|
|  |
Kan Ouattara het conflict in Ivoorkust oplossen?
Kalam - 23.08.2011 23:40
Sinds 3 maanden is president Ouattara nu aan de macht, en Ivoorkust leeft sindsdien in anarchie. Het heeft geen goed werkend rechtssysteem meer, en de politie is de controle op straat kwijt. Ondertussen slaan grote groepen mensen op de vlucht voor bendes, maar ook – zo wordt er gezegd – voor de ordetroepen van president Ouattara. Dit zijn de ordetroepen die in april 2011 werden geholpen door het Franse leger om de macht van voormalig president Gbagbo over te nemen. De vraag is hoeveel de arrestatie van voormalig president Gbagbo werkelijk heeft bijgedragen aan de stabiliteit van het land. Wat was het belang van Frankrijk bij deze arrestatie? En hoe heeft deze chaos in Ivoorkust kunnen ontstaan, ooit één van de welvarendste landen van West-Afrika. Een zware taak dus voor de nieuwe president, genaamd Alassane Ouattara, om van Ivoorkust, een land zo gespleten als maar zijn kan, weer één land te maken.
Alassane Ouattara
De huidige situatie in Ivoorkust
Op dit moment leeft men in de grootste stad van Ivoorkust Abidjan in angst voor bendes en bandieten. Een goed werkend politieapparaat is er niet meer in Abidjan sinds het geweld dat leidde tot de arrestatie van president Gbagbo. En de gevangenen zijn uit de gevangenis van Abidjan ontsnapt tijdens de chaos van het verkiezingsgeweld in begin 2011. Aanvallen op huizen en overvallen op wegen zijn aan de orde van de dag, ondanks patrouilles van de ‘FRCI’, de ordetroepen van president Ouattara. Vanwege deze onrust zijn publieke en private diensten moeilijk bereikbaar. Vele diensten hebben hun openingstijden aangepast.
De ordetroepen van president Ouattara die er in maart 2011 mede voor zorgde dat hij aan de macht kon komen maken nu deel uit van het leger van Ivoorkust. Maar juist deze ordetroepen en de jeugdbendes die Ouattara aan de macht hielpen dreigen nu met wraak tegen de aanhangers van de voormalig president Gbagbo. Niet alleen aanhangers van Ouattara maar ook de ordetroepen van Ouattara, de zogenaamde Forces Republicaines de Cote d’Ivoire, maken zich schuldig aan geweld en wraakacties tegen aanhangers van Gbagbo.
Duizenden mensen zijn voor het geweld op de vlucht geslagen naar bijvoorbeeld buurland Ghana. Op dit moment vluchten vooral aanhangers van Gbagbo uit angst voor represailles van de aanhangers van Ouattara. Zo vertelt een vluchteling genaamd Kacou dat hij toen hij hoorde dat Gbagbo opgepakt was direct gevlucht was samen met zijn vrouw en kinderen. Hij zit op dit moment in een vluchtelingenkamp in Ghana. Hij vertelt dat een vriendin hem onlangs belde vanuit Abidjan om te zeggen dat hij nog niet terug moest komen. Iedere dag komen er aanhangers van Ouattara kijken of hij al thuis is, zo zei ze. Kacou was een vertegenwoordiger van de partij van de voormalige president Gbagbo.
De situatie in Ivoorkust is er dus nog niet echt beter op geworden sinds Ouattara aan de macht is gekomen. Dit terwijl Ouattara toch door de hele wereld als de winnaar van de verkiezingen van 2010 werd gezien.
Lees dit artikel verder op  http://nieuwsvandewereld.nl/Dossier/Kalam/Ivoorkust_een_zware_taak_voor_president_Ouattara.php
 E-Mail: Kalam@nieuwsvandewereld.nl  Website: http://www.nieuwsvandewereld.nl
|
| Read more about: globalisering | | supplements | | Stukje geschiedenis van het conflict | Bert - 24.08.2011 10:54
Om de situatie in Ivoorkust goed te begrijpen, moet je de geschiedenis weten. Ik heb ooit een essay geschreven over autochtonen en allochtonen en de situatie in Ivoorkust kwam daarbij deels aan het licht. Ik zal een stukje kopiëren en plakken...
...Vanwege ‘leegte’ in verhouding met dynamiek binnen deze term [autochtoon] zijn de grenzen van belonging constant in beweging. De globalisering en vooral decentralisering [The New Forest Law in Kameroen] funderen niet alleen mogelijkheden, maar benadrukken ook het discours van autochthony, waardoor uitsluiting het dagelijks leven sterk beïnvloedt (Geschiere 2009: 28)...Migratie was sterk aanwezig in prekoloniaal ‘Ivoorkust’ en het was iets waar mensen trots op waren. De prekoloniale heersers stelden zelf migranten te zijn en deze lijn voerde door in de koloniale periode, omdat de Franse kolonisten ‘buitenlanders’ verkoos boven de lokale bevolking. Migratie werd verder aangemoedigd in de heersende periode van president Houphouët-Biogny als stimulus voor de economie, en een open en insluitend staatsburgerschap als zijn ideaal (Geschiere 2009: 115). Een top-down benadering waarmee de staat migratie steunde, sloeg om in een top-down variant, waarbij nationale burgers hun staatsburgerschap verloren.
De opvolgers van Houphouët hadden de intentie om de ‘autochtone’ bevolking te beschermen tegen ‘buitenlanders’ en de politieke omwentelingen volgden elkaar op met betrekking tot het discours van autochthony. De rechten en voorzieningen van immigranten lagen onder vuur en de ‘echte’ autochtonen werden beloond (Geschiere 2009: 107-111).
Gbagbo lanceerde tijdens zijn presidentschap de National Operation of Identification met het concept ‘village of origine’ om de ‘echte’ autochtonen van de ‘Ander’ te onderscheiden. Dit hield in dat de mensen –en vooral stedelingen, aangezien de stad niet telde als plaats van herkomst– moesten bewijzen dat hun familie van oorsprong uit een bepaald dorp kwam. Een comité in het desbetreffende dorp verifieerde of het mogelijk was, dat de mensen echt hun wortels in het dorp hadden. Na goedkeuring kregen de mensen een kwitantie mee, waarmee zij hun identiteitsbewijs mee konden ophalen. Degene die geen ‘village of origin’ konden aanwijzen of dit niet konden bewijzen verloren hun nationaliteit en bijbehorende burgerrechten. Gewelddadige conflicten waren het gevolg (Geschiere 2009: 98-99).
De invoering van de National Operation of Identification forceerde het discours van autochthony in ongekende mate en wie naar bed ging als autochtoon kon wakker worden als allochtoon. Een groots voorbeeld waarbij de staat de macht gebruikte om mensen van de ene op de andere dag uit te sluiten van staatsburgerschap en rechten van het land.
Om het gedrag van Gbagbo beter te begrijpen is het ook van belang om te weten dat Ouattara Gbagbo zijn grootste concurrent was in de presidentsverkiezingen. Ouattara's familie van zijn vaders kant kwam echter uit Burkina Faso en dit feit gebruikte Gbagbo in de strijd voor het presidentschap. Hij laaide een gewelddadig conflict op tussen 'autochtonen' en 'allochtonen', waardoor het land in twee splitsten en de 'autochtonen' lijnrecht tegenover de 'allochtonen' kwamen te staan.
Wat zijn de belangen echter van Frankrijk? Ergens denk ik dat het te maken heeft met het verleden van Ouattara, want voordat hij presidentskandidaat was, werkte hij voor het IMF en voor een centrale bank. In Geschiere stond de World Bank, maar ik heb ook ooit een andere bank gelezen, dus welke bank durf ik niet exact te zeggen.
Ivoorkust heeft dus een dynamisch verleden, waarin de bevolking is gebruikt door presidentskandidaten en presidenten zelf, om de tolerantie in het land te vernietigen.
Geschiere, P.
2009
The Perils of Belonging: Autochthony, Citizenship, and Exclusion in Africa & Europe. Chicago: the University of Chicago Press.
| | anarchie.. | V - 24.08.2011 13:46
Het woord Anarchie gebruiken in deze context doet het idee van anarchie schade aan. De situatie in Ivoorkust is geen Anarchie het is ordeloosheid, chaos en terreur. Anarchie is orde, Anarchie is vrijheid.
| |
| supplements | |
