestraft en van school gestuurd. Tegelijkertijd wordt de gemeenschap gemobiliseerd om de persoon die geweld ondervindt te steunen.
Hoe zien dergelijke experimenten er in de praktijk uit? Laten we nog eens naar Sun-Hi's verhaal kijken. (3) Sun-Hi nam contact op met MataHari, een in Boston gevestigde organisatie voor sociale rechtvaardigheid. MataHari stelde een solidariteitsteam samen van andere Koreaanse en blanke moeders uit Sun-Hi's gemeenschap. Het team bood emotionele steun en begeleidde Sun-Hi tijdens de rechtszaak, waar Cho duidelijk maakte dat de gemeenschap zijn gedrag niet accepteerde. De vrouwen boden Sun-Hi juridische bijstand en onderhielden contact met haar kinderen.
Voor slachtoffers: een nieuw begrip van veiligheid
Terwijl professionele hulpverleningscentra vaak alleen individuele oplossingen bieden, hebben gemeenschappen het voordeel dat zij collectieve en dagelijkse steun kunnen organiseren. Op die manier wordt geen enkele getroffene alleen gelaten, en wordt duidelijk dat geweld iedereen raakt, zij het op verschillende manieren. De logica van de gevangenissen verkoopt ons veiligheid als vrijwaring van gevaar (achter grenzen, muren en in gevangenissen), of isoleert degenen die gevaar lopen (bijvoorbeeld in vrouwenopvangcentra).
Links fantaseert vaak over "schuilplaatsen" waar nooit iets ergs gebeurt. Maar wat als we een aanpak zouden ontwikkelen die de realiteit van geweld onder ogen ziet en erop gericht is het te veranderen in plaats van het te proberen te vermijden? Benaderingen van transformatieve rechtvaardigheid helpen de getroffenen om samen met bondgenoten hun eigen zelfbeschikking terug te winnen (in plaats van als machtelozen bescherming van buitenaf te zoeken). Zij zien veiligheid als een soort gereedschapskist, niet als een gesloten ruimte. In Duitsland is LesMigras een van de belangrijkste organisaties voor gemeenschapsgerichte steun aan de getroffenen. (4)
Transformatie in plaats van straf
In sommige processen wordt de geweldpleger erbij betrokken omdat de betrokkene dat wil of omdat de geweldpleger de bereidheid daartoe toont. Dit aspect van transformatieve rechtvaardigheid is bijzonder controversieel. Voor velen is wraak de eerste, intuïtieve reactie op een geweldservaring, en er is vaak een gebrek aan mogelijkheden om geweldplegers met succes ter verantwoording te roepen. Over welke verantwoordingsplicht hebben we het dan, en hoe kan die met succes worden genomen?
Het initiatief Creatieve Interventies definieert het als volgt: geweld beëindigen, geweld en de gevolgen ervan erkennen zonder mitsen en maren, compensatie, schadelijke attitudes en gedragingen veranderen zodat geweld zich niet meer herhaalt, en ook gemeenschapsontwikkeling.
Terwijl de gevangenislogica een paar "rotte appels" isoleert, erkent de transformatieve aanpak geweld als een systematisch probleem, dat vaak wordt gepleegd door mensen die zelf een isolement, geweld of persoonlijke breuken hebben meegemaakt. (Dit biedt een verklaring maar geen excuus voor geweld.) Maar het uitsluiten van een geweldpleger verandert niets aan de systemische wortels van geweld. Sociale relaties zijn een deel van de oplossing: relaties die kritische betrokkenheid vereisen en aanmoedigen.
Diane, de hoofdpersoon van het tweede verhaal, vroeg haar vrienden om steun en richtte het Chrysalis Collective op. Zij en haar vriendinnen vormden een steunteam en riepen anderen op om voor Tom een accountability-team te vormen. In dit proces erkende hij het geweld dat hij Diane had aangedaan. Hij begon haar grenzen te respecteren, leerde over de verkrachtingscultuur, seksueel geweld en voorrechten, en hoe dit alles zich vertaalde in zijn gedrag. Zijn team hielp hem uiteindelijk de schade te herstellen die hij Diane had aangedaan.
Andere groepen (Philly Stands Up, Support New York) hebben soortgelijke modellen ontwikkeld, en ook in Duitsland zijn er sporadische pogingen om "transformatief" te werken met delinquenten - met wisselend succes. Volgens het Initiatief Creatieve Interventies is het belangrijk "flexibel genoeg" te zijn in dit werk om vermijdings- en verdringingsreacties te begrijpen als deel van het proces, en "sterk genoeg" om dergelijke reacties te weerstaan - of om te weten wanneer het tijd is een dergelijk proces af te breken en terug te grijpen op andere beschermende strategieën.
Verantwoordelijkheid van allen in plaats van individuele schuld
Om dit te illustreren verwijs ik naar het voorbeeld van een in Seattle gevestigde groep gekleurde vrouwen die zich Communities Against Rape and Abuse (CARA) noemt. (5) Marisol is actief in de groep Unido, een Amerikaanse Chicanx-organisatie. (6) Tijdens een conferentie van haar organisatie wordt zij seksueel misbruikt door een ander lid, Juan genaamd. Als Marisol dit aan een derde Unido-lid vertelt, verneemt ze dat Juan in het verleden verschillende keren vrouwen heeft aangerand - ook al hebben andere Unido-leden hem daarmee geconfronteerd.
Al snel werd duidelijk dat de organisatie niet genoeg had gedaan om een veilige omgeving te creëren die vrij was van seksueel geweld. De vrouwen in de organisatie kwamen samen en stelden eisen op: Juan moet z'n verantwoordelijkheid nemen en z'n leidinggevende functie bij Unido neerleggen. Bovendien werd Unido opgedragen een voorlichtingsprogramma over seksueel geweld op te zetten. Sindsdien organiseert Unido trainingen over geseksualiseerd geweld en hoe dat verweven is met hun strijd als Chicanos en Mexicanen.
We zien deze benaderingen ook in Berlijn wanneer "bewustmakingsteams" of "regels voor een veiliger ruimte" worden ingesteld. LesMigras benadrukt in hun werk dat er eerst verantwoordelijke gemeenschappen moeten worden gevormd. Als we werken aan eerlijke en stabiele relaties en een gemeenschapsgevoel met gedeelde waarden en visie, zullen we beter toegerust zijn om met geweld om te gaan - en hoeven we niet langer op de staat te rekenen als er geweld wordt gepleegd.
Melanie Brazzel [medeoprichtster van het Tranformative Justice Collective Berlin en woont nu weer in de VS]
https://www.akweb.de/bewegung/mit-transformative-justice-zu-mehr-sicherh...