en nu niet zeggen dat een link hier nix toevoegd, hier die focking tekst van Ewald
Ik loop hier zelf al een tijdje mee te worstelen,maar deze tekst voelt voor mij goed
Als lid van het zondig ras van oude witte mannen was ik tot voor kort onwetend van de voornaamwoordenoorlog die onder identitairen woedt. Na de genderneutrale wc’s, rompertjes, trein-annonces en tampons (!), ligt nu het gedachteloze gebruik van ‘hij’ en ‘zij’ onder vuur.
Mijn eerste kennismaking met dit nieuwe linkse front dateert van een paar maanden terug toen ik zat te kijken naar een aflevering van Billions, een serie die zich afspeelt in de wereld van de Amerikaanse haute finance. De door-en-door corrupte hedge fund-eigenaar Bobby Axelrod neemt aan het begin van tweede seizoen een nieuwe whizzkid aan die luistert naar de naam Taylor Mason. Zij vertelt hem dat ze wil worden aangesproken met ‘hen’, uit respect voor haar seksuele identiteit die niet zou passen in het tweepolige denken over man en vrouw: ‘non-binair’ heet het in het jargon van de identitairen.
De tweede kennismaking volgde een paar weken later toen ik een mailtje ontving van een buitenlandse collega die in de automatische handtekening onder zijn email vermelde dat hij liefst werd aangesproken met ‘hij/hem/zijn’. Preferred pronouns stond er onder een voornaam die wat geslacht betreft niets aan duidelijkheid te wensen overliet. Blijkbaar was er niets vanzelfsprekends meer aan de relatie tussen geslacht, naam en voornaamwoorden en mocht je zelf kiezen hoe je aangesproken wilde worden. ‘Henk’ kon nu zowel man als vrouw zijn, en zij konden zich allebei laten aanduiden met zowel ‘hij’ als ‘zij’.
Ontvang dagelijks onze nieuwsbrief
Onafhankelijk en onbevreesd. Sinds 1877.
E-mailadres
In de sociaal-constructivistische wereld van de post-genders (sorry!) zijn ‘man’ en ‘vrouw’ niet langer biologische categorieën maar sociale conventies die je zowel kunt afwijzen als accepteren, maar die in ieder geval niet langer vanzelfsprekend zijn en dus verantwoord moeten worden. Oftewel: het is gedaan met de naïeve biologisering van je mannelijkheid en vrouwelijkheid. Voor ‘vrouw-zijn’ of ‘man-zijn’ – of voor de afwijzing ervan – kies je.
Verleidelijk om de spot te drijven met het taalpurisme van identitairen
Het is verleidelijk er de spot mee te drijven. Zeker als je ziet hoe emotioneel beladen de publieke discussies tussen biologisch deterministen en sociaal constructivisten zijn. In The Guardian stond vorige week een hilarisch stuk waarin woordvoerders van beide kampen zich beklaagden over wederzijdse bedreigingen. Zij riepen universiteiten op om het andere kamp de toegang tot de collegezalen te ontzeggen omdat ze zich anders onveilig voelden. In dit soort schijnoorlogen is tolerantie vaak het eerste slachtoffer.
En ik wil al helemaal niet suggereren dat de post-genders ongelijk hebben met hun stelling – vrij naar Simone de Beauvoir – dat we niet als man worden geboren maar tot man worden gemaakt en dat we dus in zekere zin allemaal slachtoffer zijn van sociale conventies die ons inperken. Het op de spits gedreven taalpurisme van de identitairen zal ons echter niet bevrijden uit de dwangbuis van deze conventies. Daarvoor zijn betere en goedkopere kinderopvang, andere arbeidscontracten, een andere arbeidsmoraal, en een eerlijkere waardering en verdeling van zorgtaken nodig.
Op zijn marxistisch: de onderbouw bepaalt nog altijd de bovenbouw, niet andersom. Je kunt herbeschrijven, herdefiniëren en reframen tot je een ons weegt, het zal de onderliggende machtsverhoudingen niet veranderen. Het is verbijsterend dat deze les steeds opnieuw moet worden geleerd.
Mijn grootste angst is echter dat dit het volgende twistpunt gaat worden tussen de progressieve elite en het domme volk. Wie namelijk weigert te kiezen en zichzelf onbekommerd blijft aanduiden als man of vrouw, als hij of zij (zonder ironische, postmoderne aanhalingstekens), verraadt zo geen benul te hebben van de hippe, post-binaire taal die de elite bezigt, etaleert daarmee de eigen stupiditeit en onbeschaafdheid, demonstreert er de horigheid aan het koloniale patriarchaat mee, en heeft dus afgedaan als volwaardig deelnemer aan het verlichte, publieke debat. Wie hij of zij zegt, in plaats van ‘hen’, diskwalificeert zichzelf in de ogen van de identitairen namelijk op exact dezelfde manier als degene die ‘blanke’ zegt in plaats van ‘witte’ en ‘homo’ of ‘lesbo’ in plaats van ‘lhbti’er’.
En vergis je niet, dat zijn niet zomaar onschuldige inbreuken op de taalorde van de elite. Er gaat een wereld van distinctiedrift, dédain, superioriteit en morele veroordeling achter schuil. En die verhindert de vorming van die brede linkse volksbeweging die nodig is om de broodnodige strijd met het oppermachtige grootkapitaal eindelijk aan te gaan.
nog zo een reactie van een andere witte cis man
https://www.groene.nl/artikel/die-hen-hun
en nu niet zeggen dat een link hier nix toevoegd, hier die focking tekst van Ewald
Ik loop hier zelf al een tijdje mee te worstelen,maar deze tekst voelt voor mij goed
Als lid van het zondig ras van oude witte mannen was ik tot voor kort onwetend van de voornaamwoordenoorlog die onder identitairen woedt. Na de genderneutrale wc’s, rompertjes, trein-annonces en tampons (!), ligt nu het gedachteloze gebruik van ‘hij’ en ‘zij’ onder vuur.
Mijn eerste kennismaking met dit nieuwe linkse front dateert van een paar maanden terug toen ik zat te kijken naar een aflevering van Billions, een serie die zich afspeelt in de wereld van de Amerikaanse haute finance. De door-en-door corrupte hedge fund-eigenaar Bobby Axelrod neemt aan het begin van tweede seizoen een nieuwe whizzkid aan die luistert naar de naam Taylor Mason. Zij vertelt hem dat ze wil worden aangesproken met ‘hen’, uit respect voor haar seksuele identiteit die niet zou passen in het tweepolige denken over man en vrouw: ‘non-binair’ heet het in het jargon van de identitairen.
De tweede kennismaking volgde een paar weken later toen ik een mailtje ontving van een buitenlandse collega die in de automatische handtekening onder zijn email vermelde dat hij liefst werd aangesproken met ‘hij/hem/zijn’. Preferred pronouns stond er onder een voornaam die wat geslacht betreft niets aan duidelijkheid te wensen overliet. Blijkbaar was er niets vanzelfsprekends meer aan de relatie tussen geslacht, naam en voornaamwoorden en mocht je zelf kiezen hoe je aangesproken wilde worden. ‘Henk’ kon nu zowel man als vrouw zijn, en zij konden zich allebei laten aanduiden met zowel ‘hij’ als ‘zij’.
Ontvang dagelijks onze nieuwsbrief
Onafhankelijk en onbevreesd. Sinds 1877.
E-mailadres
In de sociaal-constructivistische wereld van de post-genders (sorry!) zijn ‘man’ en ‘vrouw’ niet langer biologische categorieën maar sociale conventies die je zowel kunt afwijzen als accepteren, maar die in ieder geval niet langer vanzelfsprekend zijn en dus verantwoord moeten worden. Oftewel: het is gedaan met de naïeve biologisering van je mannelijkheid en vrouwelijkheid. Voor ‘vrouw-zijn’ of ‘man-zijn’ – of voor de afwijzing ervan – kies je.
Verleidelijk om de spot te drijven met het taalpurisme van identitairen
Het is verleidelijk er de spot mee te drijven. Zeker als je ziet hoe emotioneel beladen de publieke discussies tussen biologisch deterministen en sociaal constructivisten zijn. In The Guardian stond vorige week een hilarisch stuk waarin woordvoerders van beide kampen zich beklaagden over wederzijdse bedreigingen. Zij riepen universiteiten op om het andere kamp de toegang tot de collegezalen te ontzeggen omdat ze zich anders onveilig voelden. In dit soort schijnoorlogen is tolerantie vaak het eerste slachtoffer.
En ik wil al helemaal niet suggereren dat de post-genders ongelijk hebben met hun stelling – vrij naar Simone de Beauvoir – dat we niet als man worden geboren maar tot man worden gemaakt en dat we dus in zekere zin allemaal slachtoffer zijn van sociale conventies die ons inperken. Het op de spits gedreven taalpurisme van de identitairen zal ons echter niet bevrijden uit de dwangbuis van deze conventies. Daarvoor zijn betere en goedkopere kinderopvang, andere arbeidscontracten, een andere arbeidsmoraal, en een eerlijkere waardering en verdeling van zorgtaken nodig.
Op zijn marxistisch: de onderbouw bepaalt nog altijd de bovenbouw, niet andersom. Je kunt herbeschrijven, herdefiniëren en reframen tot je een ons weegt, het zal de onderliggende machtsverhoudingen niet veranderen. Het is verbijsterend dat deze les steeds opnieuw moet worden geleerd.
Mijn grootste angst is echter dat dit het volgende twistpunt gaat worden tussen de progressieve elite en het domme volk. Wie namelijk weigert te kiezen en zichzelf onbekommerd blijft aanduiden als man of vrouw, als hij of zij (zonder ironische, postmoderne aanhalingstekens), verraadt zo geen benul te hebben van de hippe, post-binaire taal die de elite bezigt, etaleert daarmee de eigen stupiditeit en onbeschaafdheid, demonstreert er de horigheid aan het koloniale patriarchaat mee, en heeft dus afgedaan als volwaardig deelnemer aan het verlichte, publieke debat. Wie hij of zij zegt, in plaats van ‘hen’, diskwalificeert zichzelf in de ogen van de identitairen namelijk op exact dezelfde manier als degene die ‘blanke’ zegt in plaats van ‘witte’ en ‘homo’ of ‘lesbo’ in plaats van ‘lhbti’er’.
En vergis je niet, dat zijn niet zomaar onschuldige inbreuken op de taalorde van de elite. Er gaat een wereld van distinctiedrift, dédain, superioriteit en morele veroordeling achter schuil. En die verhindert de vorming van die brede linkse volksbeweging die nodig is om de broodnodige strijd met het oppermachtige grootkapitaal eindelijk aan te gaan.