IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Wanneer: 04/10/2013 - 21:55

Kinderpardon? Humaner asielbeleid? Minder vluchtelingen in detentie? De laatste holle woorden van Teeven galmen nog rond in de Tweede Kamer, maar we kunnen al zien wat dat in de praktijk betekent. Morgen, zaterdag 5 oktober, worden Haidar en Hamida naar Kabul gedeporteerd, samen met hun kinderen. De jongste zoon is net twee maanden oud.

Is dit dan de ‘menselijke maat’ waar Teeven zo prat op gaat, een pasgeborene naar een oorlogsland uitzetten?

Pardon?

Haidar en Hamida, ouders van drie kinderen, zijn nu vier jaar in Nederland. De oudste dochter, Elenaz van vijf jaar, is in Afghanistan geboren. De twee zoontjes, Jafar van twee jaar en Amirali van twee maanden, zijn hier in Nederland geboren en nog nooit in Afghanistan geweest. Maar een paar maanden voordat ze in aanmerking komen voor het kinderpardon, worden ze gedeporteerd. De werkgroep Deportatieverzet heeft dit het afgelopen half jaar met veel gezinnen zien gebeuren: deportatie op de drempel van het kinderpardon.

Minder detentie?

Teeven wil niet uitsluiten dat kinderen in detentie terecht komen. Maar, benadrukt hij, het moet een ‘uiterst middel’ zijn. Het staat inderdaad niet zo netjes om een gezin door de Vreemdelingenpolitie van het bed te lichten, zoals we de afgelopen maanden zo vaak hebben gezien. Dit keer koos de Vreemdelingenpolitie voor een andere aanpak: het gezin werd gesommeerd op een gesprek met de Dienst Terugkeer en Vertrek te komen. In het bijzijn van de kinderen werd de vader daar overweldigd en meegevoerd. Moeder werd met de kinderen teruggestuurd naar het AZC en kreeg te horen dat zij morgenochtend om half tien zal worden opgehaald door de vreemdelingenpolitie. Officieel zit ze dus niet in detentie, nee. Maar wat kan ze om de deportatie van haar en de kinderen te voorkomen? Vluchten, haar man verlaten en zo het gezin uit elkaar laten trekken?

Hamida en de kinderen hoeven niet fysiek achter de tralies: door Haidar op te sluiten worden zij en de kinderen emotioneel gegijzeld. Humaner, zei u?

Toekomst?

Haidar en Hamida komen uit de provincie Maidan Wardak in Afghanistan. Maidan Wardak wordt geteisterd door voortdurende gewelddadige conflicten tussen Taliban en Afghaanse leger- en politietroepen. Nog geen maand geleden, op 8 september, vielen er bij een zelfmoordaanslag door Taliban 16 doden en minstens 150 gewonden. Maar zelfs als Haidar en Hamida terug naar hun geboortestreek zouden willen, is het maar de vraag of ze dat kunnen. Alle uitvalswegen van Kabul staan onder controle van de Taliban en reizen is levensgevaarlijk.

Daar komt bij dat het gezin Hazara is. De Hazara’s, een ethnische minderheid in Afghanistan die duidelijk herkenbaar zijn aan hun aziatische gelaatstrekken, worden in toenemende mate vervolgd. Van de oorspronkelijke bevolking is inmiddels niet meer dan tien procent over en de Hazara’s staan derde op de lijst van meest vervolgde en bedreigde bevolkingsgroepen. Wat voor toekomst gaat het gezin van Haidar en Hamida dan in Afghanistan tegemoet?

Het ministerie gaat nog steeds uit van een ambtsbericht van 2012 waarin vermeld wordt dat de situatie van de Hazara’s verbeterd is en schroomt niet om Hazara’s te deporteren naar Afghanistan. Maar die verbetering betrof slechts de politieke situatie, niet het dagelijks leven. Het geweld tegen Hazara’s is in het afgelopen jaar juist verergerd, blijkt uit internationale rapportage. Inmiddels heeft een rechtbank tot twee keer toe de IND teruggefloten en gesteld dat het ministerie zich niet meer kan beroepen op het ambtsbericht.

Schuld en medeplichtigheid

Hoe kan het dan dat Haidar, Hamida en hun kinderen morgen worden gedeporteerd, terwijl ieder weldenkend mens kan inzien dat ze daarmee in een levensbedreigende situatie terecht komen? Omdat het asielbeleid helemaal niet ‘humaner’ is geworden. Omdat het ministerie de situatie in Afghanistan volkomen ontkent. Omdat de advocate, Mr. P. Kramer, zegt dat ze ‘het niet ziet zitten om nog iets te proberen’. Maar ook omdat wij ons in de luren laten leggen door de inhoudsloze toezeggingen van de staatssecretaris en denken dat ‘de menselijke maat’ in het asielbeleid echt weer terugkomt. Omdat wij dit alles láten gebeuren.

Een baby van twee maanden oud begint net aan zijn eerste glimlachjes en geluidjes. Hij zal zijn best doen om z’n hoofdje op te tillen en af en toe lukt het hem om de rammelaar echt beet te pakken. Een baby van twee maanden oud wil niets liever dan zich veilig en geborgen voelen en slaapliedjes horen.

Baby Amirali wordt morgen, samen met zijn zusje Elenaz en zijn broertje Jafar, uitgezet. Richting zelfmoordaanslagen, bermbommen, vervolging en oorlog.

Zie, de terreur van ons asielbeleid.