|
|  |
Persbericht ex-deelraadslid: Ben ik dader of slachtoffer?
Mohammed El Yaakoubi, ex-deelraadslid PvdA - 25.02.2008 13:17
Enige jaren geleden heeft mijn echtscheiding veel stof doen opwaaien door publiciteit in een aantal regionale en landelijke dagbladen.
Wat werd weergegeven, was vooral het verhaal van mijn o zo zielige ex-echtgenote, verrijkt met allerlei schampere opmerkingen over mijn zakelijke en politieke achtergrond.
Ik heb me zoveel mogelijk buiten de schijnwerpers proberen te houden met de gedachte dat deze overweldigende aandacht wel zou luwen in de tijd. Nu blijkt dat mijn "schanddaden" nog steeds op internet waren en dat recentelijk nog een krabbelaar, Carel Brendel, een bijdrage heeft geleverd. Wil ik graag ter afsluiting enkele mij erg stekende onderwerpen toelichten.
Mohammed El Yaakoubi,
Oud-stadsdeelraadslid van de PvdA in Geuzenveld-Slotermeer
Mijn ex-partner zet bij elke instantie een ander masker op!
Ben ik dader of slachtoffer?
Omdat op internet nog steeds mij belastende verhalen staan en omdat op 5 november 2007 op een site weer een artikel verscheen met diverse beschuldigingen, heb ik na lang aarzelen toch besloten het een en ander via een persbericht toe te lichten, ondanks dat deze privé-zaak reeds lang verleden tijd is.
Op diverse internet sites staan onheuse artikelen waarin ik beschuldigd word van fysieke en psychische mishandeling en uiteindelijke dumping van mijn echtgenote in Marokko.
Ik ben me er terdege van bewust dat de valse beschuldigingen eenmaal door de pers gepapegaaid, moeilijk te bestrijden zijn, terwijl die vooral dienden tot het aanscherpen van de echtscheidingseisen van mijn ex-partner in een toendertijd aantrekkelijk publicitair klimaat.
Hierdoor is een op zich normale echtscheidingszaak geëscaleerd in een politiek en cultureel beladen affaire, waarbij de media al te graag betrokken geraakten.
Toen dacht ik dat de ophef een tijdelijke karakter zou hebben totdat de echtscheiding afgerond zou zijn. Na ruim drie jaar ging ik er vanuit dat de zaak vergeten zou zijn en van de diverse internet sites verwijderd. Echter op 5 november 2007 verscheen weer een artikel op internet met gelijke beschuldigingen. Want het doen van dit soort aantijgingen zijn de media van een fatsoenlijk land met dito rechtssysteem niet waardig.
Naar aanleiding hiervan heb ik het een en ander hieronder toegelicht.
1. De beschuldiging van dumping van ex-partner
Sinds 2002 weigerde mijn ex-vrouw na de zomervakantie in Marokko met ons, de andere gezinsleden, terug te gaan naar Nederland. Zo brachten haar vader en oom haar om middernacht tegen de ochtend van vertrek bij ons. In de zomervakantie van het jaar 2003 ging zij weer door haar vader gedwongen terug naar Nederland.
In 2004 zijn wij weer op vakantie naar Marokko geweest. Direct aangekomen in ons stadje is zij direct vertrokken naar haar ouders. Daarna kwam haar broertje steeds haar spullen ophalen. Echter, deze keer heb ik besloten om niet meer mijn familie naar haar vader en haar oom te sturen om te bemiddelen, zodat zij weer met ons zou terugkeren naar Nederland; net als de jaren 2002 en 2003 wel het geval was. Zij was immers als mondige vrouw geheel op de hoogte van alle afspraken en data.
Direct na ons vertrek uit Marokko heeft zij bij verschillende instanties klachten en aangiften gedaan van allerlei zaken, mogelijk zoals het ontvoeren van de kinderen en het afpakken van haar reisdocumenten. Toen zij in Nederland terugkwam deed ze mogelijk hetzelfde als in Marokko.
Toen het Marokkaanse Consulaat te Amsterdam op 3 januari 2005 ons heeft uitgenodigd voor een gesprek, vertelde ik wat in het jaar 2002 tot en met 2004 is gebeurd. Zei antwoordde hierop: “Ja, dat klopt ik wilde niet met hem terugkomen omdat hij mij mishandelde”. Terwijl er geen sprake is geweest van mishandeling. Het gesprek heeft ongeveer 2,5 uur geduurd. De consul heeft getracht om ons bij elkaar te verenigen. Echter, zij wilde absoluut niet, onder geen enkele voorwaarde. Zelf twijfelde ik of het nog iets zal worden, maar gezien het feit dat de heer Toufik, een vriend van haar oom Amajjout, mij voorstelde te bemiddelen tot verzoening ben ik daar op ingegaan. De heer Toufik kwam op de avond van 28 december 2004 langs met de mededeling dat zij bij haar besluit bleef, volgens haar oom Amajjout. Terwijl zij op die bewuste avond bezig was met een artikel van de Telegraaf, dat de volgende dag -29/12/2004- verscheen.
Ook de Marokkaanse rechtbank heeft twee pogingen gedaan om de verzoening te bewerkstelligen. Die hebben plaatsgevonden op 18/01/2005 en 15/02/2005, in aanwezigheid van twee oethul (notarissen) en een rechter. Ook dit heeft helaas niet tot oplossing geleid. Naarmate de pers zich ermee bemoeide, nam de complexiteit en beladenheid toe.
Kinderen
De kinderen zijn geboren in Nederland, hebben de Nederlandse nationaliteit. Eventuele verhuizing naar Marokko was voor mij absoluut geen optie. Immers de kinderen zaten al hier op de basisschool.
Bij het bepalen van de omgangsregeling bij de echtscheiding heb ik daarom de mediator, mr. Jenny H. Rijnders-Sijbrant, verzocht om in de omgangsregeling Nederland als hoofdverblijf van de kinderen op te nemen.
Paspoorten
Wat betreft de paspoorten eiste mijn ex-vrouw van mij om haar paspoorten, verblijfsdocumenten en pasjes van de ziektekostenverzekering af te geven. Ik vraag me af of zij toen daadwerkelijk meer dan één paspoort in haar bezit had? Wat ziekenfondspassen betreft had zij maar één zorgverzekeringspasje van Nationale Nederlanden in haar tas samen met haar Marokkaanse paspoort, want zij bezit de Nederlandse nationaliteit niet. Van meerdere pasjes wist ik het bestaan niet, want Nationale Nederlanden gaf geen pasjes aan de kinderen onder 16 jaar.
De tekst in de brief van haar advocaat, d.d. 26 januari 2005, naar mijn advocaat luidde:
In de beschikking op het verzoekschrift om voorlopige voorziening is bepaald dat ook de persoonlijke goederen van de kinderen aan cliënte dienen te worden afgegeven. Uw cliënt heeft hieraan niet voldaan. De paspoorten en pasjes van de ziektekostenverzekering zijn niet afgegeven.
Omdat ik niet besefte waarom deze beschuldigingen zijn, heb ik diverse brieven geschreven c.q. telefoontjes gepleegd naar verschillende instanties zoals IND, Dienst Persoongegeven van Gemeente Amsterdam, Nationale Nederlanden en ook naar instanties in Marokko. Hierna heb ik de politie en officier van justitie ingelicht over haar reisdocumenten.
De brief van de officier van justitie, d.d. 3 juni 2005, luidt over de aangifte van mijn ex-partner:
"Op mijn parket is een proces-verbaal binnengekomen, waarin u als verdachte bent aangemerkt.
Inmiddels heb ik besloten u daarvoor niet (verder) te vervolgen.
De reden hiervoor is dat naar mijn oordeel:
er onvoldoende wettig bewijs is en het feit niet strafbaar is."
…………….
De vraag is: waarom eiste zij toen van mij via de rechtbank te Amsterdam haar paspoorten en verblijfsdocumenten? Heeft zij niet voldoende aan een paspoort; kinderen hadden nog geen eigen paspoort?
Media
Bij de mediator, mevrouw mr. Jenny H. Rijnders-Sijbrant, heeft mijn ex-partner aangegeven nooit met de pers te hebben gesproken. Terwijl haar vader in de zitting van 6 januari 2005 bij de familierechtbank in Marokko verklaarde dat ik juist de media in beweging heb gebracht om zijn dochter zwart te maken in de Nederlandse samenleving. Maar de vertaalde media artikelen bewezen het tegenovergestelde.
De vraag is: waarom betrok zij dan de media?
Alimentatie aanvraagprocedure te Marokko
Afgelopen zomervakantie in Marokko werd ik onaangenaam verrast met een door haar gestarte aanvraagprocedure op 25/06/2007 bij het Marokkaans gerecht. Hierin eiste zij van mij naast diverse alimentaties ook nog eens een duur huurhuis en de kosten voor het vieren van religieuze feesten (zoals Offerfeesten en Suikerfeest) in Marokko. Dit met terugwerkende kracht vanaf de echtscheidingsdatum 22/02/2005. Zij doet zich hier voor in Marokko te wonen, terwijl ik hier in Nederland, waar ook zij woonachtig is, al (kinder)alimentatie betaal. Er is dus sprake van een dubbele alimentatie. Zie hieronder deels van de aanvraagprocedure in het Frans:
De la part de:
Mme Habiba El Yousfi, agissant en représentation de ses enfants mineurs:
1- Yassine El Yaakoubi
2- Rachid El Yaakoubi
Demeurant au NAW, Al Hoceima
………
………
- Sur ce, la requérante, dans le but de garder les droits de ses enfants mineurs, elle requiert leurs droits résultant du divorce à concurrence de:
• La pension alimentaire: 1.500,00 DH mensuellement.
• Salaire de garde: 600 DH mensuellement.
• Logement des enfants mineurs: 3.000 DH mensuellement.
• Frais de fêtes religieuses: 2.500 DH annuellement.
…….
………
AU FOND:
- ………
- Prononcer le jeugement conformément à sa requête tendant au paiement régulier des droits de ses enfants mineurs Yassine et Rachid résultant du divorce comme elle les a ci-haut détaillé, et ce, à partir du 22/02/2005 jusqu’a déchéance légale.
- …….
Voor deze procedure moest ik van mijn advocaat minimaal de volgende bewijsstukken leveren, zodat ik kan bewijzen dat zij in Nederland woonachtig is:
- Vertaling van het Uittreksel van de gemeente Amsterdam om te bewijzen dat zij in
Nederland woont en niet in Marokko;
- Schoolverklaring waaruit blijkt dat de kinderen in Nederland zijn en niet in Marokko;
- Vertaling van de Bankafschriften waaruit blijkt dat ik in Nederland de kinderenalimentatie
betaal;
- De brief van beslaglegging op mijn salaris;
- Vertaling van de Nederlandse echtscheiding, inclusief de uitspraak van Amsterdamse
rechtbank waarin wordt genoemd de hoogte van de kinderalimentatie.
N.b.: mijn ex-partner ontkent bij gezinsvoogdij dat zij deze procedure in Marokko heeft opgestart.
De vraag is: waar woont zij nou? In Nederland of in Marokko?
Beslaglegging op mijn salaris
Vóór het kort geding van 29 december 2004 had zij loonbeslag gelegd op mijn salaris via de deurwaarder. De rechter heeft het zo geformuleerd op de dag van deze zitting:
Ten aanzien van de veroordeling tot alimentatie kan geen dwangsom worden opgelegd. Bovendien heeft de vrouw geen belang bij die vordering, nu zij ter zitting heeft verklaard dat zij hiervoor reeds loonbeslag heeft laten leggen. (Noot: met ingang van 1 december 2005 is dit opgeheven).
2. De beschuldiging van mishandeling van haar oom (mogelijk i.s.m. de ex-partner)
Op 27 december 2004 werd ik door de politie in de ochtend opgebeld met de mededeling dat er een aangifte is gedaan jegens mij. Op de inhoud van de aangifte wilde de politie telefonisch niet ingaan. Aanvankelijk werd mij aangegeven om de volgende dag, dinsdag 28/12/2004, langs te komen. Ik heb de politie dringend verzocht om meteen naar het politiebureau te kunnen komen, dit kon op zijn vroegst aan het eind van de dag.
De politie las de aangifte voor. Na mijn persoonlijke gegevens kwam de reden van de aangifte, namelijk mishandeling van haar oom Amajjout. Hierbij heb ik de politie met klem verzocht om te onderzoeken wie de aangifte tegen mij heeft gedaan.
Na onderzoek is gebleken dat haar oom deze aangifte zelf heeft gedaan. Op 24 januari 2005 heb ik een tegen-aangifte gedaan wegens valse aangifte.
De daarop volgende brief van Officier van Justitie luidde dan als volgt:
Onderwerp: Uw aangifte van 24 januari 2005.
Geachte mijnheer El Yaakoubi,
Naar aanleiding van uw aangifte d.d. 24 januari 2005, heeft u ons op 3 maart 2005 schriftelijk verzocht om u op de hoogte te houden.
Inmiddels heb ik besloten om dhr. Amajjout strafrechtelijk te vervolgen wegens het doen van valse aangifte. In deze zaak zult u als slachtoffer worden geïnformeerd over de zittingsdatum en de uitspraak. Gelet op de aarde van het feit is helaas niet mogelijk om u in het strafproces te voegen als benadeelde partij.
Ik vertrouw erop, u hiermee voorlopig voldoende te hebben geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
...........
Nabij de moskee heeft mijn vader indertijd een emotionele woordenwisseling met de heer Amajjout gehad over diens rol in het echtscheidingszaak van zijn zoon, maar zeker niet met zulk verbaal en fysiek geweld als de aangifte doet voorkomen. Naar aanleiding van deze aangifte van vermeende mishandeling van de heer Amajjout door mijn vader, beet mijn ex-vrouw mij bij het Marokkaanse Consulaat toe:“Het gaat bij ons om jou en niet om je vader en daarom heb ik jouw NAW-gegevens en geboortedatum gegeven”. Deze aangifte liep vanaf 25 december 2004 en op 18/01/2006 was de zitting. De brief, d.d. 31 januari 2006 van officier van justitie, bevat o.a.:
De politierechter heeft dhr. Amajjout op 18 januari 2006 vrijgesproken van het ten laste gelegde in zijn uitspraak aangegeven dat er wel voldoende wettig bewijs is voor een veroordeling, maar dat bij hem de overtuiging ontbreekt, dat de verdachte het feit heeft begaan.
Ik heb officier van justitie verzocht om in hoger beroep te gaan, als antwoord kreeg ik dezelfde brief:
Na zorgvuldige bestudering van het vonnis en de overige stukken die zich in het dossier bevinden, ben ik van oordeel dat het instellen van hoger beroep in dit geval niet opportuun is.
De vragen zijn hierbij:
- Wie heeft dan zo’n aangifte op mijn naam gezet, zonder dat ik iets van wist dan wel betrokken?
- En waarom heeft de Volkskrant (bekend als een fatsoenlijke krant) op 11 januari 2005 een agressief artikel uitgebracht dat onjuistheden bevat?
3. De beschuldiging van het tegen zijn van het leren van de Nederlandse taal van de ex-partner
Mijn ex-vrouw typeerde mij in diverse kranten als iemand die tegen haart leren van het Nederlands is, vermoedelijk om mij negatief af te spiegelen.
Hieronder geven beide verklaringen aan dat mijn ex-partner zich bezig hield met Nederlandse taallessen en naailessen. Een schoolverklaring, d.d. 9 november 2004 bedoeld haar betrokkenheid met de school aan te geven, luidt:
………
Moeder heeft hier op school gedurende minstens 2 jaar, 1 x per week, het thema Taallessen gevolgd.
Moeder volgde op een gegeven moment 1 x per week een naaicursus.
……………..
Onze voormalige buurvrouw verklaarde, d.d. 11 december 2004, als volgt:
Hierbij verklaar ik als buurvrouw, naamx, dat ik nooit heb last gehad van de familie El Yaakoubi.
Ik kwam vaak bij de familie El Yaakoubi Marokkaanse thee en koffie drinken en ik werd altijd vriendelijk ontvangen zowel door de man als de vrouw en kinderen. Mijn buurman dhr. El Yaakoubi heeft mij een paar keer gevraagd om aan zijn echtgenote breiles te geven en met zijn echtgenote Nederlandse te spreken. Helaas had ik geen geduld om breiles te geven. Hierna heeft mijn buurman mevrouw Lubbers benaderd voor het geven van breiles.
Na hun verhuizing, in september 2003, heb ik deze familie twee keer bezocht. Verder weet ik dat zij Nederlandse taal volgde en af en toe werd zij door mevrouw Lubbers overhoord.
……………
N.b.: mevrouw Lubbers is de schoonmoeder van Miss Jeanette (bekend van Internetsite).
Tot slot:
Eén van mijn advocaten heeft het gedrag van mijn ex-partner zo geformuleerd:
Ik heb u er in dit verband nog op gewezen dat mevrouw El Yousfi naar mijn inschatting niet zal aarzelen om zoveel mogelijk gerechtelijke procedures te starten. Zij hoeft voor elke procedure slechts een eigen bijdrage van € 45,- te betalen en heeft tot nog toe geen kans onbenut gelaten uw ondergang te bewerkstelligen. Het is mijn inschatting dat zij ook deze kans op uw financiële ondergang ook niet zal laten lopen.
Haar kost een procedure vrijwel niets, ik daarentegen moet de volle prijs voor juridische bijstand en proceskosten betalen! Daarnaast moet ik nog vele negatieve energie leveren.
De strijd zal mogelijk nog jaren duren, voorlopig komt er nog geen einde aan, daar een zeer uitgebreid kinderalimentatiepakket nog niet is afgerond in Marokko.
Zo heeft mijn ex-partner bij elke instantie een ander verhaal, dat mogelijk haaks staat op een vorig verhaal bij een andere instantie.
De vraag is: wat komt nog hierna?
Immers iemand die niet werkt (en dus niets te doen heeft) moet zijn geld maar op anderen verhalen en hen daarbij tevens op alle fronten de schuld geven.
N.b.: de link  http://www.hetvrijevolk.com/?pagina=113&titel=Gedumpte_importbruid_neemt_wraak verwijst naar een artikel van de hand van mevrouw Bernadette de Wit (Het Vrije Volk) d.d. 5 januari 2005, die de affaire vanuit een ruimere invalshoek belicht dan de meeste journalisten hebben gedaan en met een zeker voor die tijd goede kennis van zaken. Ik en vele 2e generatie Marokkaanse Nederlanders herkennen veel van de daarin beschreven praktijken.
|
| Lees meer over: media | | aanvullingen | |
