Wordt het geen tijd voor kritische evaluatie?
In 2008-2010 werd er veel verwacht van de anarchistische beweging in Griekenland, die werd als het voorbeeld gezien van hoe anarchisten een grote rol kunnen spelen. Zeven jaar later is er weinig over van de euforie. Grieken hebben massaal geprotesteerd en gestaakt, en dat gaat gelukkig ook door, maar ze snappen ook dat ook het electorale proces de kans biedt om
A) de tegenstander te verzwakken (de partijen die de bezuinigingen hebben doorgedrukt, en ook hun sociale bondgenoten, de kapitalisten)
B) wezenlijke veranderingen te bereiken (voorkomen dat de privatiseringen en bezuinigingen doorgaan, verhogen van lonen en pensioenen, verbeteren van het leven van vluchtelingen. Zeker niet genoeg, maar wel vooruitgang)
C) meer Grieken de kans te geven om zelf uit het proces van de confrontatie met kapitalistische machtsstructuren te leren (ze zien hoe de elites chanteren, hoe de financiële markten de bewegingsruimte van regeringen inperken. Dit is een leerproces van miljoenen, ipv 'de propaganda van de daad' van enkelen
D) het zelfvertrouwen van miljoenen anderen, niet alleen in Griekenland maar ook in Europa, vergroten
Wie het belang van de overwinning van Syriza miskent, leeft echt op een andere planeet.
Wie illusies heeft dat een Syriza-regering fundamentele veranderingen kan brengen, heeft niet geleerd van de geschiedenis.
Maar daartussen, tussen de anarchistische en de reformistische illusies, zit er een wereld aan andere mogelijkheden, die oa revolutionaire socialisten naar voren brengen.
De sociale stijd is het allerbelangrijkste, maar politieke organisatie is onmisbaar als je niet wil blijven steken in subculturen, in het nu en dan organiseren van acties en bezetten van pleinen die weer ontruimd kunnen worden. Als je serieus bent over het breken van de macht van het kapitalisme door de zelfactiviteit van miljoenen (ipv honderden), dan herken je de overwinning van Syriza als een stap vooruit, herken je de valkuilen, en bouw je een revolutionaire organisatie op die de nieuwe situatie gebruikt om het verzet op de werkvloer en op straat te versterken. Want het is een mythe dat politieke partijen per definitie de strijd afremmen terwijl 'gewone' mensen permanent willen rebelleren, alleen maar radicale veranderingen willen enz. De meningen van die 'gewone' mensen zijn ook verdeeld, zij die nu bijvoorbeeld in Griekenland vinden dat Syriza moet kiezen voor de confrontatie, de euro uit moet, de grote bedrijven moet nationaliseren enzovoorts, moeten zich organiseren om de miljoenen Grieken die op Syriza hebben gestemd aan hun kant te winnen. Dat is een grote uitdaging, die serieuze organisatie vereist ipv elitaire leuzen die de Syriza-stemmers als stemvee neerzetten.
Wordt het geen tijd voor
Wordt het geen tijd voor kritische evaluatie?
In 2008-2010 werd er veel verwacht van de anarchistische beweging in Griekenland, die werd als het voorbeeld gezien van hoe anarchisten een grote rol kunnen spelen. Zeven jaar later is er weinig over van de euforie. Grieken hebben massaal geprotesteerd en gestaakt, en dat gaat gelukkig ook door, maar ze snappen ook dat ook het electorale proces de kans biedt om
A) de tegenstander te verzwakken (de partijen die de bezuinigingen hebben doorgedrukt, en ook hun sociale bondgenoten, de kapitalisten)
B) wezenlijke veranderingen te bereiken (voorkomen dat de privatiseringen en bezuinigingen doorgaan, verhogen van lonen en pensioenen, verbeteren van het leven van vluchtelingen. Zeker niet genoeg, maar wel vooruitgang)
C) meer Grieken de kans te geven om zelf uit het proces van de confrontatie met kapitalistische machtsstructuren te leren (ze zien hoe de elites chanteren, hoe de financiële markten de bewegingsruimte van regeringen inperken. Dit is een leerproces van miljoenen, ipv 'de propaganda van de daad' van enkelen
D) het zelfvertrouwen van miljoenen anderen, niet alleen in Griekenland maar ook in Europa, vergroten
Wie het belang van de overwinning van Syriza miskent, leeft echt op een andere planeet.
Wie illusies heeft dat een Syriza-regering fundamentele veranderingen kan brengen, heeft niet geleerd van de geschiedenis.
Maar daartussen, tussen de anarchistische en de reformistische illusies, zit er een wereld aan andere mogelijkheden, die oa revolutionaire socialisten naar voren brengen.
De sociale stijd is het allerbelangrijkste, maar politieke organisatie is onmisbaar als je niet wil blijven steken in subculturen, in het nu en dan organiseren van acties en bezetten van pleinen die weer ontruimd kunnen worden. Als je serieus bent over het breken van de macht van het kapitalisme door de zelfactiviteit van miljoenen (ipv honderden), dan herken je de overwinning van Syriza als een stap vooruit, herken je de valkuilen, en bouw je een revolutionaire organisatie op die de nieuwe situatie gebruikt om het verzet op de werkvloer en op straat te versterken. Want het is een mythe dat politieke partijen per definitie de strijd afremmen terwijl 'gewone' mensen permanent willen rebelleren, alleen maar radicale veranderingen willen enz. De meningen van die 'gewone' mensen zijn ook verdeeld, zij die nu bijvoorbeeld in Griekenland vinden dat Syriza moet kiezen voor de confrontatie, de euro uit moet, de grote bedrijven moet nationaliseren enzovoorts, moeten zich organiseren om de miljoenen Grieken die op Syriza hebben gestemd aan hun kant te winnen. Dat is een grote uitdaging, die serieuze organisatie vereist ipv elitaire leuzen die de Syriza-stemmers als stemvee neerzetten.