"1. Geen enkele politieke partij in Nederland stelt de vraag hoeveel onschuldige
burgers in het Midden-Oosten inmiddels zijn vermoord door Nederlandse bombardementen."
Dit is een belangrijke conclusie.
Het betekent dat alle politieke partijen zich tegen de arbeidersklasse keren.
In Nederland doen de partijen dat vooral door de mond niet open te trekken maar simpel TE ZWIJGEN.
Vervolgens wordt men wellicht in de commissie STIEKEM bijgepraat over de internationale ontwikkelingen.
Alles onder het motto: "Wie zwijgt, blijft."
In Nederland liggen alle politieke partijen aan de ketting bij rechts Nederland.
Ik heb geen commissie STIEKEM nodig om op de hoogte te blijven.
Zo lees ik op de Duitstalige pagina van WSWS dat Die Linke dit weekend een congres
organiseren, waarbij het beleid verder opschuift naar rechts in navolging van De Groenen,
die dat in 1998 blijkbaar al deden.
Ook in Duitsland wordt dus duidelijk dat er geen politiek alternatief meer is
binnen de parlementaire democratie.
Daarnaast valt in Duitsland de rol van de vakbonden steeds meer door de mand.
In tegenstelling tot Nederland worden er in Duitsland wel stakingen georganiseerd op grotere schaal.
Er zijn stakingen geweest rond de treinmachinisten en de kinderopvang.
Zo zijn er nog wel meer voorbeelden te noemen.
De vakbonden zeggen: "We staken door tot we een echt resultaat hebben gehaald.
We geven niet op !"
Vervolgens zegt de bestaande politiek dat de gestelde eisen niet realistisch zijn.
Daarna wordt elke staking stopgezet, ondanks een strijdbare achterban die juist niet wil stoppen.
Zo openbaart zich de echte rol van de vakbonden als co-manager van het bedrijfsleven.
De vakbonden openbaren zich zo niet als middel tot strijd maar juist als middel
om de strijd te ondermijnen en af te blazen.
Pseudo-linkse groepen zoals CWI, IMT en SWP vallen ook steeds meer door de mand
aangezien deze politieke stromingen een valse illusie hebben in de sociaal-democratie.
Ondertussen gaat de afbraakpolitiek ook in Duitsland onverminderd verder.
Na Agenda 2010 komt men nu met Agenda 2020.
Parlementaire democratie
"1. Geen enkele politieke partij in Nederland stelt de vraag hoeveel onschuldige
burgers in het Midden-Oosten inmiddels zijn vermoord door Nederlandse bombardementen."
Dit is een belangrijke conclusie.
Het betekent dat alle politieke partijen zich tegen de arbeidersklasse keren.
In Nederland doen de partijen dat vooral door de mond niet open te trekken maar simpel TE ZWIJGEN.
Vervolgens wordt men wellicht in de commissie STIEKEM bijgepraat over de internationale ontwikkelingen.
Alles onder het motto: "Wie zwijgt, blijft."
In Nederland liggen alle politieke partijen aan de ketting bij rechts Nederland.
Ik heb geen commissie STIEKEM nodig om op de hoogte te blijven.
Zo lees ik op de Duitstalige pagina van WSWS dat Die Linke dit weekend een congres
organiseren, waarbij het beleid verder opschuift naar rechts in navolging van De Groenen,
die dat in 1998 blijkbaar al deden.
Ook in Duitsland wordt dus duidelijk dat er geen politiek alternatief meer is
binnen de parlementaire democratie.
Daarnaast valt in Duitsland de rol van de vakbonden steeds meer door de mand.
In tegenstelling tot Nederland worden er in Duitsland wel stakingen georganiseerd op grotere schaal.
Er zijn stakingen geweest rond de treinmachinisten en de kinderopvang.
Zo zijn er nog wel meer voorbeelden te noemen.
De vakbonden zeggen: "We staken door tot we een echt resultaat hebben gehaald.
We geven niet op !"
Vervolgens zegt de bestaande politiek dat de gestelde eisen niet realistisch zijn.
Daarna wordt elke staking stopgezet, ondanks een strijdbare achterban die juist niet wil stoppen.
Zo openbaart zich de echte rol van de vakbonden als co-manager van het bedrijfsleven.
De vakbonden openbaren zich zo niet als middel tot strijd maar juist als middel
om de strijd te ondermijnen en af te blazen.
Pseudo-linkse groepen zoals CWI, IMT en SWP vallen ook steeds meer door de mand
aangezien deze politieke stromingen een valse illusie hebben in de sociaal-democratie.
Ondertussen gaat de afbraakpolitiek ook in Duitsland onverminderd verder.
Na Agenda 2010 komt men nu met Agenda 2020.