De arbeidersklasse in Frankrijk vecht tegen de aanvallen
Aurélien - 05.11.2010 21:19
De franse bourgeoisie moet, net als alle andere, de arbeiders hard aanvallen om de omvang en de diepte van de economische crisis van 2008 het hoofd te bieden, en de gapende tekorten aan te vullen die zij heeft veroorzaakt om haar zieltogende systeem te “redden”. Frankrijk heeft besloten om te beginnen met een aanval op de pensioenen,terwijl Griekenland en Spanje rigoreuzere en algemenere maatregelen genomen hebben. Na Frankrijk is de beurt aan Groot-Brittannië, dat voor nog veel draconischer maatregelen heeft gekozen.
De franse bourgeoisie moet, net als alle andere, de arbeiders hard aanvallen om de omvang en de diepte van de economische crisis van 2008 het hoofd te bieden, en de gapende tekorten aan te vullen die zij heeft veroorzaakt om haar zieltogende systeem te “redden”. Frankrijk heeft besloten om te beginnen met een aanval op de pensioenen,terwijl Griekenland en Spanje rigoreuzere en algemenere maatregelen genomen hebben. Na Frankrijk is de beurt aan Groot-Brittannië, dat voor nog veel draconischer maatregelen heeft gekozen.
In Frankrijk hebben de vakbonden (CGT, CFDT, SUD, etc.) al in het voorjaar drie “actiedagen” georganiseerd tegen de hervorming van de pensioenen, maar de wrevel en de pest die de arbeiders erin hebben, dwongen alle vakbonden ertoe om gezamenlijk,vanaf september, zes nieuwe actiedagen te houden (ditmaal ook met de vakbond FO erbij):
op 7 en 23 september, en op 2, 12 16 en 18 oktober. De mobilisatie in heel het land is massaal geweest, en de actiedagen hebben haar niet afgezwakt. Integendeel, zij hebben telkens meer dan drie miljoen arbeiders in heel Frankrijk verzameld.
De wrevel en de woede van de arbeiders heeft zich her en der gemanifesteerd in de organisatie van algemene vergaderingen en stakingscomités door zowel vakbondsleden als niet-vakbondsleden. In talrijke steden en regio’s hebben minderheden getracht om
massabijeenkomsten (algemene vergaderingen) te organiseren op de werkplek, of na afloop van de demonstraties, zoals in Toulouse, waar na afloop van de demonstratie op 2 oktober op de Avenue Jean Jaures een algemene vergadering werd gehouden.
Een kenmerk van deze beweging is dat de eisen tegen de hervorming van de
pensioenen ertoe neigen om alle andere grieven tegen het geheel van de aanvallen door de kapitalistische staat te bundelen, wat hen nog aan kracht doet winnen. De ellende, de onzekere arbeid, de uitbuiting lijken openlijk te worden verworpen. De solidariteit tussen de verschillende sectoren wordt door deze belangrijke minderheden gemanifesteerd. Dat
is de reden waarom middelbare scholieren en studenten zich hebben gemobiliseerd. Zij zijn evenzeer gegrepen door de angst voor werkloosheid en de toenemende ellende. De opstand van de middelbare scholieren heeft de bourgeoisie nog het meest angst aangejaagd, want zij zijn minder ingekapseld door de vakbonden, en drukken de vrees voor wat het systeem voor hen in petto heeft veel directer uit.
Momenteel is de arbeidersklasse er niet in geslaagd om haar gevechten werkelijk in eigen hand te nemen, ook wanneer minderheden soms onhandige pogingen ondernemen om alle arbeiders van een stad of regio buiten de vakbonden om te verenigen, door middel van “beroeps-overstijgende” vergaderingen. Iedere keer oefent zij een steviger druk uit op het “vakbondsfront”, maar zij slaagt er nog niet in om zich collectief te organiseren door middel van soevereine en zelfstandige Algemene Vergaderingen (massa-bijeenkomsten),onafhankelijk van de vakbonden. In tegendeel, sinds 18 oktober manifesteren brutale acties en bezettingen van olieraffinaderijen en brandstof-depots niet de toekomst van de
gevechten uit, want zij worden niet direct en massaal door de arbeiders zelf geleid, maar in een vakbondskader, voornamelijk de CGT. Zij hebben het de regering mogelijk gemaakt om een krijgshaftig gezicht op te zetten en met de spierballen te rollen, en maatregelen tegen de blokkades van de raffinaderijen en de economie aan te kondigen “om de orde te garanderen.” Sindsdien proberen de regering en de vakbonden, die meesters zijn in dit
soort acties en manipulaties, de beweging uit te doven door haar te kanaliseren en uit te putten in acties binnen het traditionele, beproefde kader.
Wat nu?
Deze beweging is niet beperkt geweest tot de specifieke kwestie van de pensioenen, is ontstaan in een bijzonder situatie van crisis van het kapitalisme, en onder de slagen van brutale en gelijktijdige aanvallen in alle landen. Daarom is zij vol van mogelijkheden,wanneer men haar in perspectief plaatst, en op een langere termijn ziet dan de specifieke
aanval op de oudedagsvoorziening.
De bourgeoisie is zich hiervan bewust, want voor 28 oktober en 6 november hebben de vakbonden twee nieuwe actiedagen uitgeroepen om het vuile werk van het uitputten van de strijdwil voort te zetten. De arbeiders moeten ervan profiteren om in massa-vergaderingen te discussiëren, om hun netwerken en hun strijdmiddelen op te bouwen, om hun gevechten beter in eigen hand te nemen in het vervolg van de beweging, tegen de toekomstige aanvallen, die niet lang op zich zullen laten wachten.
Aurélien, 24 oktober 2010
 Website: http://www.leftcom.org
|
