|
|  |
Twee maten
Sander Faas - 18.04.2002 16:33
Ook in de afgelopen week gingen vreselijke beelden weer de wereld over. Rechtstreeks en in “full colour” werden we geconfronteerd met de ravage na een zelfmoordaanslag op een marktplein in Jeruzalem. Bebloede mensen die een goed heen komen zoeken, ambulances die de doden en gewonden afvoeren, een menigte in paniek. Het zijn beelden die we, helaas, maar al te goed kennen.
De beelden werden, zoals gewoonlijk, gevolg door interviews met een aantal Israëlische leiders. Hun uitspraken waren weinig verbazend. De schuld lag bij Arafat en deze aanslag bewees maar weer eens de noodzaak van het Israëlische optreden in de Palestijnse gebieden.
Internationaal werd met afschuw gereageerd op deze brute moord op onschuldige burgers. Wederom werd er een beroep op de Palestijnen, en speciaal op Arafat, gedaan een eind te maken aan het geweld. En wederom zal deze oproep niets uithalen.
Volgens sommigen betekent deze laatste aanslag het voortijdige einde van de vredesmissie van de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Powell. Dat ze daar wel eens gelijk in kunnen hebben tekent de manier waarop het Westen met het Midden-Oosten conflict omgaat.
Terwijl de bewijzen van een slachting in het Palestijnse vluchtelingenkamp in Jenin langzaam maar zeker doorsijpelen, zijn het niet de oorlogsmisdaden van het Israëlische leger die deze vredesmissie onder druk zetten. De moord op tientallen Palestijnse burgers en de structurele vernietiging van de Palestijnse infrastructuur hebben de VS niet kunnen overtuigen van het belang de druk op de Israëlisch nu eens gepaard te laten gaan met daadwerkelijke maatregelen tegen de Israëlische staat.
President Bush spreekt nog steeds van het Israëlische recht op zelfverdediging. Dat deze zelfverdediging gepaard gaat met de moord op onschuldige Palestijnse burgers wordt door de regering in Washington blijkbaar als onvermijdelijk beschouwd. Op de vraag wat de vernietiging van huizen, winkels en het waterleiding en rioleringssysteem met zelfverdediging tegen terrorisme te maken heeft, blijft het angstvallig stil.
Terwijl Israël consequent alle regels van het oorlogsrecht overtreed komt Bush niet verder dan een vriendelijk verzoek aan Sharon zijn troepen terug te trekken. De toon van dat verzoek mag zich in de afgelopen dagen dan wat verhard hebben, hij haalt het toch nog lang niet bij de scherpe veroordeling van het beleid van voorzitter Arafat.
De Amerikaanse regering eist van Arafat dat hij het terrorisme onomwonden veroordeelt en keihard optreed tegen de – potentiële – plegers hiervan. Dat Arafat door de regering in Tel Aviv geheel van de buitenwereld is afgesloten schijnt Bush hierbij te ontgaan.
Zelfmoordaanslagen zijn natuurlijk nooit goed te keuren, maar de Westerse opstelling, en zeker die van de VS, maakt ze wel begrijpelijker.
Terwijl heel Nederland in de ban is van het zoveelste rapport over de verschrikkingen van Srebrenica, wordt in Jenin een zelfde soort slachting uitgevoerd. Hoewel de media door de Israëlisch op uiterst effectieve wijze buiten de deur wordt gehouden, kan men moeilijk volhouden dat men niet weet wat er in en rond Jenin plaats vindt. Toch blijft een onomwonden veroordeling van deze slachting uit. En hierin schuilt de kern van het conflict.
Een veroordeling van het Israëlisch geweld tegen de Palestijnen is niet alleen uit humanitaire en juridische overwegingen aan de orde. Een veroordeling van wat zonder al te veel fantasie staatsterrorisme genoemd kan worden zou het Palestijnse volk het idee geven dat de dood van een van hen net zo betreurenswaardig is als de dood van een Israëli.
De diepere achtergrond van het huidige conflict ligt in de structurele ongelijkwaardige behandeling van de twee partijen. Waar het beleid van Israël altijd vergoelijkt wordt door te wijzen op het recht op zelfverdediging, wordt geweld van Palestijnse zijde consequent veroordeeld als terrorisme. Of het nu gaat om het beschieten van nederzettingen, aanslagen op militairen of het opblazen van burgers in een pizzeria, zonder onderscheidt volgt een veroordeling.
Ondertussen mag Israël al jaren de Palestijnen hun grondwater onthouden. Ze mogen wegblokkades opwerpen op Palestijns gebied, in hun ogen gevaarlijke individuen zonder vorm van proces oppakken en opsluiten of zelfs liquideren. De controle op de im- en export is in Israëlische handen, net als de grenscontroles rond het zogenaamde Palestijns gebied. Zelfs de moord op honderden Palestijnse mannen, vrouwen en kinderen in 1982 in Beiroet is zonder gevolgen gebleven.
Dit moet veel Palestijnen wel het idee geven dat zij in de ogen van het Westen tweederangs burgers zijn en zich op geen enkele manier gewapenderhand mogen verzetten tegen de in hun ogen onderdrukkende bezettingsmacht die zich nu al meer dan dertig jaar op hun grondgebied bevindt.
De eenzijdige benadering van het Westen voedt de frustratie en wanhoop van het Palestijnse volk en is zo mede oorzaak van de huidige problemen. De enige hoop die hier uit geput kan worden is dat het Westen daardoor ook een sleutel tot een oplossing in handen heeft.
 E-Mail: faaz@battl.nl  Website: http://battl.nl
|
| aanvullingen | | | volkomen gelijk | marcel goedegebuure - 09.10.2003 03:02
Tja, of het veel toevoegt weet ik niet, maar ik voelde me toch even geroepen om te reageren. En misschien nog een stapje verder te gaan.
Je hebt het bijvoorbeeld over Arafat. Onlangs hebben Sharon en zijn kornuiten aangekondigd dat zij Arafat wellicht willen verbannen of zelfs vermoorden. Hierop wist onze minister van buitenlandse zaken (Jaap de Hoop Scheffer) slechts te zeggen dat hij wel begreep dat zijn Israëlische vrienden tot zulke besluiten kunnen komen.
En dat terwijl Sharon de afgelopen dertig, veertig jaar herhaaldelijk opduikt in het nieuws als een oorlogsmisdadiger. Een staatsterrorist, zo je wilt. En alle westerse vriendjes van hem weten dat ook maar al te goed. Laten we heel voorzichtig zeggen dat het meneer Sharon wel heel goed uitkomt om het tribunaal in Den Haag niet te erkennen.
Verder over de zelfmoordaanslagen. Denk even aan de Tweede Wereldoorlog, waar Nederlanders die een bevolkingregister opbliezen op een Duiste bezetter te grazen namen als helden werden gezien. En onze bezetting destijds duurde slechts vijf jaar. En was Ven der Lubbe ook niet een soort zelfmoordaanslagpleger, toen hij het Duitse parlementsgebouw in die tijd in de fik stak. Ik denk dat als de bezetting van Nederland meer dan vijftig jaar had geduurd, dat iedereen die een paar Duisters in de lucht had laten vliegen een grote held was geweest.
Dan de nederzetting versus de muur om en door Palestina, de roadblocks en de talloze andere maatregelen om de Palestijnen als tweederangsburgers te behandelen. Niet zo gek dat sommige Palestijnen daar van doordraaien. Ik weet niet of ik dapper genoeg zou zijn om zo'n soort situatie een verzetsdaad te plegen (dat weet je pas als je in zo'n situatie zit), maar ik kan me voorstellen dat zulke maatregelen het rechtvaardigheidsgevoel van mensen behoorlijk in het nauw drijft. Zeker als de machtige vrienden van Israël alles altijd maar blijven tolereren
Ik kan me vanuit die gedachte ook voorstellen dat er in landen waar mensen doorgaand islamitisch zijn, het idee ontstaat dat het westen nou niet echt met hun meedenkt.
Nu is de joodse lobby in Nederland en de rest van het rijke en machtige westen natuurlijk veel sterker dan de islamitische, maar of dat nou een rechtvaardiging is van het massaal accepteren van het geweld, onderdrukking, moorden en nog ergere dingen, denk ik niet.
Ik vraag me soms wel een beetje af wat ik er effectief aan kan doen, zonder alleen maar boos te worden bij het achtuurjournaal of de krant. Ik werk bijvoorbeeld bij Loesje, waarbij we wel proberen om mensen bewust te maken van misstanden die er bestaan. En het mooie van Loesje is dat die club probeert om iedereen te bereiken en dat veel mensen dat ook leuk of interessant vinden, waardoor je wel wat bereikt. Maar soms gaat het wel wat langzaam.
Website: http://www.goedegebuure.org
| | verbeteringen | marcel goedegebuure - 09.10.2003 03:12
opbliezen op een Duiste bezetter = opbliezen of een Duiste bezetter
En was Ven der Lubbe = En was Van der Lubbe
Dan de nederzetting = Dan de nederzettingen
---
En ik dacht om nog even te melden dat ik in mijn werk bij Loesje enige tijd terug te maken heb gehad met de joodse lobby, toen er wat kritische uitspraken over het Israëlische beleid van de regering aldaar in onze scheurkalender stonden, waarop verschillende joodse, anti-semitische maar ook zeker streng-christelijke organisaties werden ingeschakeld om ons aan een kruis te nagelen. (Nou ja, in het geval van die christelijke organisaties, ik denk dat de joodse organisaties weer net iets anders in petto hadden, wat alleen in het oude testament voorkomt.) Uiteindelijk liep dat af met he ontbreken van doorzetten hunnerzijde. Ik had graag verdedigd waarom we kritische teksten over het beleid van de Israëlische regering publiceren om bovengenoemde redenen. (Zie vorige artikelen.)
| |
| aanvullingen | |
