|
|  |
Gorleben 2004, verslag van actieve getuige
Krijtje van de Stoep - 11.11.2004 16:26
Moed, woede, verdriet en verzet:
Het atoomafvaltransport tussen le Hague en Gorleben, elk jaar weer onderwerp van vurig verzet, is dinsdag 9 november 's morgens binnen gekomen in de tijdelijke opslagplaats voor kernafval.
Dit jaar was er onder de duizenden activisten die voor de gelegenheid in Wendland waren, en deels ook daar wonen, meer dan ooit woede en verdriet bij het zien van de trein met eeuwig gevaarlijke lading.
Deze reed op zondagmorgen in Frankrijk een jongen dood die met inzet van zijn aan de rails geketende lijf en leven het Castortransport wilde stoppen.
wir sagen auch uebermorgen nein
trekker:machtig verzetsmiddel
avondschemering na auftaktdemo
De zaterdag daarvoor, op de Auftaktdemo in Dannenberg, Duitsland, was de sfeer nog speels en vrolijk, hoewel de massale aanwezigheid van (tussen 10 en 11.000) bullen (= politieagenten) veel uitingen van verontwaardiging opriep. Mensen zijn immers niet alleen kwaad om het levensgevaarlijke atoomafval en de bedreiging voor natuur en eigen leven, maar ook de manier waarop het hen met veel geweld door de strot wordt geduwd.
"Haut ab!"was een kreet die tegenover de politie veel gehoord werd deze dagen, onder andere uit woede omdat zij dit misdadige transport beschermen en zodoende eraan meewerken.
Het poltieoptreden was niet proportioneel te noemen. Ze hebben zelfs op schoolkinderen geknuppeld toen die een eigen demo hadden georganiseerd een dezer dagen.
Zesduizend mensen op de auftaktdemo: veel meer dan verwacht. Spandoeken, een drumband als bullen verkleed, en veel kleurrijke beelden riepen een absoluut "nee" tegen het kernafval.
Zoals bekend is er een zeer actief verzet van boeren tegen het jaarlijkse transport.
Die stoet trekkers die verscheen om mee te rijden in de demo zag er indrukwekkend en veelbelovend uit.
De demo werd gekenmerkt door weinig toespraken, veel enthousiasme, een sfeer van geen woorden maar daden.
's Avonds was er in Metzingen een lampionoptocht als straatblokkade. Er was urenlang geen verkeer mogelijk en twee stillen die zich op priveegebied hadden begeven werden urenlang ingesloten. Er werd op straat geschilderd, er waren vuurkorven en er was thee.
De volgende dag ( zondag)begon zo optimistisch. Castor staat urenlang stil in de buurt van Nancy dankzij blokkades. Gejuich. We gingen massal het bos in (in groepen verdeeld) om zoveel mogelijk werk te veroorzaken voor de beschermers van het transport. Je zag de volgende dag dan ook foto's van bullen die bomen van de boswegen tillen om er weer langs te kunnen met hun busje.
Intussen vormden andere groepen wegblokkades die dagenlang duurden voor het laatste deel van het Castortransport, wat over de weg gaat , dwars door bevolkte dorpjes, vlak langs de huizen van bewoners.
Toen we terug waren op het infopunt Metzingen, waar eten was en verwarmende vuurtonnen, hoorde ik het vreselijke nieuws uit Avricourt in de Elzas op de radio.
Het is niet waar.
Dit kan niet.
We zijn altijd bang dat dit gebeurt, maar tegelijk vertrouwen we erop dat het niet zo zal zijn.
De afvaltrein rijdt over een aan de rails geketende activist heen. Allebei zijn benen eraf. De jongen, 23 jaar, overlijdt onderweg naar het ziekenhuis.
Dit kan niet.
Niet bij dit transport, waarvan ze weten dat er overal op de rails en op de weg blokkades en acties zijn, elk jaar weer.
Hoe kan het zo gruwelijk mis gaan?
Verwarring, verslagenheid en woede gaat om in de mensen die hier verzameld zijn.
Een enkele lakonieke reactie van iemand die het misschien niet aankan om zich te laten raken door deze mokerslag.
Dit komt heel dicht bij.
Hier heeft een van de actievormen die zo onmisbaar, maar ook zo riskant is, tot het fatale geleid: de dood van een jongen die een wereld zonder atoomafval wil.
Stop killing our future!
Srie anderen raakten gewond.
Franse spoorwegen zeggen dat de machinist de noodrem gebruikte toen hij demonstranten op het spoor zag. De meesten kwamen weg, maar een bleef zitten...
In Metzingen na het bericht:
Mensen zitten verslagen om vuurkorven heen. Er is die avond een demonstratie in Hitzacker, die verandert wordt in een rouwbijeenkomst. Daar blijkt hoe verschillend er gereageerd wordt op het gebeuren, en dus ook hoe onmogelijk het is om tot een sfeer van elkaar vinden te komen. Enkelen vinden iemand om mee te rouwen, maar velen voelen zich ook verloren geloof ik. hoewel ik het fijn vind dat ik hier met iemand uit mijn groep ben voel ik me in de beleving van dit verschrikkelijke toch ook wel eenzaam.
Onverstaanbare toespraken.
Geluiden dat Greenpeace en Robin Hood willen dat de acties op het spoor worden afgelast.
NEE! De beste manier om Sebastian (we wisten toen nog niet dat hij zo heette) te herdenken is het voortzetten van de strijd.
Het zwarte blok is kwaad en loopt leuzen roepend door het dorp:
"Mut und Wut und Widerstand"
Ze moeten niet denken dat we ons terugtrekken als een van ons door hun ( nalatigheid? schuld?) gedood wordt.
Later bij een vergadering in Metzingen noemt iemand het gebeurde een moord.
Ik weet het niet.
Mag je dat zo zeggen?
Ik ben in de war en verdrietig en alleen en ik weet helemaal niets en iedereen is ver weg.
Het doet me allejezus goed om die nacht door te werken met iemand samen. We vergeten niets, maar het is fijn wat omhanden te hebben.
Als we tegen de ochtend terugkomen kleden de anderen zich al aan: het Castor wordt over enkele uren verwacht.
Wij mogen nog een uurtje slapen, daarna haalt de groep ons op om naar Harlingen naar het spoor te gaan.
Daar ziet het groen van de bullenbusjes.
We banen ons een weg het bos in en werken wat onderweg en zoeken de beste weg om bij het spoor te komen.
Als deze dagen is het zalig zonnig weer.
Soms denk ik aan Sebastian die zijn leven verloor in de strijd tegen de verschrikkelijke atoomindustrie.
Het voelt zo onrechtvaardig dat hij niet meer kan leven, werken en onder de zon zijn.
Het voelt zo: hij was een van ons, een van de heel moedigen onder ons...
We komen een inspirerende groep tegen die ons uitnodigen om met zoveel mogelijk mensen het spoor op te gaan zodra het kan.
We proberen het elke keer opnieuw, ook voordat het Castor er aankomt.
Hup de steile heuvel op waar rijen bullen ons dan weer beletten af te dalen naar het spoor.
Het lukt steeds een enkeling. De meesten worden teruggeslagen.
Een meisje moedigt ons aan.
Ze heeft invloed op mij, merk ik.
Op het moment dat ik vlak bij het spoor sta en niet verder durf roept ze me toe:
"Geh auf 'm Gleis! Jetzt! en dan sta ik tussen de rails en dan is mijn angst voorbij. Ik worstel me tussen een bulle en een kameraad op wie die bulle staat te meppen en ik schreeuw: ha ab! hau ab!
Ze slaan ons weer allemaal naar boven en we rennen een eindje verder en telkens proberen sommigen van ons het opnieuw, een zeer indrukwekkende ervaring.
Als het Castor eenmaal voorbijrijdt, stapvoets, rent een kameraad naar beneden richting rails. Ik ren een eindje mee, maar kom een bulle met een hond tegen en durf niet verder, ga terug naar boven.
Een meisje staat huilend tegen een boom het Castor te beschouwen wat voorbijkruipt.
Dan is het allemaal voorbij wat acties op het spoor betreft. We wachten af over welke route het wegtransport zal gaan. Er zijn twee opties die altijd lang geheim blijven.( Noordroute:via Quickborn of Zuidroute via Gusborn)
Dan komt het fantastische bericht na 4 uur 's nachts dat er een trekker op de Noordroute staat met lockons in beton gegoten op de trekker. De mensen zitten er op zo'n manier in dat de politie hen onmogelijk weg kan halen zonder mensen te verwonden.
Langs de zuidroute vertrekt rond 6 uur het Castortransport richting Gorleben.
We schieten onze kleren aan in de hoop dat we op tijd zijn om nog ergens op de weg te zitten.
De meesten van ons komen niet op tijd aan.
Het groepje waarmee ik in het bos ben op het cruciale moment wordt net als het Castor langs komt terug het bos ingejaagd en ze nemen ons even vast voor paspoortcontrole en een beetje treiteren.
Later hoor ik dat het nog een jongen gelukt is om heel even zich vast te grijpen aan het voorste deel van de transportwagen.
Er is veel meer gebeurd.
Er is op zoveel plaatsen verzet geweest langs de hele route dat een volledig verhaal heel goed zou zijn.
Maar dit verhaal is niet volledig.
Ik was daar, ik deed mee, ik zag en hoorde dingen en ik wil die graag delen.
De strijd tegen kernenergie, het eeuwig gevaarlijke afval, de kernwapens en de transporten gaat door.
De kinderen van Wendland beloven het:
een kwetsbare, sterke belofte die volwassenen als mij verplichten dwars te blijven.
Denn wir sagen nein.
Heute.
Morgen.
Wir sagen auch uebermorgen nein!
 E-Mail: anti-sgp@gmx.net
|
| Read more about: natuur, dier en mens vrijheid, repressie & mensenrechten | | supplements | | | aanvulling | krijtje - 12.11.2004 15:40
toen ik dit gister schreef waren twee dingen nog niet goed tot me doorgedrongen:
1 Het Castor reed 100 km p.u. door de bocht.
2 Zonder dat de heli vooruitging.
Onvergeeflijk.
Ik wil niet zeggen dat het moord was, maar als ik deze dingen meereken was het zeker dood door schuld.
Om te zeggen dat het een noodlottig ongegval was is te makkelijk.
Ik ben de mensen die hun woede hebben geuit bij Frans consulaat dankbaar.
Ik hoop dat degene die hiervoor verantwoordelijk is zeer lang in de bajes zal zitten.
En ik hoop vooral dat er nooit meer zoiets gebeurt.
| | Sebastian was not chained | link - 15.11.2004 11:17
Sebastians groep heeft later een verklaring uitgebracht waaruit blijkt dat hij niet aan de rails vast zat op het moment dat hij overreden werd door de trein.
 http://www.indymedia.nl/nl/2004/11/23191.shtml
| |
| supplements | |
