|
|  |
Vechten voor vrede
Faaz - 02.04.2003 17:40
Regeren is vooruit zien, althans dat zou het moeten zijn. Toch getuigen de opmerkingen van veel politici waar het gaat om de oorlog tegen Irak, hoewel vaak gedaan vanuit de beste intenties, niet van een vooruitziende blik. Veel gehoorde uitspraak is die dat nu de oorlog eenmaal begonnen is, we moeten hopen op een snelle beslissing in het voordeel van de Amerikanen. Op die redenatie valt helaas wel wat af te dingen.
Zonder enige dekking van het volkerenrecht of de wereldgemeenschap hebben de Verenigde Staten een geheel nieuw fenomeen geintroduceerd in de internationale politiek; het fenomeen van de preventieve oorlog.
Een oorlog bedoeld om een vermeende dreiging bij voorbaat de kop in te drukken.
Wie de laatste jaren een beetje heeft opgelet, weet dat deze nieuwe strategie voortkomt uit het gedachtengoed van neo-conservatieve kringen, georganiseerd in zogenaamde denktanks zoals het Project for a New American Century en het American Enterprise Institute.
De strategie maakt sinds de elfde september ook onderdeel uit van de wat in het jargon de Bush-doctrine is gaan heten.
Het was ook na de elfde september de neo-conservatieven en hun gedachtengoed een zeer grote rol gingen spelen binnen het denken in Washington.
De preventieve oorlog staat helaas niet op zich zelf.
Zij maakt onderdeel uit van een gedachtengoed dat als primaire doelstelling heeft het veiligstellen van de Amerikaanse belangen.
Mensen als Richard Cheney, Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz en Richard Perle beschouwen de Amerikaanse cultuur als veruit superieur en daarom als leidraad voor de rest van de wereld.
Of die wereld daar nu op zit te wachten of niet.
Waar deze gedachtengang tot kan leiden, laat de recente geschiedenis van Zuid-Amerika zien.
In de jaren zeventig en tachtig waren het grotendeels dezelfde personen, die om dezelfde redenen als nu worden aangevoerd, de rechtse dictaturen op Midden en Zuid- Amerika steunden.
De leiders van deze dictaturen waren zelfs goeddeels opgeleid op de beruchte School of the America’s in Florida, waar ze de regels van de macht en de praktijk van onderdrukking onderwezen kregen.
De politiek van de hardliners in Washington bracht in tegenstelling tot hun eigen beweringen geen democratie of vrijheid voor het gewone volk.
Wel onderdrukking en grootschalige schending van de mensenrechten.
En natuurlijk rijkdom voor een selecte elite.
Er is geen enkele reden om aan te nemen dat de haviken hun leven gebeterd hebben.
Sterker, er is alle reden aan te nemen dat zij het beleid aangaande Zuid-Amerika grotendeels als zeer geslaagd beschouwen.
De macht van de Amerikaanse regering en bedrijven over het continent is ongekend.
Daar doet zelfs het aantreden van de nieuwe Braziliaanse president, de voormalig ongeschoolde arbeider en socialist in hart en nieren Lula, niets aan af.
In de jaren negentig belandden de neo-conservatieven onder de regering Clinton op een zijspoor.
Met het aantreden van de regering Bush zijn ze echter terug aan de macht en na Zuid-Amerika is hun oog nu op het Midden-Oosten gevallen.
Iets wat niemand kan verbazen, omdat zij hun plannen omtrent dit gebied al sinds halverwege de jaren negentig van de daken schreeuwen.
In het licht van de geschiedenis zoals die zich in Zuid-Amerika ontwikkeld heeft, valt er voor het Midden-Oosten dus het ergste te vrezen.
Maar niet alleen voor het Midden-Oosten.
In de rapporten die de verschillende denktanks in de Verenigde Staten hebben uitgegeven is er namelijk sprake van niets meer of minder dan Amerikaanse werelddominantie.
Behalve Irak lijken ook landen als Iran, Syrië, Noord-Korea en Libië genomineerd te zijn om door de VS ‘bevrijd’ te worden.
En daarmee kom ik op de kern van dit betoog.
Wie, hoe begrijpelijk ook, pleit voor een snelle afloop van de oorlog tegen Irak eindigend in een Amerikaanse overwinning, gaat voorbij aan de gevolgen die dit in de nabije toekomst voor andere landen zou kunnen hebben.
De gevolgen voor Irak zelf nog even daargelaten.
Een succesvol optreden in Irak door de VS nu, zou volgende oorlogen wel eens heel dichtbij kunnen brengen.
Een makkelijke overwinning van de VS zou de haviken in Washington er wel eens van kunnen overtuigen dat zij met de ingezette ramkoers op de goede weg zijn.
En die gedachte zou voor grote delen van de wereld wel eens funest kunnen uitpakken.
Helaas hebben de VS in de aanloop naar deze oorlog blijk gegeven bereid te zijn de internationale rechtsregels en de opinie van de wereldgemeenschap eenvoudig naast zich neer te leggen.
Het lijkt er dan ook op dat de enige macht die de hardliners binnen de regering Bush kan stoppen, die van de publieke opinie in de VS zelfs is.
Deze publieke opinie is echter moeilijk te beinvloeden.
De wijze waarop de gevestigde media in Amerika het hoe en waarom van deze oorlog presenteren, heeft veel Amerikaanse burgers ervan overtuigd dat de VS vechten voor een goede zaak.
Tegenstanders van deze oorlog zijn daarmee voor een nogal schizofreen aandoend dilemma komen te staan.
Wie oorlog als middel voor de verspreiding van vrede afwijst, kan eigenlijk nog slechts één hoop hebben.
Dat is de hoop dat deze oorlog voor de Amerikanen verkeerd zal uitpakken, althans dat de kosten voor de overwinning van dien aard zullen zijn dat het Amerikaanse volk zich een volgende keer nog wel twee keer zal bedenken voordat zij weer steun verleent aan een militair ingrijpen.
Daarmee is de cynische conclusie dat momenteel niet Kofi Annan, niet de strijdmacht van de coalitie, maar het leger van Irak vecht voor wereldvrede.
De stelling dat deze oorlog een preventieve karakter heeft, lijkt dan ook bewaarheid te worden, al is dat niet op de manier die velen bij aanvang ervan in gedachte hadden.
 E-Mail: Faaz@battl.nl  Website: http://battl.nl
|
| aanvullingen | | | Een hele snelle en korte reactie | 02.04.2003 18:08
Op zich ben ik het behoorlijk met je eens... maar ik denk dat er 2 belangrijke partijen in dit conflict zijn: de bevolking van irak en de mensen in de rest van de wereld. Een overwinning van Irak is goed voor de mensen in de rest van de wereld: de VS/GB zullen veel minder geneigd zijn nog een keer zo'n soort oorlog te voeren, maar de mensen in irak zullen de prijs betalen.
Vergelijk het met Vietnam: het vietnamese verzet heeft de VS waarschijnlijk ontmoedigd interventies te plegen, maar was dat de dood van 4 miljoen mensen waard? Daar zit wat mij betreft het dilemma, en ik neig ernaar toch maar op een snel einde van de oorlog te hopen, en dat komt neer op een overwinning van de VS/GB, aangezien zij zich niet makkelijk zullen terugtrekken.
| | Dilemma | Faaz - 03.04.2003 02:27
Ik snap je redenering. Maar leidt die er niet toe dat we bij de volgende door de VS begonnen oorlog weer hetzelfde gaan roepen? Dat we dan om dezelfde reden weer gaan hopen op een snelle Amerikaanse overwinning? En dat daarmee de daar op volgende volgende oorlog dan ook weer dichterbij komt?
Ik stel niet voor niets dat het een schyzofreen aandoend dilemma is. Juist mensen die tegen deze oorlog zijn zouden eigenlijk zo weinig mogelijk slachtoffers moeten willen zien, niet alleen aan Iraakse kant, ook aan Amerikaanse. Je kunt die jongens die daar nu vechten vanwege de gruwelijke grillen van hun regering toch moeilijk zomaar de dood toewensen.
Helaas zal een gering aantal slachtoffers aan Amerikaanse kant de haviken in Washington alleen maar van hun gelijk overtuigen. Het liefst zou ik dan ook nog eens een vliegtuigje(zonder burgers) op hun hoofden zien neerstorten maar omdat dat een illusie is, ligt de enige kans op het voorkomen van weer een oorlog in een landurig en bloedig karakter van deze.
Dat dat ten koste gaat van het volk van Irak besef ik me terdege, maar ik zie geen andere oplossing. Hoe pijnlijk deze ook is voor de vredesbeweging op de tweede en het volk van Irak op de eerste plaats.
Website: http://battl.nl
| | Pax | Caesar - 05.04.2003 22:21
Si vis pacem, para bellum.
| |
| aanvullingen | |
