De echte politieke inhoud
Het is verbazingwekkend op welke manier de Nederlandse arbeidersklasse wordt dom gehouden.
Henk Sneevliet richtte zich in de periode voor de Tweede Wereldoorlog
op zijn eigen politieke partij en de eigen vakbond.
Samen met anderen uiteraard. Hij had geen enkel vertrouwen
in de sociaal-democratie en zag hoe de sociaal-democratie
de arbeidersklasse in de steek liet.
Wat ik persoonlijk nog niet wist, is echter het feit dat de sociaal-democratie
als politieke partij, als SDAP, in de vooroorlogse tijd nooit aan de macht
is geweest. Er was een marxistische stroming en de heersende klasse
vond dat reden genoeg de partij niet op te nemen in de regering.
In 1937 kwam de SDAP met een nieuw partijprogramma, waarin
het marxistische gedachtengoed overboord werd gegooid.
In 1939 leverde de SDAP vervolgens de eerste ministers voor een regeringsploeg.
Ik ben lid geweest van de PvdA en SP en FNV maar niemand van hen
heeft deze geschiedenis ooit kenbaar gemaakt voor de gewone leden.
Het dom houden van de bevolking herhaalde zich met de regering
Gerhard Schröder (SPD) en Joschka Fischer (Die Grünen)
in de periode 1998 - 2005. We zagen in Nederland een lachende,
spontane en gemoedelijk ogende Duitse bondskanselier.
De NOS, De PvdA, de SP, de FNV. Ze hielden ons allemaal dom.
Toen "Der Gerd" al enige jaren geen bondskanselier meer was en bij Grazprom
zat in Rusland bij Poetin, ontdekte ik pas welke show er was opgevoerd
en welke enorme politieke schade er is aangericht
in de periode 1998 - 2005 in Duitsland.
Toen pas ontdekte ik dat zijn gemoedelijke uitstraling totaal in tegenspraak
was met de walgelijke politieke maatregelen, die hij heeft genomen.
Ik ben erg blij dat ik de politieke stroming heb gevonden, die me eerlijk
inlicht over de situatie in de verschillende landen in de wereld en die
ook aangeeft wat er nodig is om de wereld in positieve zin en in
fundamentele zin te veranderen.
Te vaak hoor ik in Nederland:
Ach wat wil je er aan doen ? Je kunt er toch niets aan doen.
Het is veel gezonder om de politieke strijd aan te gaan
dan te zwelgen in afgunst en jaloezie.
Afgunst en jaloezie horen thuis bij de heersende klasse,
die de arbeiders het licht steeds minder in de ogen gunt.
De arbeiders moeten niet meegaan in die maalstroom
maar de politieke strijd op een effectieve en strijdbare manier organiseren.
Daarbij kan niet meer vertrouwd worden op de bestaande politieke partijen
maar de arbeiders dienen zich onafhankelijk te organiseren
met een eigen socialistische partij.
Het is wel een feit dat men daarin nog niet de juiste keuze heeft ontdekt.
Het gevolg is dat de arbeidersklasse in Nederland links en rechts politieke
klappen om de oren krijgt maar geen enkel effectief middel heeft om terug te slaan.