Anarcho-Syndicalisme is niet Links
Hier kun je discussieren over Anarcho-Syndicalisme is niet Links.
De begrippen “links” en “rechts” evenals “centrum” zijn in de puurste zin van het woord parlementarische begrippen. Deze respectievelijke richtingen binnen het politieke spectrum zijn afgeleid van het perspectief van de vertegenwoordigers binnen het parlement. Rechts bevonden zich de Conservatieven, links de Sociaaldemocraten c.q. Communisten en in het centrum de Liberalen.
Onder deze begrippen vallen traditioneel gezien ook enkele politieke verenigingen, vakbonden en (andere) politieke samenwerkingsverbanden, die op grond van hun Anarchistische principes van parlementaire deelname afzien. Deze zijn feitelijk niet onder deze categorieën onder te brengen omdat deze zich fundamenteel onderscheiden van de Sociaaldemocratische en Communistische stromingen. Ze zijn niet centralistisch of staatsbevorderend en hangen geen dogma aan die het historisch materialisme als enige verklaring voor de geschiedenis en toekomst beschouwen. Ze zoeken hun kracht niet in onderdanigheid, autoriteit of in een persoonscultus, maar in het zelf denken, het zelfbewustzijn en in een respect voor individuele emancipatie. Ze staan voor een beweging die begint bij de basis, zonder vertegenwoordigers, bureaucraten of leiders.
Het Anarcho-Syndicalisme heeft met de “Socialistische” partijen net zo weinig gemeen als met de autoritaire Monarch of de Kapitalistische despoot. Vrije en emancipatorische activiteiten zijn in de gehele geschiedenis nooit bezield geweest door parlementaire activiteiten, maar wezen deze juist strikt af. Zowel onder de “linkse-”, “rechtse-” als “centrum-“regeringen worden vrijheidslievende ideeën en activiteiten sterk onderdrukt. Onder al deze regimes werden Anarcho-Syndicalisten onderdrukt, vervolgd, gevangen gezet of zelfs vermoord. Dit zowel in het Fascistische als “Democratische” Italië en Duitsland, in het Tsaristische als Communistische Rusland, het Kapitalistische als Communistische Cuba, het Monarchistische als Fascistische Spanje. In elke Staat met een gecentraliseerde structuur van politiediensten, geheime diensten, bureaucratie en een legermacht werden zij vervolgd en onderdrukt. Anarcho-Syndicalisme heeft zowel in theorie als in praktijk weinig gemeen met Marxisten, Kapitalisten, Fascisten en evenmin met richtingen zoals “rechts”, “links” of “centrum”.
Deze richtingen en begrippen worden specifiek gebruikt om te insinueren dat er nooit een verschil bestaan heeft tussen Marxisten en andere autoritaire bewegingen enerzijds en Anarcho-Syndicalisme anderzijds. De grenzen lopen echter niet tussen “links” en “rechts” maar altijd tussen “onder” en “boven”. Parlementaire vertegenwoordigers en regeringen van welke aard dan ook, of dit nu “rechtse” of “linkse” regeringen zijn, worden fundamenteel afgewezen. Het Anarcho-Syndicalisme neemt in haar principes een duidelijk klassenstandpunt in, waarmee het Socialisme geheel vrij zal zijn of simpelweg niet vrij zal zijn. Er bestaat dan ook geen “linkse eenheid” binnen de klassenstrijd. Hier bestaat enkel de zelforganisatie van de emancipatorische beweging tegen alle vormen van overheersing. Denken in termen zoals “rechts” en “links” verdeeld mensen enkel en leidt daarmee af van de echte frontstelling. Dit denken, dat is gebaseerd op drogredenen, zal enkel van kwaad naar erger leiden, van het Kapitalisme en zijn gevangenissen, de concentratiekampen van het Staatskapitalisme naar de Goelags van de Marxisten. “Links” en “rechts” zijn niets meer dan oorlogsbegrippen die door de machthebbers worden gebruikt om ons denken te vernevelen en ons een valse richting op te sturen. Bovendien belemmeren deze betekenisloze begrippen en substantiële termen een goede omschrijving voor de Anarcho-Syndicalistische beweging. Anarcho-Syndicalisme wordt in naam of onderschrift in bijna ieder artikel simpelweg bij “links” ingedeeld – daarmee strijken ze Anarchisten, Marxisten, Sociaaldemocraten en Fascisten allen over een kam. Wat een aanfluiting voor deze principes! Het Anarcho-Syndicalisme kan niet “links” zijn zonder ook emancipatoir, zelfbewust, op de basis en op de menselijke behoeften georiënteerd te zijn. Noch kan het ontkennen tegen de Staat, tegen het parlementarisme, ondogmatisch en nog veel meer te zijn. Men moet daarom gewoon inhoud geven aan het Anarcho-Syndicalisme en niet de waarheid vertroebelen of valse gelijkenissen tevoorschijn toveren met betekenisloze lege begrippen.
Om het leven in eigen handen te kunnen nemen moeten we eerst de begrippen en categorieën zelf invullen in plaats van deze aan ons te laten dicteren. Zelforganisatie, zelfbewustzijn en emancipatoir handelen begint bij jezelf. Als tegenstanders ons denken, denken te kunnen dicteren, dan is de strijd al verloren.
“Totalitarisme”
Dat zowel het “centrum” als “rechts” en “links” in het “extremisme” getrokken zijn, is ons allen bekend; beweringen die stellen dat dit niet het geval zou zijn, zijn ronduit gelogen. De “rechtse” en “linkse” extremen worden door het “centrum” als totalitair beschouwd – en terecht. We weten echter ook dat elke zogenaamde “Democratie” van het “centrum” evengoed totalitaire vormen kan aannemen. “Totalitair” is dan ook enkel een oorlogsbegrip van het “centrum” om een fundamenteel verschil te maken tussen enerzijds “Democraten” en anderzijds de “extremisten”. Maar ook dat gegeven klopt niet. De omvorming van Nederland tot een “totalitaire Staat” kan immers volledig legaal uitgevoerd worden. De juridische middelen daarvoor zijn immers al voor handen (politiewetten, grondrecht en vorderingen voor een noodtoestand) en ook de middelen om het te implementeren (politie, geheime diensten en de militaire bureaucratie) zijn aanwezig.
“Democraten” en “extremisten” hebben feitelijk veel meer met elkaar gemeen dan dat zij toe willen geven. Beiden zijn centralistisch en hiërarchisch, Staatsbevorderend, bureaucratisch, autoritair, de vrije wil ondermijnend, anti-emancipatoir, betuttelend en Kapitalistisch. Het onderscheid kan hier dan ook enkel gevonden worden in kleine nuanceverschillen en in het feit of men een private economie (kapitalisme) of Statelijke economie (Staatskapitalisme) nastreeft. De klassenrelaties zijn in principe gelijk. Het Anarcho-Syndicalisme daarentegen richt zich tegen iedere vorm van dominantie. Het baseert zich op een organisatie van onderop en op Anarchistische principes om alle vormen van onderdrukking en uitbuiting af te schaffen. Hiermee wil het een samenleving van zelfbewuste, geëmancipeerde individuen verwezenlijken, die samen vrije overeenkomsten aangaan en in staat zijn om problemen onderling op te lossen. Eigen verantwoordelijkheid en zelfdiscipline vervangen hierbij het paternalisme en afhankelijkheid. Zelfbestuur op alle delen van het leven neemt de plaats in van de hiërarchische indeling.
Evenals het Marxisme duwt het “Democratische centrum” het Anarcho-Syndicalisme altijd in de linkse hoek en presenteert het zichzelf hiermee als het absolute bolwerk van rede, rechtvaardigheid en beschaving. De wereldwijde onderdrukking en uitbuiting gaan echter niet van het Anarcho-Syndicalisme uit. Anarcho-Syndicalisten hebben niet systematisch eten vernietigd en laten niet jaarlijks 7.000.000 kinderen wereldwijd verhongeren om de prijzen op de wereldmarkt stabiel te houden. Anarcho-Syndialisten richten geen corrupte marionettenregeringen op in andere Staten om imperialistische belangen wereldwijd te behartigen, noch leveren deze hen de wapens en de folterwerktuigen om dit te doen.
Het begrip “Links”
In de eerste plaats zullen we af moeten van betekenisloze definities door echt vrij en ondogmatisch te gaan denken. Het begrip “links” is niets meer dan een betekenisloze indicatie van richting en kan dan ook een veelvoud aan zaken omschrijven: een vleugel binnen de NSDAP, diverse Hegeliaanse stromingen, autoritaire Jakobijnen, het Leninisme, Stalinisme, Trotskisten, Maoïsten, Castro, Republikeinen in het Fascistische spectrum en Che Guevara. “Links” is dus een arbitrair en rekbaar begrip dat zeer relatief is. In plaats van het opzetten van categorieën en begrippen zoals “links” en “rechts” moeten we mensen juist wijzen op de echte verschillen. Verschillen zoals arm en rijk, Kapitalisten en proletariërs, bureaucratie en sociale hulp, Parlementarisme en Anarcho-Syndicalisme, Staat en vrije samenleving, autoritair en emancipatoir, machtswil en vrijheidswil en zeker nog veel en veel meer. Enkel dan zullen we niet onnodig in het duister tasten en kunnen we de waarheid echt aanschouwen. Dat biedt een betere start om het idee van een vrije samenleving met succes te implementeren. Het begrip “links” moeten we daarbij eenvoudig gezegd dus “links laten liggen”.
Dit is afkomstig van de
Dit is afkomstig van de 'Vrije Nationalisten Noord-Brabant', een groepje autonome nationalisten (http://vrijenationalisten.blogspot.com/) dat er allemaal niet zoveel van snapt. Het is origineel een tekst die tegen 'leftism' in gaat, iets wat zeker steek houdt en je ook terug ziet bij insurrectionair anarchisme. Maar binnen bepaalde 'Querfront' Nazi kringen die niet zo goed kunnen lezen betekent dat blijkbaar niet veel meer dan, 'we nemen wat holle leuzen en symboliek over en overgieten het met hetzelfde kale koppen nationalisme als altijd', met name geinspireerd door deze Duitsers http://syndikalismus.wordpress.com/2011/10/08/%E2%80%9Efahnentrager%E2%8...
waar komt het nou precies vandaan?
Je schrijft: "Het is origineel een tekst die tegen 'leftism' in gaat", er vanuit gaande dat dit dan een vertaling is, heb je een link naar het origineel?
misschien niet links, wel sociaal
Als je 'links' wil definieren als parlementair (en daarmee authoritair), dan valt het anarcho-syndicalisme daar inderdaad buiten. Zo'n nauwe definitie heeft echter nogal wat haken en ogen en strookt niet geheel met de werkelijkheid. De hele term links is een overblijfsel uit de Franse Revolutie, waar de linkerzijde van de estates general over het algemeen voorstander was van radicale veranderingen door de revolutie.
Vanuit die achtergrond kan links nog altijd worden gezien als de politieke factie ten faveure van (radicale) sociale verandering en een egalitaire samenleving. Zo bekeken past het anarcho-syndicalisme daar wel weer prima bij.
Maar eigenlijk is dit een beetje een non-issue, waar het om gaat is het unieke karakter van anarcho-syndicalisme (of anarchisme in het algemeen). Dat ligt inderdaad bij het anti-authoritaire, emancipatoire karakter er van. Maar om daarmee nou te stellen dat anarcho-syndicalisme even weinig op heeft met marxisten als met fascisten is wel heel erg kort door de bocht en getuigt van bar weinig historische kennis. Het anarchisme komt namelijk wel degelijk voort uit dezelfde socialistische stroming als het marxisme. Die breuk kwam pas na de eerste internationale en had weinig te maken met historisch materialisme (dialectiek is ook voor de anarchist bijzonder nuttige theorie), maar met verschil van inzicht omtrend organisatiemodellen en het revolutionaire karakter van de boeren en het lumpenproletariaat.
Sinds de negentiende eeuw is er natuurlijk veel gebeurd en hebben de bewegingen en theorieen zich in allerlei verschillende richtingen sterk ontwikkeld. Sommige anarchistische stromingen hanteren een volledig marxistische analyse van kapitaal en klassenstrijd, sommige marxistische stromingen wijzen authoritaire organisatievormen resoluut af. Dat betekent niet dat de anarcho-syndicalisten zich niet sterk moeten profileren op hun unieke karakter, maar marxisme over een kam scheren met fascisme en kapitalisme getuigt van een verbitterd dogmatisch vastklampen aan de herinnering van Kronstadt.
In conclusie, 'links' is niet per se 'fout', het getuigt enkel van sociale betrokkenheid. Het is aan de anarcho-syndicalisten om zichzelf binnen links te onderscheiden, maar het is onzinnig om jezelf er buiten te plaatsen en daarmee alle mogelijke allianties overboord te gooien.
niet koosjer
Zoals eerder door iemand werd gezegd, deze hele lap tekst is overgenomen van de "Vrije Nationalisten Noord Brabant" blog, een nationaal-socialistische site vol Querfront-tautologie. Ik dacht dat het beleid was van Indymedia om dit soort materiaal van de site te weren?
Copy paste....
Dit is een vertaling van een artikel uit "Bremer Aktion" van de Gewerkschaft Freie Arbeiterinnen- und Arbeiter Union Bremen, Nr. 7 (2002)
Dat Zogenaamde "vrije nationalisten"in noord braband kunnen copy/pasten laat alleen maar hun gebrek aan eigen denkvermogen zien en dan nog niet eens een bronvermelding plaatsen, Foei!
ps.
Hier de originele (duitse) tekst.
Groetjes,
FAU Bremen.
6.2. H. FAU Bremen: Anarcho-Syndikalismus ist nicht links
Artikel in der Bremer Aktion Nr.7 - Oktober 2002
Die Begriffe „links“ und „rechts“ und auch die „Mitte“ sind im ureigensten Sin-
ne parlamentarische Begriffe. Die jeweiligen Richtungsangaben leiten sich ganz ein-
fach aus der Rednerperspektive im Parlament ab. Rechts vom Redner saßen die Kon-
servativen, links die Sozialdemokraten, Kommunisten, in der Mitte die Liberalen.
Unter diese Begriffe fallen also seit jeher nur parlamentarische politische
Vereinigungen. Gewerkschaften und (andere) politische Zusammenschlüsse, welche
nach anarchistischen Prinzipien die parlamentarische Betätigung ablehnen, fallen
nicht unter diese Kategorie. Sie unterscheiden sich grundsätzlich von sozialdemo-
kratischen oder kommunistischen Strömungen, sind eben nicht zentralistisch und
somit staatsbefürwortend, hängen nicht an diversen Dogmen, wie dem historischen
Materialismus als einzigem Erklärungsmuster für Geschichte und Zukunft, sehen
nicht in Hörigkeit, Autorität und Führerkult ihre Stärke, sondern in Zusammenschlüs-
sen selbstdenkender, selbstbewußter und damit in jeder Hinsicht emanzipierter Indi-
viduen, stehen also für eine Bewegung von unten ein, ohne Vermittler, Bürokraten
und Führer.
Es gibt mit „sozialistischen“ Parteien sowenig Gemeinsamkeiten, wie mit
nichtparlamentarischen monarchistischen und kapitalistischen Despoten auch. Frei-
heitlich-emanzipatorische Betätigungen zielten in der ganzen Geschichte niemals
auf parlamentarische Tätigkeiten ab, sondern lehnten diese strikt ab. Sowohl unter
„linken“ als auch unter „rechten“ oder „Mitte“-Regierungen wurden freiheitliche Ideen
und Aktivitäten unterdrückt, wurden und werden Anarcho-SyndikalistInnen über-
wacht, verfolgt, eingesperrt oder auch ermordet. Im faschistischen, wie im „demokra-
tischen“ Italien, im faschistischen, wie im „demokratischen“ Deutschland, im zaristi-
schen, wie im kommunistischen Rußland, im kapitalistischen, wie im kommunisti-
27
schen Cuba, im monarchistischen, wie im faschistischen Spanien - ja wie in jedem
Staat, jedem zentralistischen Gebilde durch Polizei, Geheimdienste, Bürokratie und
Militär. Anarcho-Syndikalismus hat sowohl in der Theorie, als auch in seiner prakti-
schen Tätigkeit mit Marxisten, Kapitalisten oder Faschisten gleichermaßen wenig
gemeinsam, richtet sich somit gegen „rechts“, „links“ und „Mitte“ gleichermaßen.
Diese Richtungsangaben werden gezielt dazu eingesetzt, um uns Gemein-
samkeiten zwischen Marxisten/ anderen Autoritären einerseits und Anarcho-
SyndikalistInnen andererseits vorzugaukeln, die es gar nicht gibt, die nie bestanden
haben. Die Grenzen verlaufen nämlich nicht zwischen „rechts“ und „links“, sondern
immer zwischen oben und unten. Parlamentarier und Regierungen jeder Art, ob
„Rechts-“, oder „Links“-Regierungen üben Herrschaft aus. Der Anarcho-Syndikalis-
mus vertritt in seinen Prinzipien einen deutlichen Klassenstandpunkt, demnach der
Sozialismus entweder frei oder gar nicht sein werde. Es gibt also keine „linke Ein-
heit“ im Klassenkampf, sondern an dieser Stelle nur die Selbstorganisation emanzi-
patorischer Bewegung gegen jede Form von Herrschaft. Das Denken in „rechts“ -
„links“-Kategorien verschleiert bereits in unseren Köpfen und damit bereits im Ansatz
die eigentliche Frontstellung. Aus diesem Denken leiten sich dann immer wieder
Trugschlüsse ab, die nur dazu führen, uns vom Regen in die Traufe zu führen - vom
Kapitalismus und seinen Gefängnissen in den Staatskapitalismus und die Gulags
der Marxisten. „Links“ und „rechts“ sind Kampfbegriffe, die von den jeweils Herr-
schenden eingesetzt werden, um unser Denken zu vernebeln und in falsche Bahnen
zu lenken. Desweiteren und genauso schlimm ist die Tatsache, daß diese inhaltslo-
sen Begrifflichkeiten die Herausbildung aussagekräftiger und gehaltvoller Bezeich-
nungen für die Beschreibung der anarcho-syndikalistischen Bewegung behindert.
Der Anarcho-Syndikalismus wird zumindest im Titel oder der Titelunterschrift fast
jeder Publikation einfach unter „links“ subsumiert - und das von Anarchisten, Marxi-
sten, Sozialdemokraten, Konservativen und Faschisten gleichermaßen! Welch ein
Hohn auf unsere Prinzipien. Weder der Anarchismus, noch der Anarcho-Syndikalis-
mus sind „links“, sondern emanzipatorisch, basisbewußt- und bestimmt, an den Be-
dürfnissen der Menschen orientiert, und in der Negation dann auch antistaatlich und
antiparlamentarisch, unbürokratisch, undogmatisch und vieles mehr. Es geht eben
darum, in unserem Ausdruck Inhalte zu vermitteln, nicht zu vernebeln oder gar fal-
sche Gemeinsamkeiten herbeizureden.
Unser Leben in die eigenen Hände zu nehmen heißt erstmal auch,
Begrifflichkeiten und Kategorien selbst zu bestimmen und zu setzen, statt sie uns
diktieren zu lassen. Selbstbestimmtes und emanzipatorisches Handeln fängt im Kopf
an. Wenn die Gegner unser Denken bestimmen, haben wir schon verloren. Selbst-
organisation fängt im Kopf an.
“Totalitarismus“
28
Das die „Mitte“ „rechts“ und „links“ in den „Extremismus“- Topf wirft, ist be-
kannt; daß sie sich selbst aber nicht mit dazuzählt ist geradezu verlogen. Die
„rechts“-links“- Extreme werden von der „Mitte“ als Totalitär bezeichnet - zurecht. Nur
wissen wir, daß jede sog. „Demokratie“ jederzeit ebenfalls totalitäre Züge annehmen
kann, wie in Deutschland im großen 1932/33 und 1956/ 1977 im kleinen. „Totalitär“
ist ein Kampfbegriff der „Mitte“, um uns grundsätzliche Unterschiede zwischen „De-
mokraten“ und „Extremisten“ vorzugaukeln.
Auch die sind grundsätzlich nicht gegeben. Die Umwandlung der Bundesre-
publik Deutschland in einen „Totalitären Staat“ kann jederzeit völlig legal vollzogen
werden. Die rechtlichen Mittel dazu sind gegeben (Polizeigesetze, Grundgesetz und
Notstandsgesetze), wie auch die Mittel zur Umsetzung in den Startlöchern stehen
(Polizei, Geheimdienste, Militär Verwaltungsapparat). „Totalitarismus“ ist insofern
ebenfalls eine irreführende Begrifflichkeit.
“Demokratien“ und „Extremisten“ haben aus anarcho-syndikalistischer Sicht
viel mehr gemeinsam, als sie trennt. Sie sind zentralistisch-hierarchisch, staatlich,
bürokratisch, autoritär, den freien Willen untergrabend, antiemanzipatorisch, bevor-
mundend, kapitalistisch. Unterscheidungen finden sich hierbei nur in Nuancierun-
gen, sowie darin, ob die Wirtschaft privat (Kapitalismus) oder staatlich (Staatskapita-
lismus) gelenkt wird.
Die Klassenverhältnisse sind prinzipiell die gleichen. Der Anarcho-Syndika-
lismus richtet sich gegen jede Form von Herrschaft und bedeutet Organisierung von
unten nach anarchistischen Prinzipien mit dem Ziel, jede Form von Ausbeutung und
Unterdrückung abzuschaffen und an ihre Stelle eine Gesellschaft selbstbestimmter,
emanzipierter Individuen zu schaffen, welche sich nach freien Vereinbarungen ver-
binden und wieder lösen können. Eigenverantwortlichkeit und Selbstdisziplin erset-
zen Bevormundung und Hörigkeit. Selbstverwaltung in allen Lebensbereichen tritt an
die Stelle hierarchischer Gliederungen.
Genauso wie der Marxismus schiebt uns auch die „demokratische Mitte“
stets in die „linke“ Ecke und präsentiert sich somit selbst stets als Hort von Vernunft
und Gerechtigkeit. Die weltweite Ausbeutung und Unterdrückung geht jedoch nicht
vom Anarcho-Syndikalismus aus. Auch vernichten wir nicht systematisch Lebensmit-
tel und lassen täglich allein 20000 Kinder weltweit verhungern, um die Preise auf
dem Weltmarkt stabil zu halten. Wir errichten auch nicht korrumpierte Marionettenre-
gierungen in anderen Staaten, um unsere imperialen Interessen weltweit durchzu-
setzen, ebenso wenig, wie wir denselben Waffen und Folterinstrumente liefern.
Wenn etwas auf dieser Welt vernünftig ist, dann ist dies die Überwindung
der herrschenden Verhältnisse und das Werden einer freien Gesellschaft, wie oben
kurz skizziert.
Anstelle von „links“
Aber als aller erstes tritt an die Stelle fremdbestimmter Begriffsdefinition das
undogmatische und freie Denken und die freie Begriffsbestimmung von unten.
“Links“ ist lediglich eine inhaltsleere Richtungsangabe und kann vieles be-
zeichnen: Einen Flügel der NSDAP, diverse Hegelianer, autoritäre Jakobiner, den
Leninismus, Stalinismus, Trotzkismus, Maoismus, Castro, „Linksruck“, Heiner
Geissler, die „Republikaner“ im faschistischen Spektrum, Che Guevara, die „Rote
Heidi“, die Stadt München in Bayern - „links“ ist beliebig, ein Gummibegriff und an
Relativität kaum zu überbieten.
Statt „rechts“-“links“- Kategorien aufzustellen, sollten wir die wahren Unter-
schiede benennen, nämlich Arm/Reich, Kapitalisten/ArbeiterInnen, Bürokratie/Sozial-
29
hilfe-Arbeitslosenhilfebedürftige, Patriarch/Ausgebeutete, Parlamentarismus/
Anarcho-Syndikalismus, Staat/freie Gesellschaft, autoritär/emanzipatorisch, Wille zur
Macht/Wille zur Freiheit und sicherlich noch einiges mehr.
Nur so werden wir nicht unnötig im dunkeln tappen und können den Hebel
besser ansetzen, um unsere Vorstellungen einer freien Gesellschaft auch umzuset-
zen.
Die Begrifflichkeit „links“ sollten wir dabei ganz einfach links liegen lassen.
Aus: „Bremer Aktion“, Zeitung der Gewerkschaft Freie Arbeiterinnen- und Arbeiter Uni-
on Bremen“, Nr. 7 (2002)