|
|  |
[am*dam] Krachtwijken voor de Rijken?
Gavroche - 26.11.2007 19:13
Zaterdag 24 november 2007 is vanuit vanuit Joes garage in de amsterdamse traansvaalbuurt een bezoek toegebracht aan het grote 'Krachtwijken' openingsevenement in het passengerterminal aan het IJ. Bewonersorganisaties uit 40 'probleemwijken' in Nederland waren uitgenodigdg om daar hun activiteiten aan elkaar en aan politici en ambtenaren te presenteren. De kraakgroep, als een van de meest actieve bewonersorganisaties in de Transvaalbuurt, heeft ook mee (en tegen!) gedaan, met agitprop theater, spandoek soep en bakfiets op 1 hoog. De boodschap was duidelijk een andere dan die de minister en de woningbouwverenigingen daar hebben verkondigt.
Het enige niet commerciele spandoek
bak fiets in de hal op 1 hoog
Agit prop theater
Jan Klaasen en Boris Boef
Jan Klaasen krijgt (geen) woning aangeboden
Jan Klaasen en Katrijntje op straat
minister met de neus op de feiten
minister van voetbal en volksvermaak?
Het passengerterminal hing vol met spandoeken van woningbouwverenigingen en overheidsinstanties (op 1 na, zie ook fotos!). De minister had een voormalige voetbalspeler als talkshow master ingehuurd, die mensen uit probleemwijken wijs wilde maken dat ze zoveel als mogelijk moesten 'presteren' om voor het 'team' in aanmerking te komen. Om veilig te stellen dat de boodschap ook over komt is is een dikke versterker en een 20 keer 15 meter scherm afgehuurd. De woningbouwverenigingen, hebben nog de dag daarvoor hebben laten weten, eigenlijk niets te willen afstaan van het geld van de uitverkoop van sociale huurwoningen. Toen een van hun directeurs op het podium stond, wilde het ook nog het publiek mee, toen hij vrijstelling van de vernootschapsbelasting eiste.
Het publiek bestond uit mensen uit heel Nederland die bij een of andere bewonersorganisatie betrokken zijn. Veel zulke klups hadden ook een kraampje De meesten hadden het over hun eigen activiteiten om hun buurt een beetje op te vrolijken. Uiteraard zaten er ook de usual suspects uit de sfeer van de volkshuisvesting tussen: de woonbond, de huurdersvereniging, de wijkcentra (zowel de echten als de HBO yuppen die zo doen als of) en een heleboel vergelijkbare groepen. Uiteraard was ook vertegenwoordigt, wat helaas hedendaags meer en meer de tegenpartij blijkt te zijn: de woningbouwcorporaties. Hun kraampjes werden vooral door hun 'stagiaires' bemand, compleet met T-Shirts en zonder enige sjoege van wat de positie van hun opdrachtgevers eigenlijk inhoudt. Na haar grote toespraak, waar ze op 100 db liet weten dat vooral de stem van de bewoners telt, liep de minister met de pers langs de kraampjes, schudde handen en verzamelde foldertjes. Wat met het toegezegde geld moest gebeuren en of dit geld er ook echt komt , kwam niet te spraken, laat staan dat er enige inhoudelijke discussie over de oorzaken van de problemen werd gevoerd.
De kraakgroepen (Oosterparkbuurt en Transvaal) zonder kraam maar met agit-prop-theater laten horen en zien wie dan echt de problemen heeft, (namelijk Jan Klaasen en Katrijn, die dus GEEN woning kunnen krijgen in de Prachtwijken) en wie dan de veroorzakers van de problemen zijn: namelijk de huisbazen , vooraan de woningbouwstichtingen, die het sociale kapitaal aan het uitverkopen zijn en de overheden, die dat dan ook nog goedpraten en desnoods met de lange lat handhaven als het volk tegenstribbelt. Niet tegengehouden is deze keer de volkskeuken, die met bakfiets en soep via de lift tot in de grote hal op een hoog kon voordringen.
Krachtwijken zijn volgens de regenten buurten met een probleem. Dit betekend volgens hun business logic dan, dat er daar te veel arme mensen wonen, die men zo snel als mogelijk door productivere bewoners moet vervangen. Diegene die deze drempel halen mogen dan blijven, de rest wordt gewoon ontslagen naar een slechtere buurt of uberhaupt dakloos gemaakt. De prestatiedruk die op deze manier op de mensen uitgeoefend wordt, zorgt voor onrust die men dan met een veiligheidsaanpak probeert te beheersen. Behalve door het ook aanwezige SASHA en de kraakgroep is deze problematiek niet ter spraken gebracht.
dank ook aan:
 http://slimblijven.nl
http://squat.net/ps28
http://squat.net/biko19
http://zeeburg.web-log.nl
http://sash.nl
 E-Mail: joe@squat.net  Website: http://joesgarage.nl
|
| Lees meer over: kunst, cultuur en muziek vrijheid, repressie & mensenrechten wereldcrisis wonen/kraken | | aanvullingen | | uit dit artikel zijn aanvullingen verplaatst naar de ruispagina | | | | uitgedeelde propaganda aldaar | Joes little helper - 26.11.2007 22:07
krachtwijken voor de rijken?
veranderingen van randvoorwaarden en perspectief
Sinds de paarse kabinetten kijkt de overheid anders aan tegen armoede: de visie van een in wezen solidaire maatschappij (met een op prestatie gerichte bovenkant en een op verzorging gerichte onderkant) werd langzamerhand vervangen door een bedrijfseconomische aanpak die burgers niet meer als subjecten van de samenleving beschouwd, maar te gelijkertijd als werknemers, klanten en aandeelhouders van een economisch geheel, dat, los van het welzijn van de burgers, tot subject wordt verklaard. Terwijl in de solidaire visie de burgers via politieke rechten op een egalitaire manier konden deelnemen aan de besluitvorming en de baten in een niveliringsstelsel verdeeld werden, is het is het bedrijfseconomische model vooral de economische positie die de maat van invloed in de samenleving bepaald.
In de context van de zogenoemde 'kansenwijken' wordt deze verandering van standpunt duidelijk zichtbaar: het zijn niet de bewoners wiens armoede problemen moeten worden verholpen, door bv voorzieningen in de wijken te verbeteren, het zijn de wijken als bedrijfseconomische eenheid die een 'armoedeprobleem' hebben, met name de armoede van de bewoners. Teneinde de balans van zo een wijk te verbeteren moeten de minder productieve krachten door productievere vervangen. Het success meet zich, zoals dat bij een bedrijf hoort dan ook vooral in de waarde van het betrokken 'kapitaal', in dit geval de woningprijzen waarvoor de nieuwe productievere bewoners-aandeelhouders zich kunnen inkopen.
de problemen en hun echte oorzaken
Het armoedeprobleem bestaat onafhankelijk van dit oogpunt wel degelijk. Ondanks een stabiele groei van de welvaart, wordt de groep van diegene die van deelname eraan zijn uitgesloten groter. Eveneens komt een steeds groter deel van deze welvaart in handen van kapitaalhandelaren terecht, waardoor ook de af te dragen 'rente' voor gebruik van het maatschappelijk kapitaal (in het geval van de 'wijken' dus de woningen) steeds hoger wordt. Het is juist de bedrijfseconomische aanpak die deze ontwikkeling bevordert en een groeiende groep van mensen in een afhankelijkheidspositie brengt. Om dit probleem in te perken verleend de overheid wel subsidie uit de belastingspot (via bv de hypothekenrenteaftrek), die dan bijna in haar geheel bij de financiele sector terecht komt en de maatschappelijke rente verder opdrijft. Aan het eind van de rit zijn mensen dus een steeds groter wordend onderdeel van hun inkomen aan kapitaalrente kwijt (in het geval van de kansenwijken dan aan koopsom en hypotheekrente), terwijl de financiële sector niet in productie van maatschappelijk relevante goederen investeert (de productie van woningen stagneert terwijl de 'waarde' van bestaande huizen blijft stijgen).
De kapitalisering van de basisvoorzieningen heeft vergaande uitwerkingen, vooral op het leven van mensen die geen reserves hebben. Concreet betekend dat dat mensen voor dezelfde levensstandaard, bij voorbeeld het wonen in een bepaalde wijk, een steeds hogere percentage van hun inkomen kwijt zijn, terwijl hun inkomen uit arbeid in veel mindere mate groeit. Gezien de overheersende bedrijfseconomische concensus, is de overheid niet meer bereid om via een niveleringsstelsel in te grijpen. Sterker nog, alle collectieve voorzieningen, zoals het stelsel van de sociale woningbouw maar ook de sociale verzekeringen worden eveneens gekapitaliseerd en laten hun oorspronkelijke rol als verzorgers varen en worden eveneens bedrijfseconomische spelers met alle bekende bijwerkingen: van immense kapitaalreserves zonder de verhoging van de daadwerkelijk productie, tot en met exorbitante directiesalarissen.
concrete uitwerkingen
De feitelijke uitwerking worden het duidelijkst zichtbaar aan de onderkant, dat geldt zeker voor de zogenoemde krachtwijken en hun bewoners. Door de verkoop van sociale woningen (in het kader van het antrekken van productievere bewoners) en het neerleggen van de verantwoordelijkheid voor de 'lage productiviteit' bij de individuele tegenwoordige bewoners, slinkt diens feitelijke economische en maatschappelijke speelruimte. Dit geldt op materieel vlakt, dat wil zeggen kinderen van bewoners die in een wijk opgroeien kunnen ermee rekening houden dat ze daar geen woning meer kunnen krijgen als ze niet straks veel meer kunnen verdienen dan hun ouders. Net zo goed wordt enorme psychologische druk uitgeoefend: wie niet uit eigen kracht vooruitgang kan boeken, is dus een 'loser'. De maatschappelijke consensus van recht op voorziening van basisbehoeftes ook voor de zwakkeren, los van iemands vaardigheden of prestaties, wordt op deze manier ook in de hoofden van de mensen afgebroken.
Als gevolg van deze aanpak verdwijnen ook de oorspronkelijk op verzorging en emancipatie gerichte voorzieningen. Hele blokken met sociale huurwoningen gaan tegen de vlakte, en met hen de sociale netwerken van de erin gevestigte bewoners, net als de instituties die bedoeld waren om deze netwerken in stand te houden, namelijk het opbouwwerk in zijn traditionele vorm, dat plaats moet maken voor zogenoemd 'professionele' organisaties die de overgebleven bewoners dan moeten klaarstomen voor de ratrace. Op de achtergrond worden zelf de instrumenten die voor de sociale vooruitgang essentieel zijn naar een bedrijfseconomisch model overgehevelt: zo mikken opleidingen in het algemeen steeds minder op het verwerven van kennis en verbreding van de horizon dan op het verkrijgen van een productievere positie (en goed salaris). Ook hier worden gericht 'winners' en 'losers' gecreëerd, om over de stijgende kosten en de toegankelijkheid van het onderwijssysteem al helemaal te zwijgen.
Deze aanpak leidt tot een algeheel verval van de zogeheten 'normen en waarden': een maatschappij die de zwakken steeds minder rechten en kansen gunt, kan van haar leden niet successvol eisen zich fatsoenlijk te gedragen, zeker niet als een zulk gedrag tot geen enkel resultaat leidt. Wie zijn productiviteit niet kan verhogen en zich verder wel aan alle regels houdt eindigt als 'loser' en kan erop rekenen uitgesloten te worden. Voor velen is de enige uitweg dan de criminaliteit, die 'daders' van voldoende materiële middelen voorziet om zich aan deze schande te onttrekken. Wat jongeren betreft, speelt zich deze ontwikkeling dan op straat in de 'krachtwijken' af. Daar komen namelijk diegenen die geen woning kunnen krijgen als 'hangjongeren' te staan, die dan alles gaan doen om niet als 'losers' te eindigen. Diegenen die het niet redden gaan hun woede daarover botvieren op andere buurtbewoners. De overheid heeft op deze ontwikkelingen tot heden maar een antwoord: het is een 'veiligheidsprobleem' dat alleen door een harde aanpak opgelost kan worden.
geen oplossing in zicht?
De nieuwe regering heeft op verschillende vlakken aangegeven anders tegen deze problemen te willen aankijken. Dit zijn vooral mooie woorden, maar concrete daden blijven uit. In het kader van de 'krachtwijkaanpak' wordt wel duidelijk dat men bereid is de geprivatiseerde (voormalig) sociale woningbouworganisaties financieel verantwoordelijk te houden, maar men is nog steeds ver van een engagement om de kaalslag en de bijhorende sociale zuiveringen een halt toe te roepen. Bovendien blijven de grootse profiteurs, namelijk de private financiële instellingen, die miljarden aan de uitverkoop hebben 'verdiend' helemaal gespaard.
Hetzelfde geldt voor de tegenstelling van 'afbraak van sociale zekerheid' en opbouw van een repressieve 'veiligheidsstaat' (een polderversie van een politiestaat eigenlijk) met het vrijgekomen geld. Terwijl er nijpende tekorten op de woningmarkt zijn en de prijzen de pan uitswingen, stijgt het aantal gevangenen en werden er zo veel cellen bijgebouwd dat alweer spraken is van een overschot. Over het wegnemen van de tekorten die tot crimineel gedrag leiden is weinig te horen.
Het is tijd voor een ommezwaai op grotere schaal. Dit betreft zowel een principiële herdefinitie van de rol van de overheid en haar burgers (in plaats van de genoemde zelfbeschouwing als een soort bedrijf), net als een macro-economisch beleid dat de naam ook verdient: een maatschappij is geen 'zaak' en economische belangen zijn geen doelen opzich. In praktische opzichten betekent dat, dat basisbehoeftes en diens voorziening dus een collectieve en geen individuele verantwoordelijkheid zijn. Om, voorbij alle newspeak, van probleemwijken echte prachtwijken te kunnen maken, moeten de problenen van hun tegenwoordige bewoners ter plekke opgelost worden, ook als ze niet veel meer verdienen dan nu.
De uitverkoop en de sociale zuiveringen zijn niet de oplossing maar het probleem
| |
| aanvullingen | |
