Wat me in het blogbericht van Marielle het meest op viel, was feitelijk de machteloosheid van haar; tenslotte feitelijk een onbegrip over hetgeen er werkelijk aan de hand is. Zoals ze schreef, hadden de uitgeprocedeerden op het kamp alles al. Zoals ze ook schreef, werd haar langzaam duidelijk dat de (ik copy paste:) “hulpvaardige bloggers, petitietekenaars, publicisten, journalisten en buurtbewoners, onze opvattingen over wat nodig is refereren aan onze eigen normen.” Met die normen bedoelde ze (natuurlijk) de Nederlandse normen. De normen (en behoeftes) die je hanteert als je het zo comfortabel als mogelijk voor jezelf wilt maken tijdens een verblijf op een kampement als de uitgeprocedeerdenkampementen die er nu zijn. Die normen liggen in het vlak van de humanitaire hulpverlening (tenslotte). Natuurlijk (denk ik dan) “weten we" wel, dat alleen humanitaire hulpverlening feitelijk niks bijdraagt aan hetgeen waar het werkelijk om draait. Dat blijkt ook te duidelijk uit de woorden van Marielle.
Feitelijk wist Marielle, hoewel ze het niet direct en nogal “omslachtig” omschreef, een duidelijke “taak” mee te geven. Met de zin “Hij heeft geen hulp nodig van mensen die hem zielig vinden, hij wil goede ideeën. Voor zijn toekomst. Maar ik heb geen enkel idee.” eindigde ze haar blogbericht. Daar is die taakomschrijving omschreven namelijk. De “taak” die Marielle tenslotte meegeeft, is dat er een heel grote nood is aan ideeën (bij hem -hun-, bij haar). Maar die ideeën zijn er al, die ideeën zijn de demonstratie, de “politieke eisen” zelf namelijk.
Het is daarom dan ook, dat er op de gestelde politieke eisen veel en veel meer nadruk gelegd moet gaan worden. Eigenlijk zou bij elk bericht dat naar “buiten” gaat (waarmee ik bedoel als reactie op een geplaatst artikel gaande over de kampen in de main stream media, als ingezonden brief ergens, als petitie voor het een of andere humanitaire doel naar hun toe, als...enz enz), de politieke eisen vermeld moeten worden. Doen “we” dat niet, dan zijn "wij" feitelijk de demonstratie zelf aan het ontkennen. Het valt (me, jullie ook?) namelijk veel te veel op, dat de politieke dimensie (haast) nergens aan bod komt. Het meest zijn de uitgeprocedeerden dan ook -mijns inziens- geholpen met het verspreiden van juist die politieke boodschap (al dan niet uitgebreid omschreven).
Een aanzet:
De politieke eisen die de uitgeprocedeerde asielzoekers, die nu momenteel (weeral) een tweetal kampementen hebben opgezet (in Amsterdam Osdorp -Notweg- en in Den Haag -Koekamp-), echter (nog steeds en weer) stellen, zijn legitiem: vrije toegang tot onze maatschappij. Dat betekent dat ze kunnen beschikken over alle noodzakelijke financiële, juridische, sociale, educatieve en medische voorzieningen. Dat zijn de minimumvoorwaarden.
Deze uitgeprocedeerde vluchtelingen die momenteel op de voorgenoemde kampementen verblijven, kunnen niet terug naar het land waar ze vandaan komen. Ze zijn niet uitzetbaar, maar krijgen ook geen verblijfsvergunning. Hierdoor zijn ze rechteloos en kunnen ze het mensenrecht, wat voor iedereen zou moeten gelden, nergens halen. Ze strijden echter niet alleen voor de mensen die in deze situatie zitten, maar voor alle vluchtelingen die in plaats van opgevangen te worden, worden weggestopt in AZC’s, detentiecentra of aan hun lot worden overgelaten op straat zonder zorg, zonder huis, zonder uitzicht op een waardig bestaan. Een land als Nederland zou mensen moeten opvangen die huis en haard verlaten om een normaal leven te kunnen opbouwen. Dit is ieders recht! Mensen vluchten niet zonder reden!
Reactie op Marielle's blogbericht:
Wat me in het blogbericht van Marielle het meest op viel, was feitelijk de machteloosheid van haar; tenslotte feitelijk een onbegrip over hetgeen er werkelijk aan de hand is. Zoals ze schreef, hadden de uitgeprocedeerden op het kamp alles al. Zoals ze ook schreef, werd haar langzaam duidelijk dat de (ik copy paste:) “hulpvaardige bloggers, petitietekenaars, publicisten, journalisten en buurtbewoners, onze opvattingen over wat nodig is refereren aan onze eigen normen.” Met die normen bedoelde ze (natuurlijk) de Nederlandse normen. De normen (en behoeftes) die je hanteert als je het zo comfortabel als mogelijk voor jezelf wilt maken tijdens een verblijf op een kampement als de uitgeprocedeerdenkampementen die er nu zijn. Die normen liggen in het vlak van de humanitaire hulpverlening (tenslotte). Natuurlijk (denk ik dan) “weten we" wel, dat alleen humanitaire hulpverlening feitelijk niks bijdraagt aan hetgeen waar het werkelijk om draait. Dat blijkt ook te duidelijk uit de woorden van Marielle.
Feitelijk wist Marielle, hoewel ze het niet direct en nogal “omslachtig” omschreef, een duidelijke “taak” mee te geven. Met de zin “Hij heeft geen hulp nodig van mensen die hem zielig vinden, hij wil goede ideeën. Voor zijn toekomst. Maar ik heb geen enkel idee.” eindigde ze haar blogbericht. Daar is die taakomschrijving omschreven namelijk. De “taak” die Marielle tenslotte meegeeft, is dat er een heel grote nood is aan ideeën (bij hem -hun-, bij haar). Maar die ideeën zijn er al, die ideeën zijn de demonstratie, de “politieke eisen” zelf namelijk.
Het is daarom dan ook, dat er op de gestelde politieke eisen veel en veel meer nadruk gelegd moet gaan worden. Eigenlijk zou bij elk bericht dat naar “buiten” gaat (waarmee ik bedoel als reactie op een geplaatst artikel gaande over de kampen in de main stream media, als ingezonden brief ergens, als petitie voor het een of andere humanitaire doel naar hun toe, als...enz enz), de politieke eisen vermeld moeten worden. Doen “we” dat niet, dan zijn "wij" feitelijk de demonstratie zelf aan het ontkennen. Het valt (me, jullie ook?) namelijk veel te veel op, dat de politieke dimensie (haast) nergens aan bod komt. Het meest zijn de uitgeprocedeerden dan ook -mijns inziens- geholpen met het verspreiden van juist die politieke boodschap (al dan niet uitgebreid omschreven).
Een aanzet:
De politieke eisen die de uitgeprocedeerde asielzoekers, die nu momenteel (weeral) een tweetal kampementen hebben opgezet (in Amsterdam Osdorp -Notweg- en in Den Haag -Koekamp-), echter (nog steeds en weer) stellen, zijn legitiem: vrije toegang tot onze maatschappij. Dat betekent dat ze kunnen beschikken over alle noodzakelijke financiële, juridische, sociale, educatieve en medische voorzieningen. Dat zijn de minimumvoorwaarden.
Deze uitgeprocedeerde vluchtelingen die momenteel op de voorgenoemde kampementen verblijven, kunnen niet terug naar het land waar ze vandaan komen. Ze zijn niet uitzetbaar, maar krijgen ook geen verblijfsvergunning. Hierdoor zijn ze rechteloos en kunnen ze het mensenrecht, wat voor iedereen zou moeten gelden, nergens halen. Ze strijden echter niet alleen voor de mensen die in deze situatie zitten, maar voor alle vluchtelingen die in plaats van opgevangen te worden, worden weggestopt in AZC’s, detentiecentra of aan hun lot worden overgelaten op straat zonder zorg, zonder huis, zonder uitzicht op een waardig bestaan. Een land als Nederland zou mensen moeten opvangen die huis en haard verlaten om een normaal leven te kunnen opbouwen. Dit is ieders recht! Mensen vluchten niet zonder reden!
Geen mens is illegaal.